Η Γαλλίδα ηθοποιός κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου στο πλαίσιο του 66ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ανέφερε ότι βρίσκεται στην Ελλάδα για έκτη φορά, ότι η τελευταία ήταν τον περασμένο Απρίλιο στην Αθήνα με την παράσταση «Bérénice» του Ρομέο Καστελούτσι και ότι στη Θεσσαλονίκη ήρθε με την κόρη της, Λολίτα Σαμά με την οποία συμπρωταγωνιστούν στην ταινία «Copacabana».

«Στην Ελλάδα θα ξαναέρθω και θα δουλέψω και με Έλληνες σκηνοθέτες, έχω πολλά στο μυαλό μου» ανέφερε η Ιζαμπέλ Ιπέρ τονίζοντας ότι «πάντα ψάχνει για το άγνωστο», ότι «κάθε φορά που ξεκινά να κάνει κάτι, είναι σαν ένα άλμα στο άγνωστο και αυτό ακριβώς αναζητά».

Η ηθοποιός αποκάλυψε ότι «ο μόνος σκηνοθέτης με τον οποίο θα ήθελε να συνεργαστεί και δεν θα μπορούσε είναι ο Άλφρεντ Χίτσκοκ». «Θα ήθελα να παίξω στην ταινία “Vertigo”, στην πραγματικότητα σε όλες τις ταινίες. Δεν ξέρω αν θα ήμουν αρκετά ξανθιά γι’ αυτόν» είπε.

«Είμαι πολύ πλήρης φυσικά και πολύ προνομιούχα που έχω όλους αυτούς τους ρόλους και τις ταινίες και συνεργάζομαι με τόσο σπουδαίους σκηνοθέτες, είναι ένα είδος πλούτου» είπε η ηθοποιός, πρωταγωνίστρια στην ταινία «Η πιο πλούσια γυναίκα του κόσμου» (The Richest Woman in the World) 2025 που θα κάνει ελληνική πρεμιέρα στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ τόνισε ότι λατρεύει τις ταινίες που επέλεξε για το αφιέρωμα του Φεστιβάλ στο συνολικό έργο της και ότι η επιλογή δεν ήταν αυθόρμητη. «Σκέφτηκα ότι δημιουργούν μια ωραία επισκόπηση επειδή δεν είναι μόνο ταινίες που γυρίστηκαν στη Γαλλία, αλλά και και στο εξωτερικό και με διαφορετικούς σκηνοθέτες και με διεθνείς σκηνοθέτες, κάτι που αντικατοπτρίζει τις επιλογές μου» εξήγησε.

«Έπρεπε να κάνω μια επιλογή, φυσικά, επειδή έχω κάνει πολλές άλλες ταινίες» είπε η ηθοποιός η οποία έχει στο ενεργητικό της περισσότερες από 120 ταινίες.

Αναφερόμενη στην ταινία «Η Πύλη της Δύσης» (Heaven’s Gate, 1980), που σκηνοθέτησε ο Μάικλ Τσιμίνο και ήταν το αγγλόφωνο ντεμπούτο της, που αναγνωρίστηκε ως αριστούργημα πολλά χρόνια μετά την κυκλοφορία του, η Ιζαμπέλ Ιπέρ τη χαρακτήρισε μια πραγματικά καταπληκτική εμπειρία.

«Κάναμε γυρίσματα για επτά μήνες στη Μοντάνα» είπε τονίζοντας ότι η ταινία είναι εξίσου διάσημη για την αποτυχία της όσο και για την επιτυχία που ήρθε με τα χρόνια.

«Όταν η ταινία πρωτοκυκλοφόρησε, ήταν πραγματικά μια μεγάλη καταστροφή. Όπως είπαν οι New York Times, ήταν χωρίς αμφιβολία καταστροφή. Οπότε φυσικά, αυτό δεν ήταν ενθαρρυντικό για τον κόσμο να την παρακολουθήσει. Και νομίζω κατά κάποιο τρόπο ότι Μάικλ Τσιμίνο δεν ξεπέρασε ποτέ πραγματικά αυτή την αποτυχία» εκτίμησε η Γαλλίδα ηθοποιός. «Αλλά με την πάροδο των χρόνων κάθε φορά που έβλεπα την ταινία, συνειδητοποιούσα, ότι ήταν “auteur” film, εννοώ, ήταν τόσο προσωπική. Πραγματικά ο Τσιμίνο νοιαζόταν για το κοινό, αλλά ήταν πολύ, πολύ προσωπική. Και επίσης, πιθανώς, το πολιτικό περιεχόμενο ήταν δύσκολο να ακουστεί εκείνη την εποχή. Και νομίζω ότι η ταινία θα ήταν ακόμη πιο ενδιαφέρουσα αν κυκλοφορούσε τώρα, επειδή αυτό που λέγεται στην ταινία πιθανώς θα ήταν πιο αποδεκτό τώρα. Αλλά την εποχή που κυκλοφόρησε το γεγονός ότι η ταινία τόσο προσωπική και το πολιτικό μήνυμα τόσο δυνατό και δύσκολο να ακουστεί, έκανε αδύνατο να αρέσει πραγματικά εκείνη την εποχή» διευκρίνισε.

«Είμαι άπιστη με τους ρόλους, τους αφήνω πίσω»

Απαντώντας στην ερώτηση αν επηρεάζεται όταν μία ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί δεν γίνεται αποδεκτή ή δεν αγκαλιάζεται από το κοινό δήλωσε: «Δεν κάνουμε ταινίες για να τις κλειδώνουμε σε ένα δωμάτιο. Κάνουμε ταινίες για να τις παρακολουθούν όσο το δυνατόν περισσότερο» είπε προσθέτοντας ωστόσο ότι είναι μέρος της ιστορίας της δημιουργίας ταινιών και της τέχνης γενικά να προβάλλονται ταινίες και να γίνονται αποδεκτές, ή όχι. «Πρέπει να είσαι προετοιμασμένη γι αυτό» τόνισε. «Με ενδιαφέρει αν μια ταινία που κάνω πετύχει ή όχι, αλλά σε διανοητικό επίπεδο, όχι συναισθηματικά. Έτσι είναι η ζωή της κάθε ταινίας κουβαλάει τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της» συμπλήρωσε.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ αποσαφήνισε ότι είναι άπιστη με τους ρόλους που υποδύεται, τους αφήνει πίσω μόλις ολοκληρωθεί μία ταινία.

«Οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν πιθανώς ότι μια ταινία είναι στην πραγματικότητα κάτι για το παρόν και ότι μόλις ολοκληρωθεί την ξεχνάμε πολύ, πολύ εύκολα. Στην πραγματικότητα, είμαι πολύ άπιστη στις ταινίες και τους ρόλους, και από τη στιγμή που τους γυρίζεις, είναι ήδη πίσω» επισήμανε.

Εκτίμησε ακόμη ότι δεν είναι απαιτητικοί οι ρόλοι που υποδύεται και ότι δεν προκαλούν αντιπάθεια. «Νομίζω ότι όλοι τους είναι πραγματικά σπουδαίοι, σπουδαίοι ρόλοι με πολλές ασάφειες και πολυπλοκότητες. Και συνήθως γι’ αυτό αρέσουν οι ταινίες στον κόσμο και οι ρόλοι» είπε η ηθοποιός. Το ενδιαφέρον στους ρόλους αυτούς είναι ότι «τα όρια μεταξύ του καλού και του κακού είναι κάπως πιο θολά» υπογράμμισε.

Αναφερόμενη στην πρώτη συνεργασία με την κόρη της, Λολίτα Σαμά στην κωμωδία Copacabana (2010) του Μαρκ Φιτουσί που συμπεριλαμβάνεται στο αφιέρωμα, είπε: «Στην αρχή ότι ήταν κάπως δύσκολο γιατί γελούσαμε πολύ, επειδή η κατάσταση ήταν λίγο περίεργη για εμάς, να παίζουμε μαζί σε μια ταινία. Οπότε μας πήρε λίγο χρόνο να το πάρουμε στα σοβαρά, παρ’ όλο που είναι κωμωδία, αλλά είναι μια κωμωδία με κάποιες αιχμηρές γωνίες επειδή αφορά μια συγκρουσιακή σχέση μεταξύ μητέρας και κόρης. Η κόρη είναι πολύ κλασική, πολύ σοβαρή, και η μητέρα είναι πολύ τρελή» ανέφερε.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ είπε ότι τις αρέσει να γυρίζει ταινίες στο εξωτερικό, μακριά από τη χώρα της και ανέφερε το φιλμ «The Heiresses» σε σκηνοθεσία της Μάρτα Μεσάρος.

«Έκανα πολλές ταινίες στην Ασία, για παράδειγμα, σε μια συγκεκριμένη εποχή συνεργαζόμενη με Χονγκ Σανγκ-σου ή τον Μπριγιάντε Μεντόζα και ήταν πάντα πραγματικά υπέροχες εμπειρίες» σημείωσε.

«Προσπαθούσα πάντα να κάνω ταινίες με τις γυναίκες σε κεντρική θέση»

Όσον αφορά τη θέση των γυναικών στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο σήμερα, πίσω ή μπροστά από τις κάμερες, η Ιζαμπέλ Ιπέρ τόνισε ότι ίσως ήταν προνομιούχα και τυχερή, αλλά πάντα, προσπαθούσε να κάνει ταινίες με τις γυναίκες να βρίσκονται στην κεντρική θέση.

«Είναι ο καλύτερος τρόπος για να μιλήσεις πραγματικά για έναν χαρακτήρα σε μια ταινία, όχι να είσαι πίσω από έναν άντρα ή απλώς να είσαι πίσω, αλλά να είσαι στο μέτωπο, στην πρώτη γραμμή» είπε και πρόσθεσε ότι είναι ολοένα και περισσότερες οι γυναίκες σκηνοθέτριες, οι εικονολήπτριες, οι τεχνικοί στην κινηματογραφική παραγωγή στην Ευρώπη και παντού στον κόσμο, αλλά ότι μπορούν να γίνουν ακόμα περισσότερα.

«Θα ήθελα να παίξω σε ταινίες του Χίτσκοκ, δεν ξέρω αν θα ήμουν αρκετά ξανθιά γι’ αυτόν»

Απαντώντας σε ερώτηση αν είχε ποτέ «φαντασία να επιλέξει» έναν συγκεκριμένο ρόλο αντί για κάποιον άλλο ανέφερε: «Δεν είχα ποτέ την φαντασία να επιλέξω ένα συγκεκριμένο ρόλο αντί για άλλο. Ναι, φυσικά, αν μπορούσα θα ήθελα να δουλέψω με τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, στο Vertigo. Στην πραγματικότητα σε όλες τις ταινίες. Δεν ξέρω αν θα ήμουν αρκετά ξανθιά γι’ αυτόν».

Η ηθοποιός ανέφερε ότι δεν είναι αρκετά γενναία για να παίρνει ρίσκο. «Το να κάνω ταινίες με τον Μίκαελ Χάνεκε ή τον Πολ Βερχόφεν δεν είναι ρίσκο. Είναι το εντελώς αντίθετο. Είναι το πιο ασφαλές πράγμα στον κόσμο. Η εμπιστοσύνη είναι η λέξη κλειδί για τη σχέση του ηθοποιού με τον σκηνοθέτη, αλλά και τη σχέση του ηθοποιού με την ίδια την ταινία. Το πραγματικά δύσκολο είναι να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που δεν καταλαβαίνεις. Ανθρώπους που δεν εμπιστεύεσαι» τόνισε.

Απαντώντας στην ερώτηση αν εκτιμά ότι είναι αρκετός ο θόρυβος που γίνεται για τη Γάζα στην κινηματογραφική κοινότητα, η Γαλλίδα ηθοποιός απάντησε: «Δεν είναι ποτέ αρκετός ο θόρυβος για όσους υποφέρουν στον κόσμο».

Στο τέλος της συζήτησης με τον Γιώργο Κρασσακόπουλο, επικεφαλής προγράμματος του Φεστιβάλ η Ιζαμπέλ Ιπέρ ρωτήθηκε αν μετά από τις συνεργασίες με σπουδαίους σκηνοθέτες περιμένει κάτι με ανυπομονησία υπογράμμισε: «Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο για το οποίο ανυπομονώ. Αναζητώ πάντα το άγνωστο. Κάθε φορά που αρχίζω να κάνω κάτι είναι ένα άλμα προς το άγνωστο: είναι ακριβώς αυτό που αναζητώ και, συνήθως, αυτό που βρίσκω».

(ΑΠΕ -ΜΠΕ / Κ. Γιαννίκη / photo: eurokinissi / motionteam)