Η νέα πραγματικότητα είναι πλέον από τους περισσοτέρους αποδεκτή. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνωρίζουν τον εαυτό τους μεν ως υποκείμενο κυριαρχικής πολιτικής, αλλά όχι πλέον ως το μοναδικό στον πλανήτη, όπως κατά την περίοδο της διεθνιστικής ηγεμονίας.
Η έννοια της «πολυπολικότητας» εισήλθε στο διεθνές λεξικό στα μέσα της δεκαετίας του 1990 ως απάντηση στον ισχυρισμό των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους ότι η δυτική κυριαρχία (η διεθνιστική παγκόσμια τάξη) δεν είχε εναλλακτική. Όπως γράφεται στην Ρωσία σε σχέση με την εποχή κυριαρχίας του μονοπολικού κόσμου, η πολυπολικότητα έγινε ο κωδικός πρόσβασης για όσους (η Ρωσία και η Κίνα ήταν στην πρώτη γραμμή) δεν συμφωνούσαν με την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων. Ωστόσο, δεν υπήρχε σαφής κατανόηση της εναλλακτικής λύσης εκείνη την εποχή. Δεν υπήρχε καν δυνατή δεξιά τάξη πραγμάτων, η οποία αναγεννήθηκε με τον Πούτιν στην Ρωσία.
Εκείνη την εποχή, η διεθνιστική Δύση, ήταν ο απόλυτος ηγέτης στις περισσότερες κατηγορίες επιρροής: πολιτική, στρατιωτική, οικονομική, ιδεολογική, πολιτιστική, κ.λπ. Το μόνο πράγμα στο οποίο η δυτική κοινότητα ήταν κατώτερη ήταν στο δημογραφικό: Ήταν μια ξεκάθαρη μειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού.
Όπως τονίζεται, ο ρόλος της δημογραφίας έχει υποτιμηθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι η κύρια πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι ανεπτυγμένες χώρες σχετίζεται πλέον με την (παράνομη) μετανάστευση και είναι διπλή. Αφενός, η μαζική εισροή πληθυσμού από το νότο προς το βορρά δημιουργεί πολλά κοινωνικο-πολιτιστικά προβλήματα στα κράτη υποδοχής, τα οποία συνεπάγονται με πολιτικές κρίσεις. Αφετέρου, οι οικονομίες αυτών των ίδιων κρατών χρειάζονται προσωπικό, το οποίο, σε κάποιες περιπτώσεις, δεν είναι σε θέση να παράγουν οι ίδιοι (μείωση πληθυσμού).
Αυτό πρέπει να προσμετρηθεί πλέον στην γεωπολιτική ερμηνεία των πραγμάτων: Το εργατικό δυναμικό!!! Οι χώρες που θα το αντιμετωπίσουν με λελογισμένες πολιτικές (ενίσχυση εγχώριας οικογένειας) θα έχουν ρόλο. Οι υπόλοιπες, εκτιμούν αναλυτές, κρίση!
Υπό αυτό το πρίσμα, η Κίνα κατέχει εδώ και χρόνια ξεχωριστή θέση, καθώς δημιούργησε μια τεράστια βιομηχανική και παραγωγική ικανότητα.
Στον αντίποδα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία πλήττεται ταυτόχρονα από δημογραφική και μεταναστευτική κρίση είναι πρόθυμη να συμμετάσχει στις πιο σημαντικές διεθνείς διαδικασίες, αλλά δεν διαθέτει τα εργαλεία – στρατιωτικά, πολιτικά και πλέον οικονομικά.
Γίνεται πλέον λόγος για «το στρατηγικό τρίγωνο Ουάσιγκτον – Μόσχα – Πεκίνο». Η Ινδία επηρεάζει και αυτή καταστάσεις, όπως, προς ώρας, και η Ευρώπη, αλλά σίγουρα όχι με την ίδια δυναμική.
Με βάση τα ρωσικά γραφόμενα, μια σειρά από άλλες χώρες διαφορετικού μεγέθους επηρεάζουν επίσης τις διαδικασίες: Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Ιράν, Ισραήλ, σύμμαχοι της Άπω Ανατολής των ΗΠΑ και αρκετές άλλες. Έτσι μοιάζει πλέον, η πραγματική πολυπολικότητα από τον Απρίλιο του 2025. Μέχρι το τέλος του έτους η εικόνα μπορεί να είναι διαφορετική, εκτιμάται. Αυτό ενδεχομένως γιατί τόσο η Ευρώπη μπορεί να αποδυναμωθεί περισσότερο, όσο και άλλες χώρες μπορεί να ανέβουν. Μένει να φανεί, αν οι ΗΠΑ, οι οποίες δείχνουν να ξέφυγαν από την διεθνιστική πολιτική, η οποία εφαρμόζεται ακόμα στην Ευρώπη, δώσει τα χέρια με την Ευρασία και τον υπόλοιπο κόσμο.
