Γράφει το Russia Today:
Προκειμένου να εξασφαλίσει τον εγχώριο εφοδιασμό τροφίμων και να μειώσει την εξάρτηση από τις ξένες εισαγωγές, η Κίνα επεκτείνει τις γεωργικές της εκτάσεις. Όπως εξήγησε η εφημερίδα China Daily , “ο ταχέως γερασμένος αγροτικός πληθυσμός έχει καταστήσει πιο δύσκολο για την Κίνα να διασφαλίσει την επισιτιστική της ασφάλεια.” Οδήγησε σε μείωση του αριθμού των αγροτών και ανάγκασε την χώρα να εξαρτάται περισσότερο από τα εισαγόμενα προϊόντα.
Δεδομένου ότι η Κίνα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο από πλευράς πληθυσμού με πάνω από 1,4 δισεκατομμύρια ανθρώπους (από τον Απρίλιο του 2023, η Κίνα βρίσκεται πίσω από την Ινδία ως προς αυτό), είναι αυτονόητο ότι οι ανάγκες σε τρόφιμα της χώρας είναι αστρονομικές.
(…)
Αλλά η ξαφνική ώθηση της Κίνας για ακόμη περισσότερη γεωργία φέρει ένα πρόσθετο γεωπολιτικό στοιχείο. Η χρήση της λέξης “επισιτιστική ασφάλεια” δείχνει ότι το Πεκίνο γνωρίζει καλά ότι η αυξανόμενη εξάρτησή του από τις ξένες εισαγωγές τροφίμων αποτελεί κρίσιμο στρατηγικό κίνδυνο για την χώρα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να την γονατίσει. Πρέπει να υποθέσει κανείς ότι το Πεκίνο προετοιμάζει σχέδια έκτακτης ανάγκης για έναν πιθανό πόλεμο με τις Ηνωμένες Πολιτείες και ως εκ τούτου πρέπει να μειώσει σημαντικά την εξάρτησή του από τις εισαγωγές τροφίμων, μεγάλο μέρος των οποίων προέρχεται από τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ένας αποτελεσματικός τρόπος για να νικήσει ένα έθνος στον πόλεμο, αν το επιτρέπει η γεωγραφία, είναι να επιβληθεί ένας ναυτικός αποκλεισμός στην χώρα για να την αποκόψει από βασικούς δρόμους εισαγωγής και εξαγωγής. Αυτό αναγκάζει την χώρα σε έναν πόλεμο φθοράς καθώς οι πόροι της μειώνονται και πρέπει να αγωνιστεί ενάντια στο χρόνο. Η Βρετανική Αυτοκρατορία το πέτυχε δύο φορές εναντίον της Γερμανίας, με το Λονδίνο να χρησιμοποιεί την ανώτερη δύναμη του Βασιλικού Ναυτικού για να επιβάλει ναυτικούς αποκλεισμούς. Τόσο στον Πρώτο όσο και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το γεωγραφικό πλεονέκτημα της Βρετανίας της επέτρεψε να εμποδίσει την εμπορική πρόσβαση της Γερμανίας στον Ατλαντικό τόσο μέσω της Βόρειας Θάλασσας όσο και του Στενού του Γιβραλτάρ.
Οι ναυτικοί αποκλεισμοί είναι καταστροφικοί και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αμερικανική στρατηγική κατά της Κίνας στοχεύει να κυριαρχήσει πλήρως στις θάλασσες που συνορεύουν με τον «Δράκο» με αλληλένδετες συμμαχίες και μια αυξανόμενη στρατιωτική παρουσία. Σε περίπτωση πολέμου, οι ΗΠΑ θα επιχειρούσαν να στραγγαλίσουν οικονομικά την Κίνα με έναν ναυτικό αποκλεισμό, με στόχο να αποκόψουν την χώρα από σημαντικές εισαγωγές – και τα τρόφιμα δεν θα αποτελούσαν εξαίρεση. Εάν ο κινεζικός λαός πεινάσει μαζικά, το καθεστώς θα πέσει και ο πόλεμος θα κερδηθεί (σ.σ. Και η Κίνα ενδεχομένως θα διαλυθεί).
Μία από τις στρατηγικές επιλογές της Κίνας για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης ήταν η έναρξη της Πρωτοβουλίας Belt and Road (BRI), δημιουργώντας πολλαπλούς εμπορικούς διαδρόμους σε όλη την Ευρασία για να καταστήσει την χώρα στρατηγικά λιγότερο ευάλωτη σε ναυτικό αποκλεισμό. Δεν αρκεί όμως αυτό. Λόγω του τεράστιου μεγέθους του πληθυσμού της Κίνας και συνεπώς της ζήτησης τροφίμων, το Πεκίνο έχει ελάχιστο περιθώριο επανάπαυσης σε αυτό μόνο το σχέδιο! Η εξάρτησή της από προϊόντα μαζικής παραγωγής στις ΗΠΑ, όπως η σόγια, αποτελεί τεράστιο βάρος. Γι’ αυτό η Κίνα όχι μόνο ώθησε το BRI, αλλά πιέζει επίσης για ένα δόγμα αυτοδυναμίας και αυτάρκειας σε όλα τα μέτωπα!
Ο κύριος στόχος της Κίνας πρέπει να είναι να στηριχθεί στον εαυτό της και στις δικές της αγορές για να διατηρήσει την οικονομική ανάπτυξη. Ειδικά από την στιγμή που ορισμένες χώρες έγιναν εχθρικές, έστησαν φραγμούς ή χρησιμοποίησαν πτυχές συνεργασίας για τους δικούς τους στρατηγικούς στόχους.
Εξετάζοντας τους εμπορικούς στόχους των ΗΠΑ με την Κίνα, στόχος της Ουάσινγκτον είναι να ακρωτηριάσει τις βιομηχανίες ημιαγωγών και υψηλής τεχνολογίας της Κίνας και στην συνέχεια να απαιτήσει από το Πεκίνο να αγοράσει σπόρους σόγιας αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων για να αναπληρώσει τις παραγγελίες της αμερικανικής γεωργίας.
Επομένως, η προσπάθεια της Κίνας να ενισχύσει και να επεκτείνει τη δική της γεωργία έχει τόσο στρατιωτική όσο και στρατηγική δυναμική. Πρώτον, εμποδίζει τις ελλείψεις τροφίμων να γίνουν βάρος σε μια κατάσταση εμπάργκο. Δεύτερον, μειώνει την εξάρτηση από την αγορά των ΗΠΑ για εισαγωγές γεωργικών προϊόντων ως μέσο χρηματοδότησης του εμπορίου.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλα είναι χωρίς κίνδυνο. Κάποιος πρώην αρχηγός κινεζικού κράτους το έχει δοκιμάσει στο παρελθόν, με στόχο να αυξήσει μαζικά την παραγωγή ρυζιού προκειμένου να ενισχύσει την αυτοδυναμία της Κίνας και να ξεπεράσει τις δυτικές δυνάμεις. Αυτή η προσπάθεια, γνωστή ως «Το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός», κατέληξε σε καταστροφή – έναν από τους μεγαλύτερους λιμούς στην ανθρώπινη ιστορία και εκατομμύρια θανάτους. Η σημερινή προσπάθεια της Κίνας πρέπει να είναι πιο προσεκτική και ευθυγραμμισμένη με την δυναμική της αγοράς (σ.σ. Η σχέση Ρωσίας-Κίνας άλλωστε συνιστά αγκάθι στα σχέδια των διεθνιστών για απόλυτη κυριαρχία και ανά πάσα στιγμή μπορεί να υπάρξει προσπάθεια διάλυσής της).
