Βγήκαμε όλοι από το “μπαλαούρο” που μας είχε κλείσει ο κορωνοϊός και τώρα υποτίθεται ότι επανερχόμαστε στην κανονικότητα.

Αν αυτά που βλέπουμε να γίνονται γύρω μας, αν αυτά που απαιτούν από εμάς να κάνουμε ώστε να μπορούμε να κυκλοφορούμε, είναι φυσιολογικά και όλοι τα δέχονται και τα κάνουν, χωρίς να λένε κουβέντα, τότε πραγματικά κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Εξωφρενικά πράγματα βλέπουμε να συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς όλοι προσπαθούν να βρουν τρόπο, να προστατευθούν από κάτι που δεν ξέρουν καλά-καλά τι είναι. Αυτός ο κορωνοϊός έχει καταντήσει ένας γρίφος για τους ανθρώπους που δεν ξέρουν τι να ακούσουν πλέον, τι να πιστέψουν, τι να κάνουν και τι να μην κάνουν. Οι αποστάσεις, τα μέτρα, οι τρόποι μετάδοσης αλλάζουν με ρυθμό αστραπής.

Αποδεδειγμένα αν προσπαθήσει κάποιος να κάνει όλα, όσα υποτίθεται πρέπει, για να μην έρθει καθόλου σε επαφή με τον ιό, θα πρέπει να μπει σε μια γυάλα και να αιωρείται στο κενό. Σε ένα κενό όπου θα υπάρχει απλά μόνος, μην τυχόν κι αγγίξει κανέναν ή αναπνεύσει κοντά σε κάποιον.

Έχουν αρχίσει λοιπόν όλοι, να ψάχνουν τρόπους, να κρατάνε τις αποστάσεις κι όχι μόνο σωματικά, αλλά και αποστάσεις αναπνοής. Ό,τι τρελό του έρχεται καθενός στο μυαλό επιστρατεύεται, για να μπει εμπόδιο ανάμεσά μας.

Σε μπαρ βάλανε σαμπρέλες με ρόδες, να σε σφηνώνουν μέσα κι εσύ να τσουλάς μαζί τους λες κι είσαι καρότσι.

Κυκλοφορούν ευφάνταστες πατέντες για μάσκες που πριν δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε, οι οποίες σε διευκολύνουν να φας!!! Με αυτόν τον τρόπο σίγουρα προτιμάς να κλειστείς σπίτι και να φας ότι βρεις από τα νεύρα σου!

Ακόμα και Κούκλες του σεξ επιστρατεύθηκαν για να γεμίσουν το κενό, ώστε να μην υπάρχουν άνθρωποι, εκεί που δεν πρέπει να υπάρχουν, κι όχι εκεί που θα περίμενε κανείς, αλλά σε κερκίδες γηπέδου την ώρα ποδοσφαιρικού αγώνα!

Σκύλοι ρομπότ επιστρατεύθηκαν για να υπενθυμίζουν στους ανθρώπους να κρατούν τις αποστάσεις.

Λούτρινα κουκλιά τοποθετούνται σε τραπέζια εστιατορίων για να μην πλησιάζουν οι θαμώνες τις καρέκλες.

Σε καφετέρια φοράνε καπέλα που φτιάχνουν από “μακαρόνια κολύμβησης”, για να υπενθυμίζουν, στους πελάτες ότι πρέπει να τηρούν τις αποστάσεις.

Υπουργός κάλεσε κατοίκους περιοχής να κρατούν ανοικτές ομπρέλες, κάθε φορά που βγαίνουν έξω: «Δύο ανοικτές ομπρέλες, που δεν ακουμπάνε η μία στην άλλη, θα διασφαλίσουν την ελάχιστη απόσταση του ενός μέτρου» όπως είπε.

Συσκευές λέιζερ που φοριούνται δημιουργήθηκαν και εκπέμπουν φως που σχηματίζει έναν κύκλο, ο οποίος ορίζει την ελάχιστη απόσταση ασφαλείας.

Παιχνίδια υπολογιστή κυκλοφόρησαν που μαθαίνουν τα παιδιά να σώσουν ζωές αποφεύγοντας τους άλλους με ελιγμούς σε έναν ψηφιακό δρόμο αφού τα παιχνίδια μπορούν να επηρεάσουν τη συμπεριφορά και στην πραγματική ζωή.

Εκκλησίες υιοθετούν υπηρεσίες drive-in προκειμένου να επιτρέψουν την ασφαλή, από απόσταση προσευχή.

Η διάδοση μηνυμάτων αποστασιοποίησης έχει πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας!
Καλλιτέχνες ζωγραφίζουν ακόμα και σε δρόμους μηνύματα, φτιάχνουν βίντεο, ταινίες, καρτούν, τραγούδια κι ό,τι φανταστεί κανείς για να μαθαίνουμε να κρατάμε τις αποστάσεις και να μένουμε ασφαλείς.

Οι άνθρωποι κάνουν ό,τι πιο παράξενο φανταστούν για να μην πλησιάσουν τον άλλον, ακόμα και όταν δουλεύουν, όπως αυτός ο κομμωτής, που έβαλε ομπρέλα για να κρατήσει απόσταση από το μοντέλο.

Αγκαλιάζονται μέσα από πλαστικά, επειδή φοβούνται να αγκαλιαστούν, μετά από τόσα που ακούν.

Με όλα αυτά να συμβαίνουν γύρω μας, ζούμε πράγματι σε έναν παρανοϊκό πλανήτη! Κι όσο αυτή η τρέλα συνεχίζεται όλο και περισσότερα περίεργα θα βλέπουμε να συμβαίνουν.

Το θέμα είναι, κατά πόσο όλα αυτά τα δέχονται οι άνθρωποι και πως τα αντιμετωπίζουν. Με χιούμορ; Με φόβο; Με σκεπτικισμό; Με απλή εφαρμογή κανόνων, ώστε να επιβιώσουν επαγγελματικά ή απλά ακολουθούν τη μόδα όπως κάνουν όλοι, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν σε μια καινούργια πραγματικότητα, χωρίς να νοιάζονται για το που μας πάει όλη αυτή η παράνοια, χωρίς να σκέφτονται τι ακριβώς γίνεται γύρω τους, ή το γιατί, κι απλά να ακολουθούν το ρεύμα.

Δύσκολο να απαντήσει κανείς σε όλα αυτά. Όμως αν καθίσουμε να σκεφτούμε, που μας πάει όλο αυτό, πιο ψύχραιμα, χωρίς τον πανικό που προσπαθούν να μας περάσουν και χωρίς το άγχος να μπορέσουμε γρήγορα να επανέλθουμε στον επαγγελματικό στίβο, τότε θα συνειδητοποιήσουμε πως σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να θέσουμε τα όριά μας.

Στο όνομα της ασφάλειας μπορούν να εφαρμοστούν πολλά ακόμα παρανοϊκά και τρελά. Το θέμα είναι εμείς, τι είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσουμε: από την κοινή μας λογική και τον τρόπο σκέψης μας, μέχρι και την ίδια την ελευθερία μας.

Photo unsplash