Θα θέλαμε πολύ να μην το κάνουμε.

Αλλά δεν γίνεται. Κάθε μέρα ξυπνάμε και λέμε «σήμερα θα ασχοληθώ με κάτι άλλο, παιδιά, δουλειά, κάτι» και μετά κρυβόμαστε από τα παιδιά μας, από τους ανθρώπους που μας αγαπούν, τους διώχνουμε σχεδόν, για να δούμε τι κάνει ο δολοφόνος. Και την άλλη μέρα πάλι.

Κάθε είδηση, κάθε ανακοίνωση ξαναζωντανεύει όλες τις μνήμες και όλο τον πόνο με τον οποίο έχουμε μάθει να συνυπάρχουμε για να έχουμε ζωή.

Θυμόμαστε τις στιγμές που ζήσαμε με τους δικούς μας και πως θα θέλαμε λίγο ακόμα, θυμόμαστε όλες τις φορές που… δεν ήταν, στα σημαντικά της ζωής μας. Θυμόμαστε και το αίμα. Τόσο πολύ αίμα. Που οι περισσότεροι από μας, επειδή είμασταν μικροί, δεν είχαμε δει ούτε στα έργα και το είδαμε για τον μπαμπά, τον γιο, το σύζυγο, τον αδερφό. Και όλες αυτές οι μνήμες πονάνε. Και μας απομακρύνουν από τους τωρινούς δικούς μας, οι οποίοι όσο και να προσπαθούν, όσο και αν μας αγαπούν, δεν μπορούν να καταλάβουν…

Και θέλουμε να πούμε μόνο τρία πράγματα:

1. Προς το δολοφόνο:

Παρά το γεγονός ότι δολοφόνησε τους ανθρώπους μας, τον καλούμε να υποχωρήσει από το αίτημά του και να ζήσει. Το να πεθάνει δεν θα φέρει κανέναν από τους δικούς μας πίσω.

2. Προς όσους καλούν το κράτος να υποχωρήσει για να μην πεθάνει ο δολοφόνος:

Σας καλούμε, αντί να ζητάτε την υποχώρηση του κράτους, να ζητήσετε από το δολοφόνο να διακόψει την απεργία πείνας. Το δίκιο του, αν θεωρείτε ότι έχει, ας το βρει στα δικαστήρια.

3. Προς όλους:

Το Κράτος Δικαίου είναι ακρογωνιαίος λίθος της έννομης τάξης. Δεν εκβιάζεται, γιατί αλλιώς δεν υπάρχει τίποτα πάνω στο οποίο να βασιστούμε όλοι εμείς, που σε αντίθεση με τον δολοφόνο, πιστεύουμε στη Δημοκρατία και τον τρόπο λειτουργίας της.

Και κάτι τελευταίο προς όλους αυτούς που κάνουν δηλώσεις και διαδηλώσεις για τον δολοφόνο:

ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΤΕ ΣΑΣ ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ. Αναρωτιόμαστε εάν το έχετε σκεφτεί έστω και μία φορά. ».