Μετά το ρεπορτάζ της εφημερίδας «DIE WELT», το οποίο ισχυρίζεται πως ο Ερντογάν έδωσε εντολή για αναίμακτη βύθιση Ελληνικού πλοίου ή κατάρριψη μαχητικού στο Αιγαίο, πληροφορίες, αυτή την φορά, για τις δύο τάσεις που επικρατούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση αναφορικά με την Τουρκία, δίνει η επίσης γερμανική «Frankfurter Allgemeine Zeitung».

ΤΑΣΗ ΠΡΩΤΗ: ΣΚΛΗΡΗ ΓΡΑΜΜΗ

Γράφει η εφημερίδα, σύμφωνα με την Deutsche Welle: «Στο άτυπο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών, μόνο δύο άλλες χώρες, εκτός από την Ελλάδα και την Κύπρο, υποστήριξαν μια “σκληρή γραμμή” απέναντι στην Άγκυρα: η Γαλλία και η Αυστρία.

Η Βιέννη εδώ και πολύ καιρό ζητά την διακοπή των de facto ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Άγκυρα – ως το μόνο κράτος μέλος. Το Παρίσι, με τη σειρά του, παρενέβη άμεσα στη σύγκρουση με την Τουρκία και έστειλε φρεγάτες. Συμμετείχε ακόμη και σε ελληνική στρατιωτική άσκηση που πραγματοποιήθηκε παράλληλα με τη συνάντηση του Βερολίνου και εκεί επικρίθηκε.

Οι αξιωματούχοι της σκληρής γραμμής υποστηρίζουν ότι ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν θα σταματήσει τις προκλήσεις του μόνο εάν ασκηθεί η μεγαλύτερη δυνατή πίεση».

Κυρώσεις κατά της Τουρκίας θα στηρίξει ακόμα η Τσεχία και ίσως η Ολλανδία.

ΤΑΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: ΟΙ ΦΙΛΟΤΟΥΡΚΟΙ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ

Σε αυτή την τάση ανήκουν η Γερμανία, ο Ύπατος Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής, Ζοζέπ Μπορέλ, και αρκετές ακόμα χώρες.

Θεωρούν πως ο Ερντογάν θα συνεχίσει να κλιμακώνει την σύγκρουση, εάν είναι απομονωμένος. Προτιμούν την χαλαρή γραμμή. Στην πραγματικότητα υπάρχουν συμφέροντα με την Τουρκία. Το μειονέκτημα της συγκεκριμένης γραμμής είναι η ίδια η Τουρκία, η οποία προκαλεί ταραχή στην Μεσόγειο, δυσκολεύοντας όσους την στηρίζουν σε Ευρώπη και όχι μόνο καθώς η ΑΝΩΘΕΝ ΕΝΤΟΛΗ (διεθνής παράγοντας) ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΗΣ: ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΕΤΗΣΗ ΔΙΑΦΟΡΩΝ.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΟΥ ΞΕΧΝΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΚΑΙ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως γνωστόν η Γερμανία χωρίστηκε, αρχικά σε 4 ζώνες κατοχής (αμερικανική, αγγλική, γαλλική, σοβιετική). Τελικά οι τρεις δυτικές ζώνες ενώθηκαν στην Δυτική Γερμανία και η Σοβιετικοί κράτησαν την δική τους, η οποία ονομάστηκε DDR (Ανατολική Γερμανία).

Η αντίστοιχη Τουρκία για τους Γερμανούς ήταν η Σοβιετική Ένωση, η οποία απειλούσε, ανά πάσα στιγμή, να διεισδύσει ακόμα πιο δυτικά.

Δύο τάσεις κυριαρχούσαν και τότε:

• Η πρώτη ανήκε στον πρώτο Γερμανό Καγκελάριο Konrad Adenauer του CDU (χριστιανοδημοκράτες). Θεωρούσε πως η Γερμανία και γενικά η Δύση θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την Σοβιετική Ένωση επιτυχώς, όταν αυτή βρεθεί σε δυσχερή θέση. Ως εκ τούτου πρόκρινε την «σκληρή στάση» απέναντί της.
• Την δεύτερη τάση εκπροσωπούσαν οι Willy Brandt και Egon Bahr (Κίσινγκερ της Γερμανίας του έμοιαζε εμφανισιακά) του SPD (σοσιαλδημοκράτες). Θεωρούσαν πως η Γερμανία έπρεπε να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με μία ισχυρή Σοβιετική Ένωση, παρά το γεγονός πως προκαλούσε συνεχώς το εθνικό αίσθημα των Γερμανών, κατέχοντας άλλωστε τα ανατολικά εδάφη.

Τελικά δικαιώθηκε ο Konrad Adenauer. Το ιστορικό αυτό παράδειγμα, πρέπει να θυμίσει η Αθήνα στους Γερμανούς, που δεν θέλουν να «ταράξουν» την Τουρκία, η οποία αφενός απειλεί την Ελλάδα με ΠΟΛΕΜΟ, αφετέρου, να θυμίσουμε, έχει στείλει αρκετούς Τούρκους στην Γερμανία, οι οποίοι μπορεί να κάνουν τα πάντα ρημαδιό στην ενωμένη σήμερα Bundesrepublik.