Με διαδικασίες εξπρές πέρασε το πρωτο στάδιο του παραδεκτού, η πρώτη προσφυγή Ελληνίδας πολίτη που προσέφυγε στο ΕΔΔΑ κατά του lockdown στα δικαστήρια. Η γυναίκα με εισόδημα 100 ευρώ, πήγε στα δικαστήρια μέσω νομικής βοήθειας, κέρδισε τη διαδικασία διατροφής από τον εν διαστάσει σύζυγό της και δεν μπορούσε να εκδώσει απόγραφο για να εκτελέσει τη δικαστική απόφαση και να εισπράξει τα χρήματα, επειδή τα δικαστήρια ήταν κλειστά.

Το Ευρωπαικό Δικαστήριο έκανε τυπικά δεκτή την προσφυγή (αυτό γίνεται σε ποσοστό 6-7%) και τώρα θα μπεί στην ουσία της υπόθεσης. Η απόφαση δε , επειδή ακριβώς αφορά μέτρα κατά του covid αναμένεται να κριθεί σύντομα.

Η προσφυγή

Στην προσφυγή της επικαλείται παραβίαση του άρθρου 6 της Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και υπέρ αυτής κάνουν πρόσθετη παρέμβαση οι δικηγόροι της χώρας βάση και σχετικής απόφασης που έχει λάβει ήδη η Ολομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας. Οι δικηγόροι εκπροσωπούνται από τον καθηγητή συνταγματικού δικαίου Νίκο Αλιβιζάτο και τον δικηγόρο, εξειδικευμένο στα θέματα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Βασίλη Χειρδάρη.

Όπως είναι γνωστό, οι δικηγόροι εδώ και αρκετό καιρό έχουν εκφράσει ξεκάθαρη θέση υπέρ της άμεσης επαναλειτουργίας των δικαστηρίων, με την τήρηση όλων των αναγκαίων υγειονομικών και δικονομικών μέτρων.

Ειδικότερα όπως αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στην προσφυγή της αιτούσας που κέρδισε διατροφή από τον πρώην σύζυγό της αλλά αδυνατεί να την πάρει λόγω των κλειστών δικαστηρίων: «…Η αναστολή των διαδικασιών αναγκαστικής εκτέλεσης δυνάμει των οικείων Κ.Υ.Α. που ίσχυσαν από τις 8.03.2021 όποτε και μου χορηγήθηκε η’ προσωρινή διαταγή, μέχρι και τις 5.04.2021, κατέστησαν την προσωρινή διαταγή που εκδόθηκε σε βάρος του πρώην συζύγου μου ουσιαστικά άνευ αντικειμένου, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να εισπράξω το επιδικασθέν ποσό των 200 ευρώ μηνιαίως το οποίο ήταν απολύτως αναγκαίο για την επιβίωσή μου.

Ως εκ τούτου, υπήρξε αναμφίβολα επέμβαση στην περιουσία μου κατά την έννοια του Π1-1 της ΕΣ∆Α… Οι επίμαχες Κ.Υ.Α δυνάμει των οποίων μεταξύ άλλων επιβλήθηκε αναστολή των οικείων διατάξεων αναγκαστικής εκτέλεσης εκδόθηκαν κατά παράβαση της αρχής της διάκρισης των λειτουργιών (ως αυτή κατοχυρώνεται στο άρθρο 26 του Συντάγματος) αλλά και της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης και των δικαστών (ως αυτή κατοχυρώνεται στα άρθρα 87παρ.1 και 2 του Συντάγματος). ∆υνάμειτων ως άνω κατοχυρώνεται η αυτονομία της ∆ικαιοσύνης έναντι της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας. Η επέμβαση της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας στην δικαστική, μόνο κατ’ εξαίρεση είναι θεμιτή και δικαιολογημένη και δη όταν εξυπηρετείται υπέρτερος σκοπός δημοσίου συμφέροντος, ο οποίος πάντως δεν θα πρέπει να αναιρεί το σκληρό πυρήνα του δικαιώματος της αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας, όπως κατοχυρώνεται από το άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγματος και το άρθρο 6 της ΕΣ∆Α.

Σε κάθε περίπτωση, κατά πάγια νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, μέτρα οργανωτικού χαρακτήρα τα οποία άπτονται της λειτουργίας της Δικαιοσύνης δεν είναι συνταγματικά νοητά να λαμβάνονται από τον κοινό, πόσο μάλλον από τον κανονιστικό νομοθέτη, χωρίς προηγούμενη γνώμη των Ανωτάτων Δικαστηρίων. Εν προκειμένω ουδέποτε ζητήθηκε η γνώμη των Ανωτάτων Δικαστηρίων, ως εκτούτου η έκδοση των επίμαχων ΚΥΑ υπήρξε μη νόμιμη. Τα επίμαχα μέτρα αποσκοπούσαν καταρχάς στην προστασία του δημοσίου συμφέροντος και δη της δημόσιας υγείας και την αντιμετώπιση της διασποράς του κορονοϊού COVID – 19.Ωστόσο οι εθνικές αρχές απέτυχαν να επιτύχουν μια δίκαιη ισορροπία μεταξύ του δημοσίου συμφέροντος και των ατομικών δικαιωμάτων, γεγονός που καθιστά την επέμβαση δυσανάλογη κατά παράβαση των εγγυήσεων του Π1-1 της ΕΣΔΑ και αυτό διότι:

Α. Δεν τεκμηριώθηκε από επιστημονικά δεδομένα ότι το συγκεκριμένο περιοριστικό μετρό συντείνει καταλυτικώς στην μείωση της διασποράς του COVID – 19. Αντιθέτως δυνάμει των ΚΥΑ υιοθετήθηκε ένα γενικό μετρό αναστολής που καταλάμβανε όλες ανεξαιρέτως τις διαδικασίες.

Β. Λαμβανομένης υπόψη της τρέχουσας συγκυρίας ήταν εφικτή η κανονική λειτουργία της δικαιοσύνης και ειδικά της αναγκαστικής εκτέλεσης με λήψη ηπιότερων περιοριστικών μέτρων κατόπιν διαβούλευσης με τους θεσμικούς φορείς, ήτοι τις διοικήσεις των δικαστηρίων και της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας, όταν μάλιστα η λειτουργία των δικαστηρίων μέχρι και την επιβολή των επίμαχων ΚΥΑ είχε αποδείξει ότι τα δικαστήρια με την τήρηση των προβλεπόμενων υγιειονομικών μέτρων(χρήση μάσκας, αντισηπτικών, τήρηση αποστάσεων, χρονική κλπ) δεν αποτελούσαν εστίες υπερμετάδοσης του ιού, σε αντίθεση μάλιστα με άλλες υπηρεσίες, όπως, ενδεικτικά, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, που λειτουργούν κανονικά.»

dikastiko