Αφού ξέσπασε η φωτιά ο Ανδρέας μαζί με συμφοιτητές του έσπασαν ένα τζάμι του τρένου και έτσι έσωσαν ανθρώπους από το 2ο βαγόνι.

«Καταφέραμε και σώσαμε κόσμο και όχι μόνο εγώ. Βοήθησαν και οι συμφοιτητές που ήταν μαζί μου στην ίδια καμπίνα στο βαγόνι 2. Εκείνη την ώρα και έτυχε να μην περιφέρομαι στους διαδρόμους διότι είχαν γίνει χαλκομανία. Αν βρισκόμασταν στους διαδρόμους όπου ήμασταν συνήθως αυτή τη στιγμή να ήμουν πολτοποιημένος».

Δείτε το video από το τηλεοπτικό κανάλι open:

Όπως περιγράφει, αφού έγινε το δυστύχημα «η μόνη διαφυγή που είχαμε ήταν να πηδήξουμε από το παράθυρο του τρένου το οποίο σπάσαμε. Το ύψος ήταν 3-4 μέτρα και έπρεπε να πηδήξουμε σε ένα χαντάκι. Αυτό το καταφέραμε ρίχνοντας τις βαλίτσες κάτω, ώστε να πέσουμε στα μαλακά. Άλλη διέξοδος δεν υπήρχε ήμασταν εγκλωβισμένοι από την άλλη πλευρά. Το δεύτερο βαγόνι είχε γυρίσει περίπου 45 μοίρες και είχαμε εγκλωβιστεί από την πίσω πλευρά όπου υπήρχε και πυρκαγιά. Εγώ βγήκα από τους τελευταίους. Έπρεπε να φύγουν πρώτοι αυτοί που είχαν προτεραιότητα, οι τραυματισμένοι».

«Με ανατριχιάζει και μόνο που το σκέφτομαι πως όσο ήμουν στους διαδρόμους και περιφερόμουν με τους φίλους περνούσαν άτομα που θυμάμαι τα οποία αυτή τη στιγμή βλέπω πως αγνοούνται και πραγματικά λυπάμαι για αυτό», τονίζει.

Ερωτώμενος για τις ηλικίες των επιβατών λέει πως: «Μεγάλοι άνθρωποι στο βαγόνι μου δεν υπήρχαν και αν ήταν θα ήταν ένας – δύο. Οι περισσότεροι είχαν ηλικίες 20-21 ετών».

«Η φωτιά ερχόταν κατά πάνω μας και ο αέρας φυσούσε από την μεριά μας. Ήταν πολύ επικίνδυνο να καούμε ζωντανοί ή αν όχι να καούμε, από τις αναθυμιάσεις και από την ασφυξία του διοξειδίου ήταν επίσης επικίνδυνο να γίνει το οτιδήποτε», είπε ακόμη, τονίζοντας πως «δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ».

(ethnos. gr / scr)