Πληθαίνουν οι εκτιμήσεις. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό το μεγάλο και αποτυχημένο όνειρο των τεχνοκρατών, όπως αποκαλείται, πεθαίνει. Η παρακμή της δεν είναι ξαφνική ή δραματική, αλλά μια αργή διάλυση, μια γραφειοκρατική κατάρρευση στην οποία κάθε πολιτική που έχει σχεδιαστεί για να την στηρίξει απλώς επιταχύνει την κατάρρευσή της, εκτιμάται.
Κάποτε, η Ευρώπη ήταν το κέντρο αυτοκρατοριών, η γενέτειρα πολιτισμών που διαμόρφωσαν τον κόσμο. Τώρα, φέρεται να είναι ένας ασθενής που αρνείται την ιατρική, πεπεισμένος ότι η ασθένειά της είναι μια μορφή φώτισης, ότι η αδυναμία της είναι ένα νέο είδος δύναμης. Οι αρχιτέκτονες αυτού του πειράματος εξακολουθούν να μιλούν στην γλώσσα της ενότητας, αλλά οι ρωγμές στα θεμέλια είναι πολύ βαθιές για να αγνοηθούν.
Το μεταναστευτικό και η διαχείρισή του έδειξε πως ήταν το πρώτο σημείο στο οποίο η άρχουσα τάξη της Δυτικής Ευρώπης αποσχίστηκε από τον λαό που διατράνωνε ότι κυβερνούσε.
Έπειτα ήρθε η διεθνιστική «πράσινη» πολιτική. Εργοστάσια και επιχειρήσεις κλείνουν υπό το βάρος των περιβαλλοντικών φόρων, οι αγρότες βγαίνουν στους δρόμους σε ένδειξη διαμαρτυρίας και η μεσαία τάξη, η οποία αποτελείται από ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι δεν εξαρτώνται από το κράτος για το εισόδημά τους, αλλά από την δουλειά τους, στριμώχνεται ανάμεσα στο αυξανόμενο κόστος ενέργειας και τα μειωμένα κέρδη, καθώς στην αγορά μειώνεται διαρκώς η αγοραστική δύναμη.
Μέσα σε όλα αυτά, έρχεται και η ρήξη με την Ρωσία. Η Ευρώπη είχε μια επιλογή: να συνεργαστεί με τη Μόσχα ως εταίρο ή να την αντιμετωπίσει ως αιώνιο αντίπαλο. Επέλεξε το δεύτερο, ευθυγραμμιζόμενη πλήρως με την στάση της προηγούμενης διεθνιστικής κυβέρνησης στην Ουάσιγκτον, διακόπτοντας τους δεσμούς που κάποτε παρείχαν φθηνή ενέργεια και οικονομική σταθερότητα. Οι αγωγοί είναι σιωπηλοί τώρα, το ρούβλι ρέει προς τα ανατολικά και η Δυτική Ευρώπη αγοράζει το φυσικό της αέριο σε διογκωμένες τιμές από μακρινούς προμηθευτές, πλουτίζοντας μεσάζοντες ενώ οι δικές της βιομηχανίες ασφυκτιούν.
Οι Ατλαντιστές στις Βρυξέλλες πίστευαν ότι μπορούσαν να υπηρετήσουν δύο αφέντες: τον δικό τους λαό και τις γεωπολιτικές ιδιοτροπίες της Ουάσιγκτον. Έκαναν λάθος, όπως συμπεραίνεται.
Σε αυτό το δράμα που εκτυλίσσεται, η Αμερική και η Ρωσία αναδύονται ως δίδυμοι πυλώνες του παλαιού δυτικότροπου πολιτισμού – διαφορετικοί στην ιδιοσυγκρασία τους αλλά ενωμένοι στη δέσμευσή τους να διατηρήσουν τα κυρίαρχα έθνη από την παγκοσμιοποιημένη διάλυση. Η Αμερική, ο τελευταίος υπερασπιστής του επιχειρηματικού πνεύματος και της ατομικής ελευθερίας της Δύσης, αντιστέκεται υπό τον Τραμπ σθεναρά ενάντια στις δυνάμεις που θα κατέστρεφαν σύνορα και ταυτότητες. Η Ρωσία, φύλακας των παραδοσιακών αξιών και της χριστιανικής κληρονομιάς, όπως αποκαλείται, προστατεύει από τον πολιτιστικό μηδενισμό που κατακλύζει την Ευρώπη. Και οι δύο κατανοούν ότι οι πολιτισμοί πρέπει να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ή να χαθούν.
Στον αντίποδα στην Ευρώπη, οι ψηφοφόροι δείχνουν να αισθάνονται την παρακμή. Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός διαλύεται. Οι νέοι φεύγουν – στην Αμερική, στην Ασία, οπουδήποτε υπάρχει ευκαιρία και δυναμισμός. Οι ηλικιωμένοι συνωστίζονται στα διαμερίσματά τους, παρακολουθώντας τις γειτονιές τους να αλλάζουν σε σημείο που να μην αναγνωρίζονται. Οι πολιτικοί, απομονωμένοι από προνόμια, συνεχίζουν να κάνουν διαλέξεις για την «ανοχή» και την «πρόοδο», αδιάφοροι για την οργή που συσσωρεύεται από κάτω τους.
Η μεγάλη αναδιάταξη βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Ο Ατλαντικός διευρύνεται. Η ευρασιατική επικράτεια κινείται. Η Αμερική και η Ρωσία, παρά τον ανταγωνισμό τους, κατανοούν την ισχύ με έναν τρόπο που η Δυτική Ευρώπη έχει ξεχάσει. Χτίζουν, μάχονται, ενεργούν αποφασιστικά.
Στην Ευρώπη αντίθετα αυξάνονται οι εργαζόμενοι των οποίων τα προς το ζην εξαφανίζονται για χάρη των στόχων για τον άνθρακα, οι γονείς που φοβούνται να αφήσουν τα παιδιά τους να παίζουν σε δρόμους που δεν τους νιώθουν πλέον σαν σπίτι τους, τα κράτη που παρέδωσαν την κυριαρχία τους σε ένα έργο που απαιτούσε την αργή διάλυσή τους…
