Όπως γράφει μεταξύ άλλων το γερμανόφωνο Russia Today:
Πολλοί πολίτες των ΗΠΑ μετέφεραν στην τράπεζα τα χρήματα που έλαβαν κατά την διάρκεια του COVID κ.λπ. Τώρα, όμως, βλέπουν ότι τα επιτόκια είναι φτωχά εκεί και ρευστοποιούν τις καταθέσεις σε μεγάλους αριθμούς. Επειδή οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες να μην υπερβαίνουν μια σταθερή σχέση μεταξύ επενδύσεων και καταθέσεων, πρέπει να πουλήσουν επενδύσεις, αλλά δεν μπορούν να το κάνουν πολύ καλά.
Η SVB (Silicon Valley Bank), η τράπεζα που σημείωσε πτώση, είχε επενδύσει ιδιαίτερα στην «πράσινη ενέργεια». Αυτό δεν πήγε τόσο καλά όσο αναμενόταν, με άλλα λόγια αποδείχθηκε άλλη μία φούσκα που τώρα φαίνεται να έχει σκάσει.
Υπάρχει όμως και ένας άλλος παράγοντας που επιδεινώνει την τωρινή κατάσταση και μπορεί να οδηγήσει σε ακόμα χειρότερες συνέπειες: στον απόηχο της κρίσης της χρηματοπιστωτικής αγοράς, όλες οι χώρες της G7 άλλαξαν τους κανόνες για τέτοιες καταστάσεις και τους προσάρμοσαν στο κυπριακό μοντέλο.
Αυτό προωθήθηκε τότε από τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (σ.σ. είχε πάρει σαφείς εντολές, έτσι ώστε το πείραμα της Κύπρου να χρησιμοποιηθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο! Ήρθε ο καιρός;;;)!
Κατά την διάρκεια της τραπεζικής κρίσης στην Κύπρο, η ΕΕ κατάφερε να διασφαλίσει ότι οι καταθέτες της τράπεζας, δηλαδή όλοι όσοι έχουν λογαριασμό σε μια τράπεζα, αντιμετωπίζονται σαν επενδυτές στην τράπεζα, δηλαδή άτομα που κατέχουν μετοχές στην τράπεζα. Υπήρχε ένα όριο μέχρι το οποίο τα χρήματα ήταν εγγυημένα, αλλά υπήρχαν εκτενείς έλεγχοι κεφαλαίων, με την λέξη «capital control» μάλλον να συσκοτίζει τα αληθινά γεγονότα.
Στην πραγματικότητα, όλοι οι πελάτες των επηρεαζόμενων τραπεζών μπορούσαν να αποσύρουν μόνο περιορισμένα ποσά (σ.σ. το ζήσαμε και στην Ελλάδα). Στην αρχή ήταν 300 ευρώ την εβδομάδα στην Κύπρο. Αυτό ήταν ανεξάρτητο από το αν επρόκειτο για μισθούς, λογαριασμό ταμιευτηρίου ή στεγαστικό δάνειο που μόλις είχε εξοφληθεί. Αυτό που δεν επηρεάστηκε ήταν οι καταθέσεις στις αντίστοιχες τράπεζες, κάτι που φυσικά σημαίνει ότι αυτή η μορφή διαχείρισης κρίσεων είναι πιο πιθανό να πάρει τα χρήματα από τα κάτω παρά από τα πάνω ποσά.Η αντίδραση σε τέτοιους κανόνες είναι προβλέψιμη και πιθανότατα έλαβε χώρα για πρώτη φορά την περασμένη Παρασκευή: Είναι να κάνετε ανάληψη των χρημάτων που έχετε σε μια τράπεζα προτού οι δυσκολίες της τράπεζας γίνουν τόσο μεγάλες ώστε να τεθεί σε ισχύ capital controls. Αυτό σημαίνει ότι ο κανονισμός, τον οποίο όλα τα μέλη της G7 υποχρεούνται να εισαγάγουν βάσει νόμου, αυξάνει πλέον τον κίνδυνο τραπεζικής κατάρρευσης (σ.σ. Όλοι γνωρίζοντας πλέον τι συνέβη στην Κύπρο σπεύδουν πανικόβλητοι να τραβήξουν καταθέσεις ή να τις μεταφέρουν σε άλλες μεγαλύτερες τράπεζες που ισχυρίζονται πως είναι ασφαλείς).
Οι συνθήκες σήμερα, όμως, διαφέρουν σημαντικά από εκείνες του 2008. Εκείνη την εποχή, ήταν σχετικά εύκολο για την Δύση να αυξήσει απλώς την προσφορά χρήματος επειδή δεν υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις στο σύστημα του δολαρίου. Ό,τι κι αν έκανε η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, όλοι στον κόσμο χρειάζονταν δολάρια. Τώρα, το σύστημα του δολαρίου είναι μεν ακόμα σε ισχύ, αλλά έχει υποστεί σοβαρές ζημιές. Όλο και περισσότερες χώρες πραγματοποιούν τις διμερείς συναλλαγές τους σε άλλα νομίσματα. Αυτό σημαίνει αυτόματα ότι οι συνέπειες της δημιουργίας χρήματος στην περιοχή του δολαρίου δεν μπορούν πλέον να αναδιανεμηθούν στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά, αντιθέτως, προκαλούν αύξηση του πληθωρισμού.
Ο τρέχων πληθωρισμός στη Δύση δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των διαφόρων πακέτων διάσωσης για τις τιμές του COVID και της ενέργειας, αλλά και προϊόν της συρρικνούμενης ζώνης του δυτικού νομίσματος. Αυτός, με τη σειρά του, ήταν ένας από τους λόγους που η Fed αύξησε τα επιτόκια, κάτι που πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο χωρίς γνωστή διέξοδο.
Το πόσο μακριά θα εξαπλωθεί αυτή η οξεία κρίση δεν είναι ακόμη προβλέψιμο. Η Credit Suisse αντιμετωπίζει προβλήματα και η ιταλική Unicredit έπεσε σε πρωτοφανή επίπεδα. Ακόμα κι αν ο δείκτης καταθέσεων/επενδύσεων στις ευρωπαϊκές τράπεζες φαίνεται καλύτερος από ό,τι στις αντίστοιχες τράπεζες των ΗΠΑ, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το σκιώδες τραπεζικό σύστημα εξακολουθεί να υπάρχει και το επίπεδο των επενδύσεων σε παράγωγα (που κατά καιρούς στην γερμανική Deutsche Bank ήταν δισεκατομμύρια) είναι άγνωστος.
Σύμφωνα με τη ρυθμιστική αρχή FDIC, οι μεγάλες τράπεζες των ΗΠΑ έχουν υπερτιμήσει πάνω από 200 δισεκατομμύρια επενδύσεις στα βιβλία τους και θα πρέπει να τις πουλήσουν ή να μειώσουν τον όγκο δανεισμού τους. Αυτό, ωστόσο, είναι ένα εισιτήριο για την ύφεση.
Τελικά, η τραπεζική κρίση του 2008 δεν ξεπεράστηκε, αλλά πάγωσε με την δημιουργία έξτρα χρήματος (σ.σ. κάτι που πλέον δεν μπορεί να συμβεί λόγω της αποδυνάμωσης του δολαρίου, όπως διαβάσατε παραπάνω). Η Δύση καταστρέφεται, ενώ η Ανατολή ισχυροποιείται). Θα μπορούσε να ξεπαγώσει ανά πάσα στιγμή!!!
Παρεμπιπτόντως, οι τέσσερις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου είναι πιθανό να βγουν σχετικά αλώβητες, ακόμα κι αν η SVB αποδειχθεί το έναυσμα για μια ακόμα τραπεζική κρίση (σ.σ. Οι μεγάλες τράπεζες αντέχουν για να συγχωνεύσουν τις μικρές και στο τέλος να υπάρχει μόνο ένα κέντρο διαχείρισης του πλούτου).
