Αν με ρωτήσετε τι μου έχει λείψει περισσότερο μέσα στην πανδημία δεν θα σας πω ούτε η βραδινή διασκέδαση, ούτε να πιώ έναν καφέ με κάποιο φίλο κάπου έξω.
Θα σας πω το σινεμά και τα αθλητικά. Το πρώτο κάπως ξεπερνιέται, με τις τόσες ταινίες που έχω δει αυτόν τον καιρό, αν και τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την σκοτεινή αίθουσα και την μεγάλη της οθόνη. Τα αθλητικά όμως δεν έχουν υποκατάστατο.
Όταν λέω αθλητικά δεν εννοώ να γίνεσαι οπαδός και να ανταλλάσσεις εξυπνάδες με φίλους για το ποιος έχει μεγαλύτερη… ομάδα. Εννοώ την έξαψη του αγώνα, τον αγώνα που θα κριθεί με ένα γκολ στις καθυστερήσεις ή με ένα καλάθι buzzer-beater.
Υπάρχουν πολλοί λοιπόν λόγοι που μας έλειψαν τα αθλητικά, αλλά οι παρακάτω 5 νομίζω ότι είναι αυτοί που συνετέλεσαν ώστε να μου λείψουν περισσότερο:
Η χαρά και η λύπη
Έχετε ποτέ παρατηρήσει πως όταν μια ομάδα που υποστηρίζετε κερδίζει, μπορεί ολόκληρη η ημέρα σου να πάει καλά; Και το αντίστροφό φυσικά. Κι αυτό γιατί είναι τέτοια η σημασία του αθλητισμού ως κοινωνικό φαινόμενο, που μπορεί να μας κάνει να αισθανθούμε ακραία συναισθήματα. Η ταύτιση μας με μια ομάδα ή έναν παίκτη, όχι με το πόσο καλός είναι αλλά για αυτό που αντιπροσωπεύουν, είναι μια από τις μακροβιότερες σχέσεις που έχουμε στην ζωή μας. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν πως στις χαρές και στις λύπες τους, χαιρόμαστε ή λυπόμαστε κι εμείς. Και αυτά τα συναισθήματα μας έχουν λείψει.
Το παράδειγμα
Κάθε μεγάλος αθλητής που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να μην τα παρατάει ποτέ. Έχουμε δει πολλές φορές μερικούς από αυτούς να γυρίζουν μόνοι τους την έκβαση ενός ματς ή ακόμα και να παρασύρουν τους συμπαίκτες τους σε μια μεγαλειώδη εμφάνιση. Μέσα στην πανδημία του κορωνοϊού, είχαμε απόλυτη ανάγκη για ένα παράδειγμα, ένα πρότυπο που θα μας ενέπνεε να είμαστε πιο αισιόδοξοι, να μην τα παρατήσουμε και να κάνουμε όση υπομονή χρειάζεται για να την ξεπεράσουμε. Ο αθλητισμός χάριζε πάντα απλόχερα αυτή την αισιοδοξία.
Τα απογεύματα του Σαββατοκύριακου
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά τα απογεύματα του Σαββατοκύριακου ήταν πάντα γεμάτα ποδόσφαιρο. Η Premier League ήταν η πρώτη επιλογή και αμέσως μετά η Bundesliga. Η παρακολούθηση των αγώνων, τα γκολ, οι εναλλαγές στο σκοράρισμα, ήταν κάτι που γέμιζε τα απογεύματα με μια παρέα φίλων, σχολιάζοντας, διαφωνώντας και κάνοντας πλάκα.
Το ξενύχτι
Κάποιες φορές, όταν γυρίζαμε σπίτι κάπως αργά, ή όταν δεν είχαμε ύπνο, ανοίγαμε την τηλεόραση και ένας αγώνας του NBA μας κρατούσε συντροφιά. Κάποιες φορές ήταν και ποδόσφαιρο της Λατινικής Αμερικής, ή American Football ή ακόμα και Baseball. Ήταν κάτι που μας γέμιζε ηρεμία και μας έστελνε ύστερα από λίγο στο κρεβάτι με ένα χαμόγελο. Είναι δύσκολο να το αντικαταστήσεις αυτό.
Η φάσεις που θα πεταχτείς από την καρέκλα ή τον καναπέ σου
Πόσο καιρό έχετε να ακούσετε αυτό το παρατεταμένο «Ωωωωω». Εκτός αν παρακολουθείτε το πρωτάθλημα της Λευκορωσίας και έχετε μάλιστα επιλέξει και ομάδα που υποστηρίζετε, σίγουρα πάνω από δυο μήνες. Θέλουμε να δούμε πάλι τον Salah να περνάει δυο παίκτες και να στέλνει την μπάλα στο γάμα, τον Γιάννη να ξεχύνεται στον αιφνιδιασμό και να καρφώνει, τον Federer να κάνει backhand winner με το ένα χέρι ή έναν νεαρό παίκτη να σκοράρει για πρώτη φορά. Γιατί όλα αυτά μας κάνουν να πεταγόμαστε αυθόρμητα και να αισθανόμαστε θαυμασμό.
Υπάρχουν λοιπόν πολλοί λόγοι. Και όχι μόνο οι παραπάνω. Η Bundesliga ξεκίνησε χθες. Και σιγά σιγά και άλλα πρωταθλήματα παίρνουν σειρά. Είναι κάτι που πραγματικά χρειαζόμαστε. Ένας παραπάνω λόγος για να πούμε πως είμαστε ακόμα εδώ και πως τίποτα δεν μπορεί να μας πτοήσει.
(e-daily – φωτο:pexels)
