Δείτε όσα γράφει:

Διαβάζοντας όλα αυτά που κατά καιρούς είπα, μου φαίνονται πολλά και συχνά σαν να τα ’χει πει κάποιος άλλος. Είμαι εγώ όμως, σε διάφορες περιόδους της ζωής μου και έχοντας απέναντι μου πολύ διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά και καταστάσεις.
Χαίρομαι που δεν αντιφάσκω και που η πίστη μου και οι αγάπες μου, παραμένουν ακλόνητες.
Εύχομαι να το διαβάζετε κατά καιρούς και κατά βούληση και να σας θυμίζει με αγάπη αυτόν που είπε τις λίγες αυτές κουβέντες, στα διαλείμματα της μουσικής του.
Είναι καλύτερα γι’ αυτόν που κάτι έχει να πει, να το λέει μόνος του σε όποιον θέλει ή μπορεί ν’ ακούσει. Πάντως στην oρχηστρική μουσική μου, ο στιχουργός μέσα μου δυσανασχετεί και περιμένει.
Το ταλέντο χαρίζεται. Δεν μαθαίνεται και δεν αποκτιέται με κανένα ανθρώπινο τρόπο. Είναι δώρο. Ευλογημένοι όσοι το έχουν. Αλλά ευλογημένοι κι όσοι δεν το έχουν. Το ταλέντο βέβαια χρειάζεται δουλειά, αφοσίωση και υπέρλογη πίστη στο προσωπικό σου όραμα ή στο θαύμα.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στεκόμουν «απέναντι» και κοίταζα τους «συμμετέχοντες». Αυτό ίσως να ήταν, και είναι ακόμη, ένα διαρκές παιδικό πνεύμα αντιλογίας, ή ίσως μια ηθελημένη καλλιτεχνική διαστροφή, ή ίσως ένας φόβος να μη χάσω κάτι το μοναδικό, κάτι το οποίο, παρεμπιπτόντως, περιμένω ακόμη.
Από το 1975 πιστεύω στον Χριστό και μιλάω γι’ Αυτόν σε κάθε ευκαιρία. Αρνούμαι το παιχνίδι των δημοσίων σχέσεων, των παραγοντισμών και λέω σχεδόν πάντα ό,τι και όσα πιστεύω. Όλο αυτό μού προσέφερε τις επιπλέον δυνατότητες που έχει ένα παιδί, που οι γονείς του δεν το πολυκαταλαβαίνουν κι έτσι αναγκάζεται συνέχεια να προσπαθεί κι άλλο, μήπως αγαπηθεί κάποτε. Μου στέρησε τις ευνοϊκές κριτικές των «ειδικών», τις πλούσιες επιχορηγήσεις, την υποστήριξη γενικά ενός άρρωστου συστήματος, το οποίο όμως ούτως ή άλλως πολεμάω με τα λόγια την στάση και τη μουσική μου. Άρα, όλα καλά.
Είναι πολύ μεγάλη η ελευθερία και η χαρά τού να μην χρωστάς τίποτα και σε κανένα.

(photo: eurokinissi)