Χάραξε μια σειρά από γράμματα με ένα τσεκούρι στην αριστερή κνήμη μιας από τις τέσσερις γιγάντιες φιγούρες του Ραμσή, σμιλεμένες σε ψαμμίτη, στην είσοδο ενός συγκροτήματος ναών στο Abu Simbel της Nubia (Άνω Αίγυπτος). Ανάμεσα σε ένα πλήθος γκράφιτι τόσο στα ελληνικά όσο και στα φοινικικά, αυτό είναι μακράν το μεγαλύτερο, με πέντε γραμμές:
Ένα σχέδιο της επιγραφής, από το PW Pestman’s New Papyrological Primer (Brill, Leiden, 1994, 7).
ΒΑΣΙΛΕΟΣΕΛΘΟΝΤΟΣΕΣΕΛΕΦΑΝΤΙΝΑΝΨΑΜΑΤΙΧΟ
ΤΑΥΤΑΕΓΡΑΨΑΝΤΟΙΣΥΝΨΑΜΜΑΤΙΧΟΙΤΟΙΘΕΟΚΛΟΣ
ΕΠΛΕΟΝΗΛΘΟΝΔΕΚΕΡΚΙΟΣΚΑΤΥΠΕΡΘΕΥΙΣΟΠΟΤΑΜΟΣ
ΑΝΙΗΑΛΟΓΛΟΣΟΣΔΗΧΕΠΟΤΑΣΙΜΤΟΑΙΓΥΠΤΙΟΣΔΕΑΜΑΣΙΣ
ΕΓΡΑΦΕΔΑΜΕΑΡΧΟΝΑΜΟΙΒΙΧΟΚΑΙΠΕΛΕQΟΣΟΥΔΑΜΟ
Μεταφρασμένο σε πιο αναγνωρίσιμα ελληνικά με κενά μεταξύ λέξεων, πεζά γράμματα, τόνους και οικεία ορθογραφία, το κείμενο αναφέρει:
Βασιλέος ἐλθόντος ἐς Ἐλεφαντίναν Ψαματίχου,
ταῦτα ἔγραψαν τοὶ σὺν Ψαμματίχῳ τῷ Θεοκλοῦς
ἔπλεον, ἦλθον δὲ Κέρκιος κατύπερθε, υἷς ὁ πόταμος
ἀνίη. ἀλλογλώσσους δ᾽ ἦρχε Ποτάσιμτο, Αἴγυπτίους δὲ Ἄμασις.
ἔγραφε δ᾽ ἀμὲ Ἄρχων Ἁμοιβίχου καὶ Πέλεϙος Οὑδάμου.
Όταν ήρθε ο βασιλιάς Ψαμμέτιχος στην Ελεφαντίνη,
αυτοί που έπλευσαν με τον Ψαμμέτιχο τον γιο του Θεόκλη αυτά έγραψαν
και έφτασαν πάνω από τον Κέρκη όσο
το επιτρέπει ο ποταμός. Ο Ποτασίμτο διοικούσε τους μη γηγενείς(Έλληνες), ενώ ο Άμασις τους Αιγυπτίους.
Ο Άρχων υιός του Αμοίβικχου έγραφε μαζί μας, καθώς και ο Πέλεκος, ο γιός του Εύδαμου.
Το συγκρότημα του ναού ανακαλύφθηκε ξανά το 1813, ως επί το πλείστον θαμμένο στην άμμο, από τον Ελβετό περιηγητή Johann Ludwig Burckhardt (1784–1817). Κατέγραψε:
Ολόκληρο το κεφάλι, και μέρος του στήθους και τα χέρια ενός από τα αγάλματα βρίσκονται ακόμη πάνω από την επιφάνεια. Από το διπλανό δεν φαίνεται σχεδόν κανένα μέρος, το κεφάλι είναι σπασμένο και το σώμα καλυμμένο με άμμο μέχρι πάνω από τους ώμους. από τα άλλα δύο, φαίνονται μόνο τα καπό.
Αφού η αιγυπτιακή κυβέρνηση αποφάσισε να κατασκευάσει το φράγμα του Ασουάν το 1954, συμφωνήθηκε να διασωθεί ο ναός αντί να επιτραπεί να πλημμυριστεί από τη νέα δεξαμενή. Σε ένα εξαιρετικό επίτευγμα πολιτικού μηχανικού, που πραγματοποιήθηκε σε διάστημα τεσσάρων ετών, ο ναός πριονίστηκε προσεκτικά σε πάνω από 1.000 τεράστια τετράγωνα τα οποία τελικά επανασυναρμολογήθηκαν στο νέο τους σπίτι ψηλά πάνω από τη στάθμη του νερού, επιτρέποντας στα αγάλματα με τα ιστορικά γκράφιτι τους να φαίνονται από επισκέπτες σήμερα.
Το γκράφιτι καταγράφει την εκστρατεία που έγινε το 592–591 π.Χ. από τον φαραώ Ψαμμέτιχο Β’ (ρ. 594-589 π.Χ.) στη Νουβία, όπως αναφέρεται από τον Ηρόδοτο (2.161), ο οποίος δίνει το αιγυπτιακό όνομα του φαραώ Ψαμτίκ ως «Ψαμμίς». Ο αρχηγός της αποστολής ονομαζόταν και Ψαμμέτιχος αλλά το ελληνικό όνομα του πατέρα του, Θεόκλης, υποδηλώνει ότι ήταν είτε εν μέρει Αιγύπτιος μισθοφόρος είτε κάτοικος Έλληνας στον οποίο είχε δοθεί το όνομα προς τιμήν του Φαραώ.
Ο στρατηγός Potasimto (η ελληνική εκδοχή του αιγυπτιακού «Padisematawy») είναι γνωστός από άλλες αιγυπτιακές επιγραφές ότι διοικούσε ελληνικά και κάρια στρατεύματα, ενώ ο Άμασης (Αιγύπτιος Ahmose)που αργότερα έγινε φαραώ (570–526 π.Χ.), διοικούσε τα αιγυπτιακά στρατεύματα, αφού ο Απρίς, γιος και διάδοχος του Ψαμμέτιχου, σκοτώθηκε στη μάχη.
Η παρουσία Κάρων μισθοφόρων – ιθαγενών της Καρίας στη δυτική Μικρά Ασία, που μιλούσαν μια γλώσσα της Ανατολίας διαφορετική από την ελληνική – μαρτυρείται από τον Ηρόδοτο, του οποίου ο πατέρας ήταν Κάριος: ο ιστορικός αναφέρει (2.163) ότι ο Άπρις είχε σωματοφύλακες 30.000 άντρες από την Ιωνία και η Καρία. Η συχνότητα των ονομάτων της Ιωνίας και της Καρίας στα αιγυπτιακά γκράφιτι επιβεβαιώνει τη μαρτυρία του Ηροδότου και υποδηλώνει μια ακμάζουσα κουλτούρα στρατιωτικών και οικογενειακών ανταλλαγών μεταξύ της Αιγύπτου και των πόλεων της αρχαϊκής Ελλάδας και της Ανατολίας.
Το όνομα Άρχων δεν είναι ασυνήθιστο και το όνομα Αμοίβιχος, αν και σπάνιο (και σχεδόν αποκλειστικά Αθηναϊκό) δίνεται σε μια άλλη τοπική επιγραφή ως το πατρώνυμο ενός Πύθων, ο οποίος εικάζεται ότι είναι ο αδελφός του Άρχων. Το όνομα Ουδαμός μπορεί να είναι μια μορφή του κοινώς απαντώμενου δωρικού ονόματος Εύδαμος σε συνδυασμό (κράση) με το άγραφο οριστικό άρθρο “ο” , έτσι ώστε , «ο γιος του Εύδαμου», γίνεται (Ουδαμού).
Οι Έλληνες στρατιώτες που ήρθαν να πολεμήσουν και να εγκατασταθούν στην Αίγυπτο υπό τους Σαϊτικούς βασιλείς υπηρέτησαν μέχρι την πτώση της Αιγύπτου στους Πέρσες το 525 π.Χ. Οι τελευταίοι βασιλιάδες που κυβέρνησαν την Αίγυπτο πριν από την περσική εισβολή, ο Άμασις Β’ (570-525 π.Χ.) και ο Ψαμμέτιχος Γ’ (525 π.Χ.), εξακολουθούσαν να βασίζονται σε Έλληνες μισθοφόρους που εισήχθησαν στην Αίγυπτο από τον πρώτο Σαΐτη βασιλιά, Ψαμμέτιχο Α’ (664-610 π.Χ.).
Σαφώς, οι Έλληνες μισθοφόροι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στα στρατιωτικά κατορθώματα της 26ης Δυναστείας και κατά συνέπεια είτε άμεσα είτε έμμεσα βοήθησαν στη διαμόρφωση του κοινωνικού και πολιτικού τοπίου της Αιγύπτου κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας αυτής της δυναστείας. Η επιγραφή που σκαλίστηκε από έναν από αυτούς τους μισθοφόρους είναι μόνο ένα παράδειγμα των πρωτογενών αρχαιολογικών στοιχείων που αποκαλύπτουν τη μακροχρόνια και περίπλοκη σχέση που υπήρχε μεταξύ Ελλήνων και Αιγυπτίων.
Να σημειωθεί ότι Ελλάδα και Αίγυπτος αλληλεπίδρασαν σημαντικά μεταξύ τους από την Εποχή του Χαλκού ακόμα. Αρχαιολογικές ανασκαφές δείχνουν επαφές ανάμεσα στη Μινωική Κρήτη και την Αίγυπτο ήδη από τη 2η χιλιετία π.Χ., ενώ οι αρχαίοι Έλληνες μισθοφόροι προσλαμβάνονταν εξαιτίας των τρομερών πολεμικών τους ικανοτήτων.
photo: pixabay
