Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος , κήρυγμα εορτών , Αγίων (περί) , Άγιος Χρήστος (περί)

Αγαπώ «σημαίνει» εμπιστεύομαι και εμπιστεύομαι «σημαί­νει» υπακούω. Και έτσι αγάπη και υπακοή(= πίστη), ταυτίζονται.

Ο άγιος για κανέναν λόγο δεν δέχεται να κάνει «αμαρτία» (δηλαδή να καταφρονήσει την υπόδειξη του Χριστού ως τρόπο ζωής) ό,τι και αν κοστίζει αυτό. Ακόμα και τον βιολογικό θάνα­το.

Ξέρουν όλοι οι άγιοι και το μαθαίνουν σιγά-σιγά «κοντά» τους και οι Χριστιανοί κάθε εποχής διαβάζοντας τους βίους τους, ότι Ζωή πραγματική είναι ο Χριστός. Η βιολογική ζωή είναι επι­βίωση και ούτως ή άλλως κάποια στιγμή τελειώνει (θάνατος). Μαθαίνουν ότι δεν είναι ζωή οι κτύποι της καρδιάς αλλά το να «χτυπάει» η καρδιά στον ρυθμό του θελήματος του Θεού.

Ένας νεαρός έφηβος βιοπαλαιστής, λοιπόν, καταγόμενος από την Πρέβεζα και ονομαζόμενος Χρήστος (παρήχηση του ονό­­ματος του Χριστού και της ελληνικής λέξεως (επίθετο) χρηστός = χρήσιμος, κατάλληλος) βρίσκεται να δουλεύει σε ένα εμπορικό πλοίο την εποχή της Τουρκοκρατίας για την Ελλάδα (1668).

Μια καθημερινότητα κουραστική και ένας ρυθμός εξουθε­νω­τικός. Μια ρουτίνα μονότονη και χωρίς ενδιαφέρον. Θάλασ­σα, λιμάνια και εμπορεύματα. Ο νεαρός έφηβος όμως έχει ένα εσωτερικό περιεχόμενο με το οποίο μπορεί και ζει και αντισταθ­μίζει τις εξωτερικές δυσκολίες. Έχει με τι να «τραφεί» σ’ αυτή την «πείνα» της καθημερινής του ζωής. Σιγά-σιγά γνωρίζει τον εαυτό του μέσα στον κόπο και μαθαίνει να κρίνει τι αξίζει και τι δεν αξίζει στην ζωή του. Έτσι γίνεται σοφός στις αξιολογήσεις.

Η ζωή έχει απρόοπτα και ο τρόπος που τα αντιμετωπίζουμε φανερώνει το περιεχόμενό μας.

Το πλοίο του φτάνει στο νησί Κως της Δωδεκανήσου. Είναι περίοδος ετοιμασίας εκκλησιαστικής για τις γιορτές της Μετα­μορ­φώσεως του Χριστού και της Κοιμήσεως της Παρθένου Μα­ρίας (Παναγίας).

Αποφασίζει να εξομολογηθεί. Πάει σε κάποιον ναό και εξο­μο­λογείται. Ο ιερέας που τον εξομολόγησε είναι και ο «συγγρα­φέας» του βίου. Γράφει το γεγονός στα εσώφυλλα ενός εκκλη­σι­α­στικού βιβλίου. Μαρτυρεί για την ποιότητα την εσωτερική του προσώπου («ευρέθη καθαρός») και για τα συμβά­ντα.

Φεύγοντας από τον ναό, μια παρέα Τούρκων τον εμπαίζουν στην αρχή και στην συνέχεια απαιτούν να αρνηθεί την πίστη του στον Χριστό. Ο νεαρός κάνει απολύτως σαφές το ότι δεν πρό­κει­ται να αρνηθεί τον Χριστό ό,τι και αν κοστίζει. Τότε οι Τούρκοι αρχίζουν να τον χτυπούν με μαχαίρια και βγάζοντάς τον έξω από την πόλη τον θανατώνουν με φωτιά (τον καίνε).

Ο νεαρός Χρήστος δέχεται με χαρά τον όποιο βιολογικό θάνατο γνωρίζοντας ότι η Ζωή είναι ο Χριστός με τον οποίον μένοντας ενωμένος συνεχίζει να ζει, πράγμα που επιβεβαι­ώ­νε­ται στα μάτια όλων, όταν έχοντας μείνει μόνον τα απομεινάρια της σωματικής του παρουσίας μέσα στα αποκαΐδια της φωτιάς, φως από τον Χριστό (σαν το φως της Μεταμορφώσεως, κατά Ματθαίον 17,2… και κατά Μάρκον 9,2…) «κατασκηνώνει» πάνω στα άγια Λείψανα. Οι Τούρκοι μαινόμενοι, πετούν στην θάλασ­σα κάθε τι.

Επαναλαμβάνεται και πάλι η κοινή διαπίστωση: καθένας βλέπει, ακόμα και τα προφανή, με τα δικά του «μάτια». Το φως στηρίζει τον ένα και «δαιμονίζει» τον άλλον αναλόγως με την διάθεση. Η αλήθεια είναι πάνω απ’ όλους και όλα, όμως καθέ­νας την κάνει δική του (ή μάλλον ενώνεται μαζί της) ανάλογα με την ειλικρίνεια της καρδιάς του.

Εμείς ας παρακαλέσουμε τον μάρτυρα Χρήστο να ζητήσει από τον Χριστό για την αγάπη του οποίου μαρτύρησε-πέθανε να μας δώσει (ο Χριστός) ειλικρινή διάθεση ώστε να βλέπουμε κα­θα­ρά τι αξίζει απ’ όσα συμβαίνουν γύρω μας και να προσα­να­­τολίζουμε την καρδιά μας στην Αλήθεια. ΑΜΗΝ.

Υ.Γ. Η εικόνα δείχνει τις «ασχολίες» του νεαρού μάρτυρα! Το ένα χέρι έχει τον Σταυρό, που σημαίνει ότι ο Χριστός με τον Σταυρό Του είναι φως, οδηγός και «δέσμευση» των ενεργειών του και το άλλο χέρι είναι σηκωμένο σε αρνητικά (μόνιμη στάση) στις προτροπές να απορρίψει τον Χριστό και τον τρόπο ζωής που Εκείνος υποδεικνύει.
Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος , κήρυγμα εορτών , Αγίων (περί) , Άγιος Χρήστος (περί)

Αγαπώ «σημαίνει» εμπιστεύομαι και εμπιστεύομαι «σημαί­νει» υπακούω. Και έτσι αγάπη και υπακοή(= πίστη), ταυτίζονται.

Ο άγιος για κανέναν λόγο δεν δέχεται να κάνει «αμαρτία» (δηλαδή να καταφρονήσει την υπόδειξη του Χριστού ως τρόπο ζωής) ό,τι και αν κοστίζει αυτό. Ακόμα και τον βιολογικό θάνα­το.

Ξέρουν όλοι οι άγιοι και το μαθαίνουν σιγά-σιγά «κοντά» τους και οι Χριστιανοί κάθε εποχής διαβάζοντας τους βίους τους, ότι Ζωή πραγματική είναι ο Χριστός. Η βιολογική ζωή είναι επι­βίωση και ούτως ή άλλως κάποια στιγμή τελειώνει (θάνατος). Μαθαίνουν ότι δεν είναι ζωή οι κτύποι της καρδιάς αλλά το να «χτυπάει» η καρδιά στον ρυθμό του θελήματος του Θεού.

Ένας νεαρός έφηβος βιοπαλαιστής, λοιπόν, καταγόμενος από την Πρέβεζα και ονομαζόμενος Χρήστος (παρήχηση του ονό­­ματος του Χριστού και της ελληνικής λέξεως (επίθετο) χρηστός = χρήσιμος, κατάλληλος) βρίσκεται να δουλεύει σε ένα εμπορικό πλοίο την εποχή της Τουρκοκρατίας για την Ελλάδα (1668).

Μια καθημερινότητα κουραστική και ένας ρυθμός εξουθε­νω­τικός. Μια ρουτίνα μονότονη και χωρίς ενδιαφέρον. Θάλασ­σα, λιμάνια και εμπορεύματα. Ο νεαρός έφηβος όμως έχει ένα εσωτερικό περιεχόμενο με το οποίο μπορεί και ζει και αντισταθ­μίζει τις εξωτερικές δυσκολίες. Έχει με τι να «τραφεί» σ’ αυτή την «πείνα» της καθημερινής του ζωής. Σιγά-σιγά γνωρίζει τον εαυτό του μέσα στον κόπο και μαθαίνει να κρίνει τι αξίζει και τι δεν αξίζει στην ζωή του. Έτσι γίνεται σοφός στις αξιολογήσεις.

Η ζωή έχει απρόοπτα και ο τρόπος που τα αντιμετωπίζουμε φανερώνει το περιεχόμενό μας.

Το πλοίο του φτάνει στο νησί Κως της Δωδεκανήσου. Είναι περίοδος ετοιμασίας εκκλησιαστικής για τις γιορτές της Μετα­μορ­φώσεως του Χριστού και της Κοιμήσεως της Παρθένου Μα­ρίας (Παναγίας).

Αποφασίζει να εξομολογηθεί. Πάει σε κάποιον ναό και εξο­μο­λογείται. Ο ιερέας που τον εξομολόγησε είναι και ο «συγγρα­φέας» του βίου. Γράφει το γεγονός στα εσώφυλλα ενός εκκλη­σι­α­στικού βιβλίου. Μαρτυρεί για την ποιότητα την εσωτερική του προσώπου («ευρέθη καθαρός») και για τα συμβά­ντα.

Φεύγοντας από τον ναό, μια παρέα Τούρκων τον εμπαίζουν στην αρχή και στην συνέχεια απαιτούν να αρνηθεί την πίστη του στον Χριστό. Ο νεαρός κάνει απολύτως σαφές το ότι δεν πρό­κει­ται να αρνηθεί τον Χριστό ό,τι και αν κοστίζει. Τότε οι Τούρκοι αρχίζουν να τον χτυπούν με μαχαίρια και βγάζοντάς τον έξω από την πόλη τον θανατώνουν με φωτιά (τον καίνε).

Ο νεαρός Χρήστος δέχεται με χαρά τον όποιο βιολογικό θάνατο γνωρίζοντας ότι η Ζωή είναι ο Χριστός με τον οποίον μένοντας ενωμένος συνεχίζει να ζει, πράγμα που επιβεβαι­ώ­νε­ται στα μάτια όλων, όταν έχοντας μείνει μόνον τα απομεινάρια της σωματικής του παρουσίας μέσα στα αποκαΐδια της φωτιάς, φως από τον Χριστό (σαν το φως της Μεταμορφώσεως, κατά Ματθαίον 17,2… και κατά Μάρκον 9,2…) «κατασκηνώνει» πάνω στα άγια Λείψανα. Οι Τούρκοι μαινόμενοι, πετούν στην θάλασ­σα κάθε τι.

Επαναλαμβάνεται και πάλι η κοινή διαπίστωση: καθένας βλέπει, ακόμα και τα προφανή, με τα δικά του «μάτια». Το φως στηρίζει τον ένα και «δαιμονίζει» τον άλλον αναλόγως με την διάθεση. Η αλήθεια είναι πάνω απ’ όλους και όλα, όμως καθέ­νας την κάνει δική του (ή μάλλον ενώνεται μαζί της) ανάλογα με την ειλικρίνεια της καρδιάς του.

Εμείς ας παρακαλέσουμε τον μάρτυρα Χρήστο να ζητήσει από τον Χριστό για την αγάπη του οποίου μαρτύρησε-πέθανε να μας δώσει (ο Χριστός) ειλικρινή διάθεση ώστε να βλέπουμε κα­θα­ρά τι αξίζει απ’ όσα συμβαίνουν γύρω μας και να προσα­να­­τολίζουμε την καρδιά μας στην Αλήθεια. ΑΜΗΝ.

enoriako.info