Γεννήθηκα στις 10/6/1934 στη Φλώρινα. Ήμουν 6 χρονών όταν ο πατέρας μου έφυγε για το Μέτωπο. Ο Στρατός περνούσε επί μία εβδομάδα από την κεντρική οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου της Φλώρινας πεζή καθώς δεν υπήρχαν τότε αυτοκίνητα ή καμιόνια για να μεταφέρουν τους στρατιώτες.
Λίγες ημέρες αφότου ο πατέρας μου είχε καταταχθεί, η μητέρα μου ενημερώθηκε ότι το Τάγμα του, το Τάγμα των Φλωριναίων, θα περνούσε κάποια στιγμή μετά τις 8 το βράδυ.
Τότε με πήρε από το χέρι και πήγαμε κι εμείς στην Μεγάλου Αλεξάνδρου και περιμέναμε. Σε κάποια στιγμή, εμφανίστηκε το Τάγμα, ο πατέρας μαζί με δυο τρεις άλλους ήταν εμπροσθοφυλακή γιατί ήταν γεννημένος στη Φλώρινα και ήξερε από κακοκαιρία και κρύο.
«Να ο πατέρας, τον βλέπεις;», με ρώτησε η μητέρα μου. Σήκωσα τα μάτια και τον είδα ροδοκόκκινο στο πρόσωπο με το κράνος του και καταφορτωμένο με τα παλιά όπλα που είχαν τότε. Μας είδε κι εκείνος και μας χαιρέτησε.
Αυτή την εικόνα την έχω στα μάτια μου ολοζώντανη εδώ και 80 χρόνια.
Ήταν πολύ συγκινητική και όμορφη.
Δυο βδομάδες μετά και αφού η Ελλάδα είχε μπει στον πόλεμο πλέον, μας έστειλε γράμμα από την Κορυτσά όπου μας περιέγραφε πώς ο ελληνικός στρατός υπερτερούσε του ιταλικού.
Θυμάμαι ότι μας έγραφε πως είχαν προχωρήσει και είχαν κατασκηνώσει σε ένα ερημοκλήσι έξω από την Κορυτσά.
ΟΙ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΙ
Στο μεταξύ, στη Φλώρινα οι Ιταλοί έκαναν επιθέσεις από αέρος. Είχαμε καταφύγια αλλά η γιαγιά μου με πήρε και με πήγε στο βουνό, στον Άγιο Παντελεήμονα για να προστατευτούμε.
Όμως, οι Ιταλοί πετούσαν ψηλά για να αποφύγουν τα δικά μας αεροσκάφη, με αποτέλεσμα να μην βρίσκουν την πόλη και οι βόμβες να πέφτουν στο βουνό.
Έτσι, την άλλη μέρα, είπα της γιαγιάς: «εγώ δεν έρχομαι πάλι στο βουνό, θα πάω με τους άλλους στο καταφύγιο».
Κάθε πρωί, παίρναμε το ψωμοτύρι και πηγαίναμε στα καταφύγια.
Αυτή ήταν πλέον η καθημερινότητά μας. Ήταν τρομακτικό να βλέπεις τα ιταλικά αεροπλάνα να πετάνε ψηλά και να πετούν βόμβες. Η Φλώρινα ήταν στόχος γιατί ήταν η πρώτη πολιτεία μετά από τα σύνορα.
Η ΦΛΩΡΙΝΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ
Αργότερα, επί γερμανικής κατοχής, η Φλώρινα υπήρξε τόπος ανάρρωσης για τους τραυματίες του γερμανικού στρατού από Αφρική και από όλα τα μέρη. Έμεναν ένα – δυο μήνες μέχρι να φύγουν για τη Γερμανία.
Θυμάμαι πως τους άρεσαν πολύ οι χελώνες κι εμείς τους πηγαίναμε και τις ψήνανε και μας έδιναν σοκολάτες. Ήταν πάντα καλοί με τα παιδιά, ποτέ δεν μας πείραξαν. Μας αγαπούσαν.
Ο παππούς μου είχε το ξενοδοχείο «Διεθνές» στη Φλώρινα και φιλοξενούσε τραυματίες Γερμανούς στρατιώτες. Κάποιο άλλοι έμεναν στα γειτονικά μας σπίτια.
Σε ένα από τα πλούσια σπίτια έμενε ο Διοικητής των Γερμανών. Ήταν μεγάλος γιατρός, χειρούργος. Μια φορά πήγαμε τη μητέρα μου εκεί γιατί είχε κάποιο πρόβλημα με τη χολή της. Αυτός κάτι της έκοψε και δεν ξανά είχε ποτέ πρόβλημα η μητέρα μου.
Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ
Στο μεταξύ, το μισό Τάγμα του πατέρα χάθηκε. Τα χιόνια και η πείνα τους αποδεκάτισαν και τους υπόλοιπους, ανάμεσα σε αυτούς και τον πατέρα μου, τους έστειλαν πίσω στην Κορυτσά για ανάρρωση, καθώς όλοι σχεδόν είχαν τραυματιστεί.
Από κει, ο πατέρας μάς έγραψε κι άλλο γράμμα και μας έλεγε ότι βρίσκεται στη ζωή και είναι καλά.
Όταν ανάρρωσε επέστρεψε στο Μέτωπο. Πήγε σε άλλο τάγμα και όταν μπήκαν οι Γερμανοί αυτός βρισκόταν κάπου στην Ήπειρο.
Όμως, από ό,τι μάθαμε το τάγμα του διαλύθηκε μετά από επίθεση που δέχτηκε από τους Γερμανούς και οι στρατιώτες σκόρπισαν στα βουνά.
Θυμάμαι τους Γερμανούς να περνούν μέσα από τη Φλώρινα σαν αέρας με τις μοτοσυκλέτες τους. Η μητέρα με πήρε και πήγαμε στο σπίτι του παππού μου στο Μεσονύχι, πέντε χιλιόμετρα έξω από τη Φλώρινα. Ήταν πολύ όμορφα εκεί και οι Γερμανοί δεν το πείραξαν καθόλου αυτό το μέρος.
Ένα πρωί ήμουν έξω κι έπαιζα. Είχαμε ποτάμι κι έπιανα ψαράκια. Ξάφνου ακούστηκε ένα γνώριμο σφύριγμα από μακριά. Σήκωσα τα μάτια και διέκρινα τη φιγούρα του πατέρα να πλησιάζει ζωηρά. Φορούσε πολιτικά ρούχα και δεν κρατούσε όπλο.
Επιτέλους γύριζε σπίτι. Από ό,τι μας είπε μετά, ήθελε να ακολουθήσει τους άλλους στην Αίγυπτο αλλά τον κράτησε η αγάπη του για την οικογένειά του.
Η μέρα της επιστροφής του ήταν η ωραιότερη μέρα της ζωής μου…
Από Νέος Κόσμος
