«Είναι από αυτές τις στιγμές που δεν μπορώ να πω τίποτα. Ποιος; Εγώ! Είναι σα να μην υπάρχουν λέξεις. Πώς διάολο μπορείς να χωρέσεις σε λίγες προτάσεις τόσα χρόνια;

Θέατρο, τηλεόραση, σκηνοθεσίες, παρέα νύχτες ατελείωτες. Γέλια, κλάματα, τσακωμοί (καυγάδες ομηρικοί) και μετά αγκαλιά. Αυτή η ζεστή ή αγκαλιά… Εκείνη που δε θες να τελειώσει… Παρέα με εκείνο το κόκκινο φουστάνι που τόσο ήθελες να φορέσεις. Και κατάφερα στο φόρεσα. Ξέρεις εσύ…

Σε ευχαριστώ για όλα όσα μοιραστήκαμε πάνω και κάτω από τη σκηνή. Καλό σου ταξίδι, Ποπάκι… Σε ευχαριστώ που υπήρξες κομμάτι της ζωής μου. Σε ευχαριστώ που υπήρξα κομμάτι της ζωής σου. Τα άλλα θα στα πω μετά. Καληνύχτα…».

Freepik photo