Τα ερείπια της Σάντας στην Τουρκία: η καταστροφή της Ελληνικής πολιτισμικής κληρονομιάς

Απομεινάρια της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς σε όλη την Τουρκία είναι πλέον ερείπια ή στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Οι τουρκικές αρχές δεν φροντίζουν αυτούς τους θησαυρούς, εν μέρει επειδή η τουρκική κυβέρνηση εξόντωσε τους περισσότερους απογόνους των πραγματικών κατασκευαστών, που ήταν ο γηγενής ελληνικός πληθυσμός στην περιοχή, μέχρι πριν από εκατό χρόνια.

Μια τέτοια περίπτωση είναι ο αρχαιολογικός χώρος των ερειπίων της Σάντας που βρίσκεται στην επαρχία Γκιουμούσχανέ στη βόρεια Τουρκία. Η τουρκική εφημερίδα Χουργιέτ ανέφερε στις 19/10 ότι τα ερείπια της Σάντας, που ονομάστηκαν «κρυφή πόλη κοντά στον ουρανό», έχουν καταχωρηθεί ως «ευάλωτη περιοχή που πρέπει να προστατευτεί».

Η Επίσημη Εφημερίδα της Τουρκίας ανακοίνωσε τον Οκτώβριο ότι οι ιστορικές δομές «θα φέρουν τουρίστες στην περιοχή», παρά το γεγονός ότι έχασαν μεγάλο μέρος της ομορφιάς τους από αρχαιοκάπηλους και από επίσημη παραμέληση.

«Υπάρχουν επτά οικισμοί στα ερείπια της Σάντας, που καλύπτουν τρεις διαφορετικές πλαγιές, οι οποίες είναι ορατές μεταξύ τους».

«Σημειώνοντα ςο Τζοσκούν Ερούζ, ακαδημαϊκός από το Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Μαύρης Θάλασσας, ότι οι γύρω περιοχές στα ερείπια χρησιμοποιούνται μόνο κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, η περιοχή παραμένει απροστάτευτη και είναι στόχος αρχαιοκάπηλων, δήλωσε ότι το σχέδιο προστασίας και ανάπτυξης, όπως καθώς και το σχέδιο διαχείρισης της περιοχής θα εφαρμοστεί σε βάθος μερικών χρόνων».

«Η περιοχή κατοικείται μόνο για τρεις ή τέσσερις μήνες το καλοκαίρι. Δυστυχώς, οι γέφυρες, τα σιντριβάνια, οι εκκλησίες και ακόμη και τα σπίτια όπου ζουν οι άνθρωποι αφήνονται απροστάτευτα και έχουν υποστεί μεγάλες ζημιές σε άλλες εποχές», δήλωσε ο Ερούζ.

Η Χουργιέτ προσέθεσε: «Πιστεύεται ότι η Σάντα, η πολιτισμική κληρονομιά του ελληνικού Πόντου στην ανατολική Μαύρη Θάλασσα, χτίστηκε τον 17ο αιώνα… Περίπου 5000 άνθρωποι ζούσαν εκεί μεταξύ 1700 και 1900. Μόνο λίγοι τουρίστες την επισκέπτονται τώρα λόγω της έλλειψης συγκοινωνίας.Οι δομές που εγκαταλείφθηκαν όταν οι Έλληνες εγκατέλειψαν την περιοχή το 1923 βρίσκονται στο χωριό Ντουμανλί, 72 χιλιόμετρα από το Γκιουμούσχανέ και 42 χιλιόμετρα από την Τραπεζούντα».

Μία σημαντική διόρθωση για την Χουργιέτ: Οι Έλληνες του Γκιουμούσχανέ και της ευρύτερης περιοχής δεν άφησαν την αρχαία πατρίδα τους με τη δική τους ελεύθερη βούληση. Από το 1914 έως το 1923, δολοφονούνταν στα πλαίσια οργανωμένης γενοκτονίας από δύο διαδοχικά τουρκικά καθεστώτα. Οι επιζώντες απελάθηκαν λόγω της συνθήκης ανταλλαγής πληθυσμών του 1923 μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας.

Αυτή η σειρά των γεγονότων είναι διπλά τραγική και άδικη δεδομένου ότι οι περισσότερες πόλεις στη σημερινή Τουρκία χτίστηκαν από Έλληνες. Σύμφωνα με το Ελληνικό Κέντρο Ερευνών: «οι ελληνικοί οικισμοί στη Μικρά Ασία χρονολογούνται από τον 11ο αιώνα π.Χ. όταν οι Έλληνες μετανάστευσαν από την ηπειρωτική Ελλάδα. Ίδρυσαν πόλεις όπως η Μίλητος, η Έφεσος, η Σμύρνη, η Σινώπη, η Τραπεζούντα και το Βυζάντιο (αργότερα γνωστό ως Κωνσταντινούπολη, πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας). Αυτές οι πόλεις άνθισαν πολιτισμικά και οικονομικά».

«Η Μικρά Ασία γέννησε τους πρώτους μεγάλους στοχαστές της αρχαιότητας, όπως ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης, ο Στράβων και ο Ηράκλειτος. Αυτοί οι φιλόσοφοι απέρριψαν τη μυθολογική εξήγηση του σύμπαντος και ήταν οι πρώτοι που ζήτησαν μια λογική εξήγηση όλων των πραγμάτων. Έτσι, η Μικρά Ασία ήταν η γενέτειρα της δυτικής φιλοσοφίας και επιστήμης».

Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, γνωστή και ως Βυζαντινή Αυτοκρατορία, με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, ήταν μια ελληνόφωνη αυτοκρατορία. Ήταν εκπρόσωπος του κορυφαίου πολιτισμού του Μεσαιωνικού Χριστιανισμού.Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία διήρκεσε 11 αιώνες (από τον 4ο έως τον 15ο αιώνα μ.Χ.) και έπεσε στους Οθωμανούς Τούρκους το 1453. Η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας ήταν η τελευταία ελληνοκρατούμενη περιοχή στη Μικρά Ασία και έπεσε στα τουρκικά χέρια το 1461.

Όπως σημειώνει το Ελληνικό Κέντρο Ερευνών:«κατά τους επόμενους δύο αιώνες της οθωμανικής κυριαρχίας, τον 16ο και 17ο αιώνα, οι ελληνικές κοινότητες στη Μικρά Ασία αντιστάθηκαν στις συνεχείς πιέσεις να μεταστραφούν στο Ισλάμ. Οι περισσότεροι κατάφεραν να διατηρήσουν τη θρησκεία, τις εθνοτικές παραδόσεις και τον πολιτισμό τους. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του 17ου και του 18ου αιώνα, χιλιάδες Έλληνες αναγκάστηκαν να μετατραφούν στο Ισλάμ, μεταξύ των οποίων 250.000 Έλληνες του Πόντου. Χιλιάδες Έλληνες κατέφυγαν στη χριστιανική Ρωσία για να ξεφύγουν από τις τουρκικές διώξεις, ιδιαίτερα μετά τους πολυάριθμους ρωσοτουρκικούς πολέμους τον 19ο αιώνα».

Η Αργυρούπολη (Γκιουμούσχανέ στα τουρκικά), όπου βρίσκονται τα ερείπια της Σάντας, είναι μια πόλη στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας ή του Πόντου και ήταν μια πόλη της ιστορικής επαρχίας της Χαλδίας. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα PontosWorld,«η πόλη ιδρύθηκε γύρω στο 700 π.Χ. ως οικισμός της Θύρας από Ίωνες Έλληνες που ανακάλυψαν για πρώτη φορά ασήμι στην περιοχή. Το όνομά του προέρχεται από δύο ελληνικές λέξεις (άργυρος και πόλις)… Γύρω στο 840 μ.Χ., η Αργυρούπολη συμπεριλήφθηκε στη νέα ρωμαϊκή (βυζαντινή) επαρχία της Χαλδίας».

Η Αργυρούπολη ήταν μέρος της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας (1204–1461). Οι Έλληνες παρέμειναν πολιτισμικά εδραιωμένοι στην πόλη ακόμη και μετά την οθωμανική εισβολή στην περιοχή το 1461. Σύμφωνα με την Pontos World,«από τις αρχές του 18ου αιώνα άνοιξαν νέα σχολεία και από το 1723 το “Φροντιστήριον” (Ελληνικό Κέντρο Εκπαίδευσης) της Αργυρούπολης ήταν σε πλήρη λειτουργία. Το κέντρο διδασκαλίας έγινε εκπαιδευτικό ίδρυμα και πνευματικό κέντρο της περιοχής. Το 1650 η μητρόπολη αναβαθμίστηκε σε καθεστώς Αρχιεπισκοπής και χτίστηκαν εκατοντάδες εκκλησίες και ναοί».

«Ένα άλλο δημόσιο κτίριο ήταν η Βιβλιοθήκη, η Εκπαιδευτική Εταιρεία Κυριακίδη, καθώς και η Μητρόπολη Χαλδίας. Εξ αιτίας όλων αυτών οι Αργυρουπολίτες θεωρούνται ότι διέθεταν τους καλύτερους πόρους τους στην εκπαίδευση, κυρίως λόγω της οικονομικής ευημερίας τους από την εξόρυξη.»

Αυτή η ακμάζουσα ελληνική κοινότητα χάθηκε κυρίως κατά τη γενοκτονία του 1914-23. Ο καθηγητής Σπύρος Βρυώνης ο νεώτερος έγραψε ένα ολοκληρωμένο άρθρο με τίτλο «Ελληνικά εργατικά τάγματα στη Μικρά Ασία» που δημοσιεύθηκε στο βιβλίο του 2006 «Η Αρμενική Γενοκτονία: Πολιτιστικές και Ηθικές Κληρονομιές» που εκδόθηκε από τον καθηγητή Richard G. Hovannisian. Το άρθρο περιγράφει πώς το τουρκικό καθεστώς «απομάκρυνε όλους τους Έλληνες από την περιοχή» κατά τη διάρκεια και μετά τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο στην Τουρκία, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στην Αργυρούπολη.

Ο Βρύωνης έγραψε:«Αυτό επιτεύχθηκε μέσω μιας σειράς τοπικών και κρατικών δράσεων που περιελάμβαναν σφαγές, τον ξεριζωμό των περισσότερων Ελλήνων από τους αστικούς και αγροτικούς οικισμούς, την καταστροφή εκατοντάδων χωριών, εκτεταμένες λεηλασίες και εμπρησμούς, τη δήμευση και καταστροφή περιουσίας, την σύσταση τεράστιων ταγμάτων εργασίας και πορειών θανάτου, και την υποβάθμιση των γυναικών σε αυτό που συχνά ήταν μη αμοιβόμενη πορνεία».

«Τα σύγχρονα απομνημονεύματα του Αντώνη Γαβριηλίδη (1924) δίνουν μια τρομακτική περιγραφή των συνθηκών υπό τις οποίες έζησαν, εργάστηκαν και πέθαναν οι Πόντιοι εργάτες. Εκείνοι που μπορούσαν να πληρώσουν τις 5 τουρκικές χρυσές λίρες για απαλλαγή έπρεπε να πληρώνουν ετησίως και τελικά κατέληγαν να πουλούν την περιουσία τους για να εξασφαλίσουν τα μετρητά. Ταυτόχρονα, οι σύζυγοι, οι γεροντότεροι και τα παιδιά των στρατευμένων εργατών που έμειναν πίσω υπέμειναν την καταπίεση εκείνων που τους κυβερνούσαν: σεξουαλικές απαιτήσεις, εμπρησμούς σπιτιών, εκβιασμούς και ούτω καθεξής. Οι εργάτες, συνεχίζει ο Γαβριηλίδης, υφίσταντο συχνά βάναυσους ξυλοδαρμούς, λιμοκτονία, ασθένεια και θάνατο».

«Στις 10/03/1916, ο κατώτερος κλήρος της Αργυρόπολης (Γκιουμούσχανέ) ανέφερε στον μητροπολίτη του στην Τραπεζούντα τη στρατολόγηση όλων των ανδρών ηλικίας από δεκαπέντε έως πενηνταένα από την Αργυρόπολη και τα περίχωρά της στα τάγματα εργασίας. Στις 17/03 άλλοι βάδισαν από το Ερζερούμ στο Κελκίτ και την Χερριανά για να καθαρίσουν τους δρόμους».

«Στις 13/12/1919, η συνολική επίδραση των ταγμάτων εργασίας στον τοπικό πληθυσμό συνοψίστηκε σε ένα έγγραφο του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας βάσει των μεμονωμένων αναφορών των μητροπολιτών της Τραπεζούντας, της Χαλδίας, της Κολονίας, της Αμισού και της Νεοκαισάρειας.Ο Μητροπολίτης της Τραπεζούντας ανέφερε, επιπλέον, ότι ο συνολικός αριθμός της ποίμνης του είχε μειωθεί από 52.000 το 1914 σε 23.000 έως το 1919. Έκανε επίσης συγκεκριμένη αναφορά στην καταστροφή που υπέστησαν από τα τάγματα εργασίας:«Οι σχετικά πιο ευημερούντες πρώτα ληστεύθηκαν από τον πλούτο τους και μετά στάλθηκαν στο εσωτερικό όπου πέθαναν από κακή μεταχείριση και στερήσεις, οι υπόλοιποι στρατολογήθηκαν και τοποθετήθηκαν στα καταραμένα τάγματα εργασίας όπου τους περίμενε ένας άθλιος θάνατος».

Μετά τη γενοκτονία, «λίγοι Αργυρουπολίτες κατάφεραν να φύγουν στην Ελλάδα», σύμφωνα με την Pontos World. Και μετά τη βίαιη ανταλλαγή πληθυσμών το 1923, «κανένας Έλληνας Ορθόδοξος δεν έμεινε στην περιοχή».

Η τουρκική κυβέρνηση στοχεύει όχι μόνο χριστιανικές ζωές αλλά και τις περιουσίες τους. Αυτό που περιγράφει ο συγγραφέας Raffi Bedrosyan στο άρθρο του «Αναζήτηση χαμένων αρμενικών εκκλησιών και σχολείων στην Τουρκία» ήταν επίσης η «τύχη» της ελληνικής και ασσυριακής πολιτιστικής κληρονομιάς στη χώρα. Ο Bedrosyan γράφει:

«Όπως ο αρμενικός πληθυσμός εξαφανίστηκε από την Ανατολία το 1915, έτσι και οι εκκλησίες και τα σχολεία. Μαζί με τις εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια, καταστήματα, αγροκτήματα, οπωρώνες, εργοστάσια, αποθήκες και ορυχεία που ανήκουν στους Αρμένιους, η εκκλησία και τα σχολικά κτίρια εξαφανίστηκαν ή μετατράπηκαν για άλλες χρήσεις. Όσα δεν κάηκαν και καταστράφηκαν εντελώς το 1915 ή αφέθηκαν να ερειπωθούν λόγω παραμέλησης, μετατράπηκαν σε κτίρια για τράπεζες, ραδιοφωνικούς σταθμούς, τζαμιά, κρατικά σχολεία ή κρατικές μονοπωλιακές αποθήκες καπνού, τσαγιού, ζάχαρης κ.λπ. ή απλά έγιναν ιδιωτικές οικίες και στάβλοι για τους Τούρκους και τους Κούρδους».

Εν τω μεταξύ, η Τουρκία παραμένει ένας φαινομενικός σύμμαχος του ΝΑΤΟ και ένας διαρκώς ανεπιτυχής υποψήφιος για ένταξη στην ΕΕ. Η Τουρκία υπέγραψε συμφωνία τελωνειακής ένωσης με την ΕΕ το 1995 και αναγνωρίστηκε επίσημα ως υποψήφια για πλήρη ένταξη το 1999. Οι διαπραγματεύσεις για την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην Ένωση άρχισαν το 2005. Σύμφωνα με τον επίσημο ιστότοπο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, «η ΕΕ δεσμεύεται να διαφυλάξει και ενισχύσει την πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης.»

Ωστόσο, η τουρκική κυβέρνηση φαίνεται να «τελειοποίησε» την «τέχνη» της παραβίασης ή της καταστροφής της εξαιρετικά πλούσιας πολιτιστικής κληρονομιάς της περιοχής που χτίστηκε από τους αυτόχθονες λαούς αυτής της γης που η Τουρκία εξόντωσε σε μεγάλο βαθμό πριν από εκατό χρόνια.

Σχετικά με τον συγγραφέα: Η Ουζάι Μπουλούτ είναι Τουρκάλα δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής που στο παρελθόν είχε έδρα την Άγκυρα. Τα γραπτά της έχουν δημοσιευτεί από διάφορα πρακτορεία όπως το Ινστιτούτο Gatestone, οι Washington Times, η Christian Post και η Jerusalem Post. Το δημοσιογραφικό έργο της Μπουλούτ επικεντρώνεται κυρίως στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην τουρκική πολιτική και στην ιστορία, στις θρησκευτικές μειονότητες στη Μέση Ανατολή και στον αντισημιτισμό. Η Μπουλούτ είναι επίσης τακτικός συνεργάτης των Greek City Times.

Σχ.: Στο άρθρο δεν διαβάζουμε κάποια μορφή ελληνικής αντιτουρκικής προπαγάνδας. Διαβάζουμε τα γραπτά μίας Τουρκάλας δημοσιογράφου, που γνωρίζει από πρώτο χέρι το καθεστώς Ταγίπ. Όσο, λοιπόν, εμείς έχουμε μουσείο Κεμάλ και συντηρούμε μνημεία των σφαγέων του έθνους μας (Εβρενός Μπέι), οι απόγονοί τους συνεχίζουν το βάρβαρο έργο τους. Και ενώ εμείς σιωπούμε εθελοτυφλώντας μπροστά στην συνεχιζόμενη καταστροφή, κάποιοι ξένοι κάνουν την δουλειά για εμάς.

ΠΗΓΗ: Τουρκικά Νέα