Γράφει το ρωσικό Vsglyad, το οποίο επικαλείται το γερμανόφωνο Russia Today:

Οι σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας μοιάζουν περισσότερο με την κλασική προετοιμασία για μια σύγκρουση δυνάμεων: οποιαδήποτε μέτρα διατήρησης της ειρήνης σημαίνει μόνο καθυστέρηση του πολέμου για να μπορέσουμε να λάβουμε μια σταθερή θέση. Κάθε συνάντηση κορυφής και κάθε διαπραγμάτευση μεταξύ κυβερνητικών εκπροσώπων μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο στο πλαίσιο μιας επικείμενης αναμέτρησης.

Η εξωτερική πολιτική του Πεκίνου και της Ουάσιγκτον μοιάζει με τους ελιγμούς δύο στρατών την παραμονή μιας μεγάλης μάχης. Οι στρατηγοί γνωρίζουν ότι είναι αναγκασμένοι να μετρήσουν τον εαυτό τους στην μάχη. Αλλά κάνουν ελιγμούς, γιατί ο καθένας τους θέλει να πάρει την καλύτερη δυνατή θέση στον λόφο και να βρει τον άλλον στην κοιλάδα. Προσέχουν την θέση του ήλιου και περιμένουν να τυφλωθούν τα μάτια του εχθρού. Περιμένουν την διεθνή πολιτική να στραφεί υπέρ τους.

Ο συμβιβασμός μεταξύ των δύο κρατών είναι αδύνατος – η Κίνα και οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέλειψαν αυτή την φάση των σχέσεων πριν από μια δεκαετία. Ωστόσο, μέχρι πρόσφατα, πριν την πανδημία του κορωνοϊού, η αντιπαράθεση ήταν στατική. Και οι δύο δυνάμεις περίμεναν και δεν ήταν έτοιμες για μάχη. Τέτοια είναι η φύση και το περιεχόμενο των σχέσεών τους.

Για δύο ή τρία χρόνια τα πράγματα έχουν αλλάξει: οι δυνάμεις των δύο κρατών έχουν μετατοπιστεί και η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Το πόσο θα διαρκέσει αυτός ο ελιγμός δεν μπορεί να ειπωθεί. Και το πιο σημαντικό, είναι αδύνατο να προβλεφθεί αυτή την στιγμή πότε θα έρθει το πρώτο χτύπημα από την όποια πλευρά. Η Ρωσία γνωρίζει εκ πείρας πόσο δύσκολο είναι να χαράξει κάποιος την διαχωριστική γραμμή μεταξύ του «πολύ νωρίς» και του «πολύ αργά» σε θέματα πολέμου και ειρήνης.

(…)

Το πιθανότερο είναι ότι ο λόγος της ευθείας αντιπαράθεσης θα είναι φυσικά το νησί της Ταϊβάν. Αυτή η κινεζική επικράτεια βρίσκεται υπό μια αυτόνομη διοίκηση την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δεσμευτεί να βοηθήσουν με κάθε μέσο που έχουν στη διάθεσή τους. Η Ουάσιγκτον προκαλεί με κάθε δυνατό τρόπο την Κίνα και είναι έτοιμη να δημιουργήσει ριψοκίνδυνες καταστάσεις. Το Πεκίνο, από την άλλη πλευρά, είναι πιο συγκρατημένο, διατηρεί την δύναμή του και παρακολουθεί. Μόλις πρόσφατα, τον Αύγουστο του 2022, είδαμε το Πεκίνο να απέχει από μια ωμή απάντηση όταν ο Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ πραγματοποίησε μια προκλητική επίσκεψη στην Ταϊβάν.

Επομένως, κάθε αποφασιστικό βήμα που κάνει η Κίνα εκλαμβάνεται ως ένδειξη αλλαγής στην συμπεριφορά της – σίγουρα ένα τόσο ισχυρό κράτος ίσως αντιδράσει μπουχτισμένο από τις προκλήσεις κάποια στιγμή! Στην Ρωσία, οι ελιγμοί του Πεκίνου αντιμετωπίζονται με ανάμεικτα συναισθήματα: Πολλοί πιθανώς πιστεύουν πως η κινεζική αυτοσυγκράτηση πρέπει να ληφθεί ως παράδειγμα.

Το πρόσφατο επεισόδιο με την πτήση ενός μπαλονιού Κινέζων μετεωρολόγων πάνω από το αμερικανικό έδαφος υποδηλώνει ότι η κινεζική πολιτική είναι πιο περίπλοκη από όσο φαίνεται. Η κυβέρνηση της Κίνας μπορεί κάλλιστα να είναι αποφασισμένη στο να δημιουργήσει πολύ οδυνηρές καταστάσεις για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η υστερική αντίδραση των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης και των πολιτικών στο θέαμα ενός κυνηγιού μπαλονιών με την χρήση μιας ολόκληρης μοίρας αμερικανικών μαχητικών αεροσκαφών (σ.σ. να προκαλεί γέλωτα).

Με άλλα λόγια, η Κίνα πέτυχε πολλά με την ανάπτυξη ενός μετεωρολογικού αεροστάτη στον εναέριο χώρο των ΗΠΑ. Πρώτον, έδειξε στον κόσμο ότι η Κίνα είναι ικανή για τολμηρές ενέργειες, κάνοντας απρόβλεπτες κινήσεις ενάντια στα πιο ευαίσθητα σημεία του εχθρού. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, πρόκειται για το σύστημα αεράμυνας της επικράτειάς τους, το οποίο, σύμφωνα με τους ειδικούς, έχει αναπτυχθεί μέτρια λόγω της ενασχόλησης με τις αποικιακές αποστολές. Δεύτερον, οι Αμερικανοί αναγκάστηκαν να αντιδράσουν νευρικά και βιαστικά. Και τέλος, φάνηκε ότι η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, η οποία αναβλήθηκε λόγω του «περιστατικού με αερόστατο», ήταν εντελώς ανούσια και ασήμαντη για την Κίνα.

Ωστόσο, η εν λόγω κινεζική συμπεριφορά δύσκολα μπορεί να ερμηνευθεί ως μετάβαση σε ένα νέο πλαίσιο σύγκρουσης με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν χρειάζεται τώρα η Κίνα να επιλέξει μια σύγκρουση με τους Αμερικανούς. 

(…)

Πρέπει να θυμόμαστε ότι η Κίνα είναι ακριβώς η δύναμη που στην ιστορία της εξωτερικής της πολιτικής έχει εμπειρία άμεσης στρατιωτικής αντιπαράθεσης με τους Αμερικανούς. Στον πόλεμο της Κορέας (1950-1953), δεκάδες χιλιάδες Κινέζοι εθελοντές έσωσαν την Βόρεια Κορέα από την ήττα και πολέμησαν με επιτυχία το Αμερικανικό Εκστρατευτικό Σώμα. Η Ρωσία, για παράδειγμα, δεν έχει τέτοια εμπειρία – δεν είχαμε ακόμη την ευκαιρία να συναντήσουμε τους Αμερικανούς πρόσωπο με πρόσωπο και σε μεγάλη κλίμακα στην μάχη. 

(…)

Η απάντηση των ΗΠΑ στο «Συμβάν με το Μπαλόνι» ήταν οι διαπραγματεύσεις με την Ιαπωνία για την στάθμευση πυραύλων μέσου βεληνεκούς, πυραύλων κρουζ και υπερηχητικών όπλων μεγάλου βεληνεκούς στο έδαφός της. Με αυτή την απόφαση, θα ακυρωθούν όλα τα θετικά αποτελέσματα της συνόδου κορυφής μεταξύ του Προέδρου των ΗΠΑ και του Κινέζου ηγέτη στο Μπαλί τον Νοέμβριο του 2022 για την ειρήνη μεταξύ των δύο κρατών.

(…)

Σε απάντηση, η κινεζική πλευρά διεκδίκησε το δικαίωμά της για μια «στρατηγική απάντηση» για την αντιμετώπιση της απειλής. Το «περιστατικό με αερόστατο» ή η ανάπτυξη νέων αμερικανικών όπλων σε κοντινή απόσταση από τις κινεζικές ακτές δεν υποδηλώνουν αλλαγή στις σχέσεις μεταξύ αυτών των χωρών. Είναι από καιρό αντίπαλοι. Αλλά και τα δύο γεγονότα είναι ταυτόχρονα σημάδι ενός περαιτέρω ελιγμού των ενόπλων δυνάμεών τους προς την κατεύθυνση αυτής της λεπτής κόκκινης γραμμής, αφού το μόνο που απομένει για την Ουάσιγκτον και το Πεκίνο είναι να πολεμήσουν. Και ενώ η Ρωσία δεν καίγεται να δει να ξεσπά αυτός ο πόλεμος, η ικανότητά μας να αποτρέψουμε τον ρυθμό προόδου των εξελίξεων είναι πολύ περιορισμένη.

photo freepik