Στόχος ήταν να επιβεβαιώσουν ότι είναι δυνατό να εμφυτεύσουν λανθασμένες αναμνήσεις στο μυαλό κάποιου, χρησιμοποιώντας συγκεκριμένες ψυχολογικές τεχνικές και μεθόδους που βασίζονται στη δύναμη της υποβολής μέσω της επανάληψης. Την ίδια στιγμή, θέλησαν να ανακαλύψουν σε ποιο βαθμό αυτές οι αναμνήσεις μπορούν να διαγραφούν.

Στο τελευταίο πείραμα, οι ερευνητές δημιούργησαν φανταστικές αλλά «εύλογες» ιστορίες από την παιδική ηλικία 52 συμμετεχόντων και τις ανακάτεψαν με γεγονότα που πραγματικά έγιναν.
Οι ερευνητές στη συνέχεια, ενίσχυσαν αυτές τις λανθασμένες αναμνήσεις στο μυαλό των συμμετεχόντων, ζητώντας από τους γονείς τους να συμμετέχουν και να ισχυριστούν ότι τα γεγονότα έγιναν ακριβώς όπως περιγράφονται, συμπεριλαμβανομένων και «φανταστικών» στοιχείων.

Αυτή η διαδικασία επαναλήφθηκε αρκετές φορές σε τέτοιο βαθμό που αρκετοί συμμετέχοντες πείστηκαν ότι τα γεγονότα πραγματικά συνέβησαν, ήταν αληθινά και έτσι μία «ψευδής» ανάμνηση είχε γεννηθεί.

Αυτό που απέμενε ήταν να αποσπάσουν αυτές τις αναμνήσεις από το μυαλό των συμμετεχόντων, κάτι που αποδείχθηκε εξίσου εύκολο με το «φύτεμά» τους.

Ζήτησαν από τους συμμετέχοντες να αναγνωρίσουν την πηγή της ανάμνησης τονίζοντας το γεγονός ότι οι ψευδείς αναμνήσεις δημιουργούνται μέσω μίας διαδικασίας επανάληψης και ανάκλησης.

«Αν φέρεις το άτομο στο σημείο του να το γνωρίζει αυτό, μπορείς να το εξουσιοδοτήσεις να μείνει κοντά στις αναμνήσεις του και να απομακρύνει την υποβολή από άλλες πηγές», δηλώνει ο ψυχολόγος Aileen Oeberst του Πανεπιστημίου της Χάγης.

Ένα χρόνο μετά το πείραμα, περίπου το 74% των εθελοντών είχαν χάσει τις ψευδείς αναμνήσεις τους ή είχαν απορρίψει ότι είχαν ποτέ συμβεί.

Οι επιπτώσεις που μπορεί να έχουν τέτοιες μέθοδοι στην ποινική δικαιοσύνη, ως μέθοδοι που μπορούν να χρησιμοποιήσουν κατήγοροι ή αστυνομικοί, είναι ιδιαίτερα σημαντικές στην αναζήτηση της αλήθειας ενός περασμένου γεγονότος.

(sputniknews)