Είναι ο μεγαλύτερος αυτοφυής βρώσιμος καρπός της Βόρειας Αμερικής και φυτρώνει σε 26 πολιτείες των ΗΠΑ, όπως στο Τέξας, στο Οχάιο, στη Νέα Υόρκη, μέχρι το Οντάριο του Καναδά.

Ωστόσο, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το γνωρίζουν.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα «pawpaws» δεν τα συναντάμε συχνά. Οι αγρότες τα απέφευγαν επειδή χρειάζονται ένα ειδικό περιβάλλον καλλιέργειας και επειδή μετά τη συγκομιδή γρήγορα χαλάνε αναφέρει το δημοσίευμα του BBC ΤRAVEL.

Παρ’ όλα αυτά, μια κοινότητα φανατικών οπαδών του συγκεκριμένου φρούτου στις ΗΠΑ – από διοργανωτές φεστιβάλ και σεφ μέχρι επιστήμονες και ανεξάρτητους αγρότες – προσπαθούν να το κάνουν γνωστό στους καταναλωτές.

«Είναι τόσο νόστιμα! Και είναι μια πλούσια υπερτροφή σε θρεπτικά συστατικά », δήλωσε ο συγγραφέας Μίχαελ Τζουντ (Michael Judd), απαριθμώντας τα πολλά χαρακτηριστικά που περιέχει : «είναι αντιοξειδωτικό, έχει όλα τα αμινοξέα, μαγνήσιο, χαλκό, ψευδάργυρο, σίδηρο, κάλιο, φώσφορο, βιταμίνη C».

Μάλιστα στην προσπάθεια του να γίνει γνωστό διοργανώνει το «7ο ετήσιο φεστιβάλ “pawpaw”» τον Σεπτέμβριο, στο αγρόκτημά του το οποίο περιλαμβάνει γευσιγνωσία, παρασκευή μαρμελάδας και παγωτού.

Ένα ακόμη μεγαλύτερο φεστιβάλ στο Οχάιο προσελκύει τους θαυμαστές του από το 1999. «Πέρυσι είχαμε σχεδόν 10.000 επισκέπτες», δήλωσε ο Chris Chmiel, «και έχει γίνει οικογενειακή παράδοση για πολλούς. Η μπύρα pawpaw είναι μια τεράστια επιτυχία για το φεστιβάλ!»

Η ιστορία του έρχεται από απολιθωμένες ενδείξεις περίπου 23 έως 5,3 εκατομμύρια χρόνια στο σημερινό Κολοράντο. Οι επιστήμονες αναφέρουν ότι τα «pawpaws» διασκορπίστηκαν προς τον βορρά από μεγαλοπανίδα, όπως μαστόδοντα, μαμούθ και γιγάντιους κάστορες.

Το 1541, ο Ισπανός εξερευνητής Ερνάντο ντε Σότο σημείωσε ότι οι Αμερικανοί ιθαγενείς τα καλλιεργούσαν ανατολικά του ποταμού Μισισιπή. Ο Τζορτζ Ουάσινγκτον έγραψε στο ημερολόγιό του το 1785: «Φύτεψα τους κέδρους μου, όλα τα pawpaw μου και δύο μελιτζάνες».

Το 1786, όταν ο Τόμας Τζέφερσον ήταν υπουργός στη Γαλλία, έστειλε σπόρους και φυτά pawpaw από τη Βιρτζίνια σε φίλους του στην Ευρώπη.

Η υφή του φρούτου μοιάζει με κρέμα, ενώ η γεύση του είναι «ένα μείγμα μπανάνας και μάνγκο, με μικρή δόση βανίλιας, καραμέλας, ανανά, καρύδας και πεπονιού, ανάλογα με την ποικιλία», δήλωσε η Sheri Crabtree, συνεργάτης στο ερευνητικό πρόγραμμα pawpaw του Kentucky State University.

Είναι μια ενθουσιώδης και μεγάλη προσπάθεια από τους φανατικούς οπαδούς του συγκεκριμένου φρούτου να πρωταγωνιστήσει ως το τέλειο συμπλήρωμα σε μια ποικιλία συνταγών. Από μπισκότα μέχρι ροφήματα και σπιτικά παγωτά μέχρι μπύρα και κονιάκ.

(ethnos. gr / photo: video screenshot)