Οι Τούρκοι, από την Αλβανία όπου χρησιμοποιούν την ναυτική βάση του Αυλώνα, στο Αζερμπαϊτζάν όπου παρεμβαίνουν στην σύγκρουση Αζέρων κι Αρμενίων, στο Ιράκ και στην Βόρεια Συρία όπου κατέχουν πια εδάφη, μέχρι την Κύπρο που εισέβαλαν το 1974, την Λιβύη, το Σουδάν, το Κατάρ αλλά και την Σομαλία, όπου διατηρούν στρατιωτική βάση, έχουν εξαπλωθεί στρατιωτικά σε εννέα χώρες και τρεις ηπείρους.

ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ

Η Τουρκία, αξιοποιώντας τις όποιες διεθνείς συγκυρίες, θέλει να μετατραπεί σε περιφερειακή υπερδύναμη περικυκλώνοντας την Ελλάδα, τον υπ’ αριθμόν ένα αντίπαλο στην περιοχή και έπειτα να εξαπλωθεί αναβιώνοντας την παλιά Οθωμανική Αυτοκρατορία.

ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

• Είναι αντιδυτικό. Η Άγκυρα θεωρεί πως η Δύση βρίσκεται σε παρακμή. Σε αυτή την κατεύθυνση, η Τουρκία δείχνει να προτιμά την Ρωσία και την Κίνα. Αυτό δεν σημαίνει πως θα απορρίψει εντελώς το ΝΑΤΟ. Ένα επικίνδυνο αν μη τι άλλο διπλό παιχνίδι.
• Είναι δήθεν αντιιμπεριαλιστικό. Ζητά την αναθεώρηση διεθνών θεσμών, όπως τα Ηνωμένα Έθνη, για να δώσει φωνή σε κράτη εκτός των δυτικών χωρών, κυρίως μουσουλμανικά, με το βλέμμα στην δημιουργία μίας ισλαμικής συμμαχίας με την Τουρκία στην κορυφή αυτής.

• Βλέπει την Τουρκία ως χώρα που περιβάλλεται από εχθρικούς παράγοντες και εγκαταλείπεται από τους δυτικούς συμμάχους της. Ως εκ τούτου καλεί την γείτονα να ακολουθήσει μια, θα μπορούσαμε να πούμε, προνοητική εξωτερική πολιτική που βασίζεται στην χρήση προληπτικής στρατιωτικής δράσης εκτός των συνόρων της. Οι Τούρκοι επιδιώκουν δηλαδή εξορμήσεις για να… αμυνθούν.

ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ;

Η «αποφασιστική» πολιτική της Τουρκίας στην Συρία, την Λιβύη και την ανατολική Μεσόγειο δεν απέδωσε τα αποτελέσματα που ήλπιζε ο κυβερνών συνασπισμός του Ερντογάν, καθώς τόσο η αποτρεπτική πολιτική Ελλάδας και Κύπρου, όσο και η ρωσική ανάμειξη σε Συρία, Λιβύη και Ναγκόρνο Καραμπάχ έχουν απαγορεύσει στην Άγκυρα περαιτέρω ενδυνάμωση της θέσης της.

ΠΟΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Ο Ερντογάν βρίσκεται σε δίλημμα. Οι υπερεθνικιστικοί κύκλοι που τον περιτριγυρίζουν τον πιέζουν για πόλεμο με την Ελλάδα. Εκείνος βλέπει την τουρκική λίρα να καταρρέει και την Ελλάδα να μην υποχωρεί. Προσπαθεί να προκαλέσει τοπικό θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο αλλά δεν το καταφέρνει, καθώς ο Α/ΓΕΕΘΑ έχει προειδοποιήσει την Άγκυρα πως σε μια τέτοια περίπτωση θα γίνει πόλεμος από τον Έβρο μέχρι την Κύπρο.

Παράλληλα, ο τούρκος Πρόεδρος γνωρίζει πως διάλογος με την Ελλάδα υπό τους όρους τους Διεθνούς Δικαίου βάζει «ταφόπλακα» στο νέο-οθωμανικό όραμα. ΑΡΑ: Αν τελικά ο Ερντογάν παραμείνει στην εξουσία (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) ή θα παίζει παιχνίδια καθυστερήσεων με συνεχείς προκλήσεις για να κουράσει την Ελλάδα, ευελπιστώντας σε αλλαγή κυβέρνησης και επιχειρώντας σε βάθος χρόνου το «χτύπημα», ή θα πιεστεί και θα προβεί σε αψυχολόγητες κινήσεις.

Τέλος, σε Λιβύη, Συρία, και Ναγκόρνο Καραμπάχ η Μόσχα δεν επιτρέπει τουρκικούς παραλογισμούς και προωθεί την ειρήνη σε συνδυασμό με τις δικές της επιδιώξεις.

Ο Ερντογάν λοιπόν πιέζεται:

• Από την στάση των υπερεθνικιστών που ζητούν πόλεμο.
• Από την οικονομική κατάσταση της γείτονας.
• Από την στάση της Ελλάδας που, μέχρι στιγμής, δεν υποχωρεί.
• Από την θέση της Ρωσίας που χαράσσει κόκκινες γραμμές, όταν πλήττονται τα συμφέροντά της.

Το δόγμα της Τουρκίας δεν δείχνει να πετυχαίνει και από νέο-οθωμανικό ενδέχεται να καταλήξει σε ΔΟΓΜΑ ΘΑΝΑΤΟΥ!