Από μικρό παιδί άκουγε στο σπίτι τις ιστορίες του παππού του, εύζωνα στη Βασιλική Φρουρά το 1937. Ίσως να του μιλούσε για τον ηρωισμό των ευζωνικών ταγμάτων όταν αποτελούσαν μάχιμα τμήματα του ελληνικού στρατού. Ίσως, παιδί, να συμμετείχε κι εκείνος, όπως όλα τα ελληνόπουλα της ομογένειας, στις εθνικές γιορτές φορώντας τη στολή του «τσολιά», την εθνική ενδυμασία μας που παραπέμπει ευθέως στην επανάσταση του 1821 και στους αγώνες για εθνική ανεξαρτησία. Το σίγουρο είναι ότι ο 28χρονος ομογενής Ανδρέας Χολέβας ανέπτυξε όχι απλώς τον αυτονόητο συναισθηματικό δεσμό με τον τόπο της καταγωγής του, αλλά βαθιά σύνδεση με την έννοια της πατρίδας.

Κατάλαβε, δηλαδή, από νωρίς, ότι πατρίδα αποκτά κανείς μόνον όταν γίνεται πολίτης και ότι η στράτευση είναι τιμή και όχι απλώς υποχρέωση. Γεννημένος στο Χάρισμπεργκ της Πενσιλβάνια από γονείς που μετανάστευσαν στην Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του ’60, καλλιεργώντας από παιδί το όνειρο να γίνει εύζωνας όπως ο παππούς του, πέρασε από όλες τις διαδικασίες για να γίνει Έλληνας, απέκτησε ελληνικό διαβατήριο και τον Ιανουάριο του 2020 παρουσιάστηκε στον ελληνικό στρατό.
Φόρεσε με περηφάνεια τη στολή του εύζωνα και υπηρέτησε, για εννέα μήνες, στην Προεδρική Φρουρά, φυλάττοντας τιμητικά τον θεσμό της Δημοκρατίας. Έζησε την αυστηρή καθημερινότητα των ευζώνων, βάδισε αναρίθμητες φορές στο λευκό μονοπάτι –σύμβολο του δρόμου προς τους απελευθερωτικούς αγώνες– από το στρατόπεδο προς το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, παρέστη στην έπαρση και στην υποστολή της σημαίας στο Βράχο της Ακρόπολης, βίωσε σε όλη του την ένταση τον συμβολισμό που εκπέμπει το ύψιστο τιμητικό άγημα της χώρας. Η ευχή «καλός πολίτης», στο πρόσωπο του Ανδρέα Χολέβα που σήμερα ολοκληρώνει τη θητεία του, αποκτά το πλήρες νόημά της».