Σε ανακοίνωσή του, ο Scope αναφέρει ότι η περιοδική αξιολόγησή του δεν οδήγησε σε κάποια αλλαγή της αξιολόγησης.

Σημειώνει ότι παρακολουθεί και επανεξετάζει τις πιστοληπτικές αξιολογήσεις του σε συνεχή βάση και τουλάχιστον μία φορά ετησίως ή κάθε έξι μήνες στην περίπτωση χωρών.

Ο οίκος σημειώνει ότι η δημοσιονομική επίδοση της Ελλάδας παραμένει ισχυρή, με πρωτογενές πλεόνασμα 4% και συνολικό πλεόνασμα 1,3% το 2024.

«Τα προγραμματισμένα πρωτογενή πλεονάσματα 2,5% το 2025 και 2,4% το 2026 υποστηρίζουν την προβλεπόμενη μείωση του χρέους στο 125% του ΑΕΠ έως το 2030», αναφέρει.

Για την ανάπτυξη αναφέρει ότι θα επιβραδυνθεί στο 2,1% το 2025 και στο 1,8% το 2026 από 2,3% το 2024 καθώς η δυναμική των επενδύσεων θα επιβραδυνθεί, αν και η κατανάλωση θα παραμείνει ανθεκτική.

«Παρά τις βελτιώσεις στην κεφαλαιακή επάρκεια, την κερδοφορία, την ποιότητα των στοιχείων ενεργητικού και τη διακυβέρνηση, οι ελληνικές τράπεζες παραμένουν διαρθρωτικά ευάλωτες λόγω της υψηλής εξάρτησης από αναβαλλόμενες φορολογικές πιστώσεις (DTC) και της υψηλής έκθεσης σε κρατικά ομόλογα», σημειώνει ο Scope.

Οι βασικοί μοχλοί για την αξιολόγηση της Ελλάδας

Η πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας με αξιολόγηση BBB/Σταθερή υποστηρίζεται από:

i) την ισχυρή ευρωπαϊκή θεσμική στήριξη, με το Ευρωσύστημα και την ΕΕ να παρέχουν νομισματικό και πολιτικό στήριγμα,

ii) την ενίσχυση των δημοσιονομικών θεμελιωδών μεγεθών, που υποστηρίζεται από πρωτογενή πλεονάσματα και βελτιωμένη απόδοση των εσόδων, επιτρέποντας τη διαρκή μείωση του δείκτη δημόσιου χρέους, και

iii) ένα ευνοϊκό προφίλ χρέους. Το υψηλό ποσοστό μακροπρόθεσμου χρέους με χαμηλό επιτόκιο της Ελλάδας, το οποίο κατέχουν κυρίως πιστωτές του δημόσιου τομέα, σε συνδυασμό με το σημαντικό ταμειακό απόθεμά της, υποστηρίζει την ικανότητα εξυπηρέτησης του χρέους της κυβέρνησης και μετριάζει τον αντίκτυπο από πιθανές διακυμάνσεις της αγοράς και διαταραχές των επιτοκίων.

Σύμφωνα με τον Scope, οι προκλήσεις για την αξιολόγηση περιλαμβάνουν:

i) το πολύ υψηλό δημόσιο χρέος, το οποίο παραμένει μία μακροπρόθεσμη ευπάθεια παρά τη φθίνουσα πορεία του,

ii) διατηρούμενες ευπάθειες του τραπεζικού τομέα, συμπεριλαμβανομένων των μέτριων κεφαλαιακών μαξιλαριών, των ανησυχιών για την ποιότητα παλαιών στοιχείων ενεργητικού και της ισχυρής σύνδεσης μεταξύ του κράτους και των τραπεζών, η οποία αυξάνει την έκθεση του χρηματοπιστωτικού τομέα στον κρατικό κίνδυνο, και

iii) διαρθρωτικούς περιορισμούς στη μεσοπρόθεσμη ανάπτυξη, όπως η χαμηλή παραγωγικότητα, οι δυσμενείς δημογραφικές τάσεις και η περιορισμένη διαφοροποίηση της οικονομίας.

(ΑΠΕ -ΜΠΕ / photo: pixabay)