Στο βιβλίο, που αποτελεί μια συνομιλία με έναν από τους βιογράφους του, τον Βρετανό Όστεν Άιβερι, ο Φραγκίσκος μιλάει μερικές φορές με τους πιο προσωπικούς μέχρι σήμερα όρους για μια εποχή όπου βρισκόταν μεταξύ ζωής και θανάτου.

«Γνωρίζω από την εμπειρία μου τι αισθάνονται όσοι είναι άρρωστοι με κορονοϊό, πασχίζοντας να πάρουν ανάσα καθώς είναι συνδεδεμένοι με αναπνευστήρα», είπε.

Ο Φραγκίσκος ήταν 21 ετών και στο δεύτερο έτος των σπουδών του στο θεολογικό σεμινάριο για να γίνει ιερέας, στη γενέτειρά του στο Μπουένος Άιρες, όταν μια αρρώστια, που είχε διαγνωσθεί λανθασμένα ως γρίπη, επιδεινώθηκε και χρειάστηκε να νοσηλευθεί.

«Έβγαλαν περίπου ενάμιση λίτρο υγρό από τον έναν πνεύμονα και βρισκόμουν μεταξύ ζωής και θανάτου», είπε.

Αρκετούς μήνες αργότερα οι γιατροί αφαίρεσαν τον άνω λοβό του δεξιού πνεύμονά του. Σήμερα μπορεί να ακούσει κανείς τον 83χρονο ποντίφικα να αναπνέει βαριά όταν ανεβαίνει σκάλες.

«(Η εμπειρία) άλλαξε τον προσανατολισμό μου», είπε. «Επί μήνες, δεν ήξερα ποιος ήμουν, αν θα ζούσα ή αν θα πέθαινα, ακόμη και οι γιατροί δεν ήξεραν. Θυμάμαι να αγκαλιάζω μια μέρα τη μητέρα μου και να τη ρωτάω αν θα πέθαινα».

Ο Φραγκίσκος θυμάται πως μία μοναχή που εργαζόταν ως νοσοκόμα βοήθησε να σωθεί η ζωή του διπλασιάζοντας μυστικά τις δόσεις πενικιλίνης και στρεπτομυκήνης που είχε συνταγογραφήσει ένας γιατρός.

«Χάρη στην τακτική επαφή της με ασθενείς, ήξερε καλύτερα από τον γιατρό τι χρειάζονται οι ασθενείς και είχε το κουράγιο να εφαρμόσει αυτή την εμπειρία στην πράξη», είπε.

photo unsplash