«Ένιωθα ότι η ζωή που βίωνα δεν ήταν η ζωή που ήθελα. Ήμουν σε ένα σημείο καμπής και για τα δύο: είτε έμενες σε αυτόν τον ρόλο και προσπαθούσες να γίνεις σύντροφος, είτε έφευγες και πήγαινες να κάνεις κάτι άλλο, και αυτό αποφάσισα ότι ήταν σωστό για μένα», λέει.

Μεγαλώνοντας στο Σιάτλ, η Guo, κόρη Κινέζων γονέων από τη Σαγκάη και το Νίνγκμπο, ήταν πάντα στενά συνδεδεμένη με την ύπαιθρο. Ως έφηβη, ένα ταξίδι των Προσκόπων στην Κόστα Ρίκα αποτέλεσε σημείο καμπής.

Η ιδέα της επιστροφής στην Ουάσινγκτον με τα πόδια από τα μεξικανικά σύνορα μπήκε ήσυχα στο μυαλό της και έμεινε εκεί όταν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη για το πανεπιστήμιο και τη δουλειά.

Καθώς δυσκολευόταν ολοένα και περισσότερο να έχει πρόσβαση στη φύση, άρχισε να κάνει διακοπές και διαλείμματα για πεζοπορία, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως σύμβουλος στην PricewaterhouseCoopers, κάνοντας πεζοπορία στην Παταγονία, την πολιτεία του Ουαϊόμινγκ των ΗΠΑ και την Ελβετία.

Αφού έκανε πεζοπορία στο PCT, έγραψε σε μια ανάρτηση στο Instagram: «Η κατάθλιψη μετά το μονοπάτι είναι πραγματική. Στο μονοπάτι, απελευθερώνεις ενδορφίνες καθημερινά: περπατάς όλη μέρα στον άγριο, καθαρό αέρα – ο πιο ανθρώπινος τρόπος για να κινηθείς».

Η διαδρομή της περιλάμβανε μονοπάτια από την έρημο Τσιουάουα του Νέου Μεξικού, μέσα από τα χιονισμένα ψηλά περάσματα του Κολοράντο, τις ανεμοδαρμένες λεκάνες του Ουαϊόμινγκ, την περιοχή στα σύνορα Άινταχο-Μοντάνα και, τέλος, στις απότομες ανηφόρες των καναδικών επαρχιών Αλμπέρτα και Βρετανικής Κολομβίας.

Το φαγητό έγινε το καύσιμο και η ασφάλειά της ενάντια σε τραυματισμούς.

«Προσπαθούσα να τρώω πάνω από 3.500 θερμίδες την ημέρα και να πλησιάζω τις 4.000 προς το τέλος». Αυτό σήμαινε τρία γεύματα και μια σειρά από σνακ, με αρκετές ημέρες τροφής στο σακίδιό της ανά πάσα στιγμή.

Στο μονοπάτι, πάλεψε μέσα σε βαθύ, λασπωμένο χιόνι χωρίς σημάδια μονοπατιού, φορούσε βαριά χιονοπέδιλα, ανέβηκε απότομες πλαγιές και υπέστη τραυματισμό από υπερβολική χρήση στον τένοντα στο μπροστινό μέρος του αστραγάλου της.

Το Γουαϊόμινγκ έφερε άγρια ​​κουνούπια που την ανάγκασαν να φορέσει δίχτυ για το κεφάλι και μακριά μανίκια παρά τη ζέστη. Αργότερα, υπήρχαν καθημερινές καλοκαιρινές καταιγίδες κατά μήκος των εκτεθειμένων οροσειρών και φυτά μουσκεμένα από τη βροχή που μετέτρεπαν κάθε κατάφυτη περιοχή σε «πλυντήριο αυτοκινήτων».

Μαύρες αρκούδες , άλκες και καριμπού περιπλανιόντουσαν γύρω της, υπενθυμίζοντάς της ότι περνούσε μέσα από το σπίτι κάποιου άλλου.
Ένα ιδιαίτερο αξιοσημείωτο γεγονός ήταν η διέλευση της οροσειράς Γουίντ Ρίβερ στο Ουαϊόμινγκ σε μια ανηφορική διαδρομή χωρίς καθόλου μονοπάτι. Η Γκούο πλοηγήθηκε με χάρτη, ο πρώτος άνθρωπος που πέρασε εκείνη την εποχή, με τα ίχνη της να είναι τα μόνα στο χιόνι.

«Νιώθεις πραγματικά σαν να βρίσκεσαι στην ενδοχώρα. Δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο ανάμεσα σε εσένα και την άγρια ​​φύση.»

Την 114η ημέρα της πεζοπορίας της, στο βόρειο τερματικό σταθμό του CDT, έφτασε στα καναδικά σύνορα στα 30ά γενέθλιά της: 12 Αυγούστου.

Στο διαδίκτυο, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι την παρακολουθούσαν καθώς δημοσίευε καθημερινά βίντεο ενός λεπτού – με τη βοήθεια του αδελφού της – όπου αναλογιζόταν την οικογένεια, τον φόβο και τις αποφάσεις που την είχαν οδηγήσει εκεί.

Η πεζοπορία της ολοκληρώθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου, στο βόρειο άκρο του μονοπατιού Great Divide, στον τερματικό σταθμό της λίμνης Kakwa, ο οποίος αποτελεί τον δείκτη για τον 54ο παράλληλο στο επαρχιακό πάρκο Kakwa στη Βρετανική Κολομβία.

Την επόμενη μέρα περπάτησε άλλα 14 χιλιόμετρα μέχρι την αρχή του μονοπατιού, για να αγκαλιάσει τους γονείς της που είχαν έρθει να την πάνε σπίτι.

Στόχος της είναι να καθιερωθεί ως ανεξάρτητη σύμβουλος, συνδυάζοντας αυτό με την καθοδήγηση σε μονοπάτια και τη δημιουργία περιεχομένου. Αυτό που θέλει περισσότερο είναι να ενδυναμώσει τους άλλους.

«Αν έχεις ένα όνειρο, πρέπει να το κυνηγήσεις, γιατί κανείς δεν θα σε αφήσει να το πραγματοποιήσεις, εκτός αν βγεις έξω και το πραγματοποιήσεις μόνος σου.»

Δείτε ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ

photo: pixabay