Στη νέα μελέτη, ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον στο Σεντ Λούις εντόπισαν μια γραμμή επικοινωνίας μεταξύ του εγκεφάλου και των αποθεμάτων λίπους, που παίζουν βασικό ρόλο στο σύστημα παραγωγής ενέργειας του σώματος. Όπως πολλά πράγματα, αυτή η σύνδεση επιβραδύνεται καθώς γερνάμε, και καθώς συμβαίνει συμβάλλει σε ορισμένα από τα ζητήματα υγείας που μας ταλανίζουν στα τελευταία μας χρόνια, όπως η αύξηση βάρους.
Το θετικό είναι ότι η ομάδα διαπίστωσε επίσης ότι μπορούν να ενεργοποιήσουν αυτό το σύστημα σε ποντίκια και να εξουδετερώσουν αυτές τις αρνητικές επιπτώσεις, αυξάνοντας τη διάρκεια ζωής τους και διατηρώντας τους υγιέστερους για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Με περισσότερη δουλειά, είναι πιθανό αυτό να εφαρμοστεί και στους ανθρώπους.
Η ανακάλυψη ξεκίνησε όταν οι επιστήμονες εντόπισαν ένα συγκεκριμένο σύνολο νευρώνων σε μια περιοχή του εγκεφάλου που ονομάζεται ραχιαίος μεσαίος υποθάλαμος. Όταν είναι ενεργοί, αυτοί οι νευρώνες βρέθηκαν να παράγουν μια πρωτεΐνη που ονομάζεται Ppp1r17, πυροδοτώντας μια αλυσίδα γεγονότων που ενεργοποιεί τον λευκό λιπώδη ιστό στο σώμα. Αυτό το κάνει να απελευθερώνει δύο πράγματα – πρώτον, τα λιπαρά οξέα εισέρχονται στην κυκλοφορία του αίματος, όπου μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να τροφοδοτήσουν τη σωματική δραστηριότητα. Δεύτερον, ένα ένζυμο που ονομάζεται eNAMPT απελευθερώνεται πίσω στον υποθάλαμο για να τροφοδοτήσει τις λειτουργίες του εγκεφάλου.
Ενώ αυτό το σύστημα λειτουργεί καλά στη νεολαία, αρχίζει να επιβραδύνεται λόγω της φυσικής γήρανσης. Η ομάδα διαπίστωσε ότι σε μεγαλύτερα ζώα, το Ppp1r17 φεύγει από τον πυρήνα των νευρώνων και μειώνει την ισχύ των σημάτων τους. Καθώς το νευρικό σύστημα στον λιπώδη ιστό χρησιμοποιείται λιγότερο, συστέλλεται με την πάροδο του χρόνου και ο λιπώδης ιστός λαμβάνει λιγότερα σήματα για να απελευθερώσει τα μόριά του. Αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε συσσώρευση λίπους και μειωμένη διαθέσιμη ενέργεια για το σώμα.
Μπορεί όμως αυτή η διαδικασία να επιβραδυνθεί; Για να το ανακαλύψουν, οι ερευνητές ενεργοποίησαν αυτούς τους νευρώνες σε ηλικιωμένα ποντίκια με δύο τρόπους. Σε μια ομάδα, απέκλεισαν τα γονίδια που εμπλέκονται στη διαδικασία και σε μια άλλη συμπλήρωσαν τα ποντίκια με περισσότερο eNAMPT.
Και στις δύο περιπτώσεις, τα ποντίκια που έλαβαν θεραπεία βρέθηκε ότι ήταν πιο δραστήρια, έδειχναν λιγότερα φυσικά σημάδια γήρανσης –όπως αραίωση του τριχώματος– και έζησαν περισσότερο από τα ποντίκια ελέγχου. Αυτά τα ποντίκια που δεν υποβλήθηκαν σε θεραπεία είχαν πεθάνει μέχρι την ηλικία των 1.000 ημερών (περίπου 2,7 ετών), που είναι το ανώτατο όριο για φυσική γήρανση, αλλά τα ποντίκια που υποβλήθηκαν σε θεραπεία κέρδισαν επιπλέον 60 έως 70 ημέρες – μια αύξηση περίπου 7%.
Αν και υπάρχει πολύς δρόμος για να μπορέσει να εφαρμοστεί στους ανθρώπους, η ομάδα λέει ότι υπάρχει ελπίδα. Εάν μπορούσε να επιτευχθεί η ίδια αύξηση 7% στη διάρκεια ζωής, θα ισοδυναμούσε με περίπου πέντε ακόμη χρόνια για έναν άνθρωπο με προσδόκιμο ζωής 75 ετών. Ως μπόνους, οι ασθενείς θα μπορούσαν να περάσουν περισσότερα από αυτά τα χρόνια με καλύτερη υγεία.
Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Cell Metabolism.
(photo: freepik)
