Όπως αναφέρει ο Guardian, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι αρχίζουν να βλέπουν τα ρομπότ ως μέρος της ομάδας τους. Όταν πιστεύουν ότι ένας συνάδελφος – ή μια τεχνολογία – αποδίδει ιδιαίτερα καλά σε αυτό που κάνει, ή όταν πιστεύουν ότι η δική τους συμβολή δεν θα εκτιμηθεί, τείνουν να υιοθετούν μια πιο χαλαρή προσέγγιση.

«Η συνεργασία μπορεί να παρακινήσει τους ανθρώπους να αποδώσουν καλά, αλλά μπορεί επίσης να οδηγήσει σε απώλεια κινήτρων, επειδή η ατομική συμβολή δεν είναι τόσο ορατή», ανέφερε η Dietlind Helene Cymek, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, η οποία δημοσιεύεται στο περιοδικό Frontiers in Robotics and AI. «Μας ενδιέφερε να δούμε τι συμβαίνει με τα ανθρώπινα κίνητρα όταν ο συνεργάτης της ομάδας είναι ένα ρομπότ».

Οι ερευνητές ζήτησαν από μια ομάδα εργαζομένων να ελέγξουν την ποιότητα μιας σειράς εργασιών – στους μισούς από αυτούς ανακοινώθηκε ότι οι εργασίες είχαν εκτελεστεί από ένα ρομπότ. Αν και δεν εργάστηκαν άμεσα μαζί με το ρομπότ, που ονομαζόταν Panda, οι άνθρωποι αυτοί, όπως αναφέρεται, το είχαν δει και μπορούσαν να το ακούσουν να λειτουργεί.

Όλοι οι εργαζόμενοι κλήθηκαν να πραγματοποιήσουν ελέγχους για σφάλματα σε πλακέτες κυκλωμάτων. Η δραστηριότητά τους παρακολουθήθηκε από τους ερευνητές, οι οποίοι θόλωσαν τις εικόνες των πλακετών που έλαβαν οι εργαζόμενοι, δείχνοντάς τους μια εικόνα που θα μπορούσαν να ελέγξουν μόνο όταν την άνοιγαν ενεργά.

Αρχικά, δεν διαπίστωσαν καμία στατιστική διαφορά στον χρόνο που αφιέρωσαν οι δύο ομάδες – εκείνοι που γνώριζαν ότι εργάζονται με ένα ρομπότ και εκείνοι που δεν ήξεραν κάτι τέτοιο – για να ελέγξουν τις πλακέτες κυκλωμάτων ή τους άλλους τομείς όπου έψαχναν για λάθη.

«Κοιτάζω αλλά δεν βλέπω»

Όμως, όταν διερεύνησαν τα ποσοστά σφαλμάτων των συμμετεχόντων, διαπίστωσαν ότι όσοι εργάζονταν με το Panda εντόπιζαν λιγότερα ελαττώματα, αφού είχαν δει ότι το ρομπότ είχε επισημάνει με επιτυχία πολλά λάθη. Οι ερευνητές θεωρούν ότι αυτό θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει το φαινόμενο «κοιτάζω αλλά δεν βλέπω», όπου οι άνθρωποι ασχολούνται λιγότερο μόλις νιώσουν ότι ένας συνάδελφος ή ένας άλλος πόρος είναι αρκετά αξιόπιστος.

«Είναι εύκολο να εντοπίσουμε πού κοιτάζει ένα άτομο, αλλά πολύ πιο δύσκολο να πούμε αν αυτές οι οπτικές πληροφορίες επεξεργάζονται επαρκώς σε νοητικό επίπεδο», δήλωσε η Δρ. Linda Onnasch, μέλος της ομάδας συγγραφέων της μελέτης.

(με πληροφορίες από cnn. gr / photo: pixabay)