Η διαχρονικότητα της Ελληνικής γλώσσας είναι αδιαμφισβήτητη και αυταπόδεικτη!

Σίγουρα θα έχουμε παίξει οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) μικροί το γνωστό παιδικό παιχνίδι.

Δύο ομάδες αντιπαρατιθέμενες, εναλλάξ να εφορμούν η μία της άλλης ψελλίζοντας ακαταλαβίστικα λόγια, που όλοι νομίζαμε αποκυήματα παιδικής φαντασίας και κουταμάρας (μετέπειτα πήρε την μορφή: «έλα να τα βγάλουμε»)

«Ά μπε, μπα μπλόν, του κείθε μπλόν, ά μπε μπα μπλόν του κείθε μπλόν, μπλήν-μπλόν.» Τότε σίγουρα δεν σε ένοιαζε τι σημαίνουν τα λόγια που λες ή μπορεί να νόμιζες πως δεν σημαίνουν εντελώς τίποτα. Και όμως σημαίνουν!

Η όλη στιχομυθία προέρχεται από παιδικό παιχνίδι που έπαιζαν οι στην Αρχαία Ελλάδα τα παιδιά και ταυτόχρονα γυμνάζονταν στα μετέπειτα αληθινά πολεμικά παιχνίδια.

Πράγμα απολύτως φυσικό, αφού πάντοτε ο Αθηναίος Πολίτης ετύγχανε και Οπλίτης.

Τι έλεγαν λοιπόν οι αντιπαρατιθέμενες παιδικές ομάδες, που τόσο παραφράστηκε από τους μεταγενέστερους;

Ιδού η απόδοση:

«Απεμπολών, του κείθεν εμβολών !!!…» (επαλαμβανόμενα με ρυθμό, εναλλάξ από την δείθεν επιτιθέμενη ομάδα).

Τι σήμαιναν αυτά;

Σε απεμπολώ, σε απωθώ, σε σπρώχνω, πέραν (εκείθεν) εμβολών σε (βλ. έμβολο) με το δόρυ μου, με το ακόντιό μου!

(dokari – φωτο:pexels)