Το 1901, ο κόσμος βρισκόταν στις παραμονές μιας νέας επιστημονικής επανάστασης. Από τη Νέα Υόρκη κατέφτανε η είδηση ότι ο Νικολά Τέσλα, ο μεγάλος ανταγωνιστής του Τόμας Έντισον, επεκτείνοντας τις εφαρμογές του ασύρματου τηλέγραφου που είχε εφεύρει και που ήδη χρησιμοποιούνταν από πολλές ευρωπαϊκές χώρες στις θαλάσσιες συγκοινωνίες, είχε κατορθώσει να παράξει και ανάλογο ασύρματο σύστημα φωτισμού.

Η παραγωγή ασύρματου φωτισμού υπήρξε το αντικείμενο πολύχρονων και επίμονων προσπαθειών του μεγάλου εφευρέτη. Το σύστημα που τελικά πέτυχε και ήταν ήδη σε θέση να δώσει ένα νέο τρόπο φωτισμού, υπερείχε από άποψη οικονομίας και απόδοσης, συγκριτικά με τα υπάρχοντα τότε συστήματα φωτισμού. Το νέο φως είχε επιπλέον και υγιεινές ιδιότητες, αφού προσέγγιζε περισσότερο απ’όλα προς το φυσικό φως της ημέρας.

Οι λάμπες του Τέσλα ήταν μεγάλοι σωλήνες που μπορούσαν να καμφθούν ποικιλοτρόπως για διακοσμητικούς λόγους. Ο εφευρέτης χρησιμοποιούσε μια ορθογώνια σπείρα εντός ενός σωλήνα, η οποία αποτελούνταν από 12-14 περιστροφές. Τα άκρα του σωλήνα καλύπτονταν από μεταλλικό κάλυμμα εφοδιασμένου με άγκιστρα για επιτοίχια τοποθέτηση. Ο σωλήνας περιείχε αέριο, ως αγωγό του φωτός.

Το φως παραγόταν ως εξής: το ηλεκτρικό ρεύμα διερχόταν μέσω μιας συσκευής που ταλαντωνόταν σαν εκκρεμές. Οι κινήσεις αυτές, μεταδιδόμενες στα μεταλλικά άκρα του γυάλινου σωλήνα, προκαλούσαν στο εσωτερικό του ηλεκτρικές ταλαντώσεις, με αποτέλεσμα τη διέγερση των μορίων του αερίου και την εκπομπή φωτός.

Λόγω της μη καύσης του αερίου, η παραγόμενη θερμότητα ήταν ελάχιστη και από εκεί προέκυπτε η οικονομία στην κατανάλωση, καθώς επίσης και από το γεγονός ότι οι λάμπες αυτές δεν έχρηζαν αντικατάστασης, όπως οι αντίστοιχες λάμπες πυρακτώσεως. Το κόστος κατασκευής τους ήταν χαμηλότατο.

Λεγόταν ότι ο Τέσλα χρησιμοποιούσε τις λάμπες αυτές επί πολλά χρόνια, καθ’ όλη τη διάρκεια των πειραμάτων του, χωρίς να είχαν υποστεί ουδεμία αλλοίωση ή να παρουσιάσουν οιαδήποτε βλάβη.

Η φωτιστική δύναμη κάθε λάμπας ισοδυναμούσε σε πενήντα κεριά και ήταν δυνατή η αυξομείωση της έντασης. Κατά τη διάρκεια της ημέρας το φως των λαμπτήρων αυτών ήταν σχεδόν ανεπαίσθητο, ενώ τη νύχτα το δωμάτιο εντός του οποίου ήταν τοποθετημένη μια τέτοια λάμπα καταυγαζόταν.

Όταν το ανθρώπινο μάτι συνήθιζε στο φως των λαμπών αυτών, ο φωτισμός των κοινών λαμπτήρων πυρακτώσεως γινόταν ενοχλητικός. Σύμφωνα με τον Τέσλα, ο παραγόμενος φωτισμός από τις λάμπες του είχε τα ίδια αποτελέσματα με το ηλιακό φως και κατά συνέπεια, ήταν υγιεινός. Επίσης, είχε παρατηρήσει ότι ο συγκεκριμένος τρόπος φωτισμού επέφερε ανακούφιση και ευεξία, τα οποία απέδιδε στην επιρροή της παραγόμενης ακτινοβολίας επί του αμφιβληστροειδούς χιτώνα.

Ο Τέσλα προσπαθούσε να αυξήσει την ένταση των λαμπτήρων του, ώστε να μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και πέραν της οικιακής χρήσης. Η εγκατάσταση περιελάμβανε την τοποθέτηση του ταλαντωτή στο υπόγειο της οικίας και από εκεί γινόταν η ασύρματη τροφοδότηση του λαμπτήρα, που θα τοποθετούνταν εντός του σπιτιού.

Συμπερασματικά, η πρωτοποριακή εφεύρεση του Τέσλα, το αόρατο και ψυχρό φως, το οποίο ήταν ταυτόχρονα φθηνότατο και υγιεινό, θα εκθρόνιζε όλα τα υπόλοιπα συστήματα φωτισμού της εποχής του.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΣΚΡΙΠ”, στις 27/03/1901…

Από strangepress