Πριν από επτά βράδια πολλοί αναθάρρεψαν. Πολλοί μάλιστα συνέκριναν την Εθνική με εκείνη των Ρεχάγκελ και Σάντος.
Το ποδόσφαιρο όμως έχει αρχές και λογική και ακόμα και το 2004, υπήρχε λογική στο σύστημα του Ρέχακλες και όχι άνοστη άμυνα, η οποία φάνηκε κατώτατη των περιστάσεων.
Χθες το βράδυ επιστρέψαμε στην πραγματικότητα με ένα γερό χαστούκι από την Γεωργία και δυστυχώς πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων εκείνο το ανέλπιστο «Χ» στην Γρανάδα, το οποίο αποδείχθηκε πυροτέχνημα.
Και πάλι καλά να λέμε που δεν χάσαμε, αφού ο βαθμός της ισοπαλίας με τον τρόπο που ήρθε είναι άκρως τιμητικός με βάση τη συνολική εικόνα του ματς. Αν εξαιρέσουμε το πρώτο 20λεπτο που η Εθνική είχε τον έλεγχο και την κατοχή, με αποτέλεσμα να βγάλει την μοναδική μεγάλη φάση στο ματς με τον Τζόλη στο 8ο λεπτό, η συνολική εικόνα ήταν απογοητευτική. Η Γεωργία ήταν καλύτερη της Εθνικής!
Οι εμπνεύσεις του Φανσιπ να έχει στο 10 τον Μπακασέτα και όχι τον Φορτούνη που παλεύει μόνος του μαζί με τον φιλότιμο Γιαννούλη και τον Μπουχαλάκη που προσπαθούσε να οργανώσει παιχνίδι από πίσω, να βγάζει τον Τζόλη και να βάζει τον ανέτοιμο Λημνιό, να τραυματίζεται ο Μπακάκης και αντί του φορμαρισμένου Ανδρούτσου να βάζει τον Μαυρία (αλλαγή στην Ομόνοια), ο οποίος τα έκανε όλα λάθος στο μαρκάρισμα πριν το γκολ της Γεωργίας (με τον Παπαδόπουλο που έπεφτε σαν παλαιστής στα τάκλιν να βάζει το κερασάκι), ήταν απογοητευτικές.
Στο πιο σημαντικό ίσως παιχνίδι σε εθνικό επίπεδο την τελευταία πενταετία, που θα μας διατηρούσε στο κόλπο έστω της δεύτερης θέσης και της διεκδίκησης μιας τυχόν επιστροφής σε τελική φάση διοργάνωσης, εμφανιστήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων και των προσδοκιών.
Η Ελλάδα είναι πλέον τρίτη και καταϊδρωμένη στον όμιλο της και ας μην γελιόμαστε, δεν είναι καθόλου νωρίς για συμπεράσματα. Σε όσους πουν ότι «έχει δρόμο ακόμα» η απάντηση είναι πως σε έναν όμιλο με αυτή την Γεωργία και αυτό το Κόσοβο που θα παλέψουν όλα τα ματς, όπως φάνηκε και απόψε, οι όποιες απώλειες είναι καταστροφικές για τις όποιες ελπίδες πρόκρισης. Και μια τέτοια ήταν και η χθεσινή στην Τούμπα.
Και τώρα οι αποφάσεις στα χέρια του Θοδωρή Ζαγοράκη, νέου προέδρου στην ΕΠΟ και άρα προέδρου της Εθνικής, ενός ανθρώπου που έχει φάει το ποδόσφαιρο με το κουτάλι.
Μία συζήτηση με τον Φαν Σιπ θα είναι ευεργετική! Θέλει να συνεχίσει η Εθνική με αυτόν τον προπονητή; Γίνονται οι σωστές κλήσεις; Έχει η Εθνική τις ηγετικές μορφές με το περιβραχιόνιο που πρέπει μέσα στο γήπεδο;;;
Ώρα για μπάλα…
