O φιλόσοφος και δημοσιογράφος Alexander Dugin, σύμβουλος του Πούτιν, με αφορμή τον έναν χρόνο από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία έγραψε άρθρο με τίτλο: «Από την ειδική επιχείρηση στον πόλεμο πλήρους κλίμακας», ακτινογραφώντας, μεταξύ άλλων, ποια θα είναι η ελάχιστή, η μέση και η ολοκληρωτική νίκη των Ρώσων!
Μεταξύ άλλων γράφει:
«Ένας χρόνος έχει περάσει από την έναρξη της ρωσικής ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία. Αν και ξεκίνησε ακριβώς ως Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση, είναι σαφές σήμερα ότι η Ρωσία έχει βρεθεί σε έναν πλήρη και δύσκολο πόλεμο. Ο πόλεμος δεν είναι τόσο με το καθεστώς της Ουκρανίας, αλλά πάνω από όλα με την “συλλογική Δύση”, δηλαδή, στην πραγματικότητα, με το μπλοκ του ΝΑΤΟ (εκτός από την ειδική θέση της Τουρκίας και της Ουγγαρίας, που επιδιώκουν να παραμείνουν ουδέτερες στη σύγκρουση – οι υπόλοιπες χώρες του ΝΑΤΟ συμμετέχουν στον πόλεμο στο πλευρό της Ουκρανίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο).
(…)
Στην Ρωσία, τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως έπρεπε.
(…)
Μετά τις πρώτες πραγματικές επιτυχίες φάνηκαν τεράστιοι λανθασμένοι υπολογισμοί στον στρατηγικό σχεδιασμό της όλης επιχείρησης. Η ειρηνική διάθεση του στρατού, της ελίτ και της κοινωνίας, απροετοίμαστη για μια σοβαρή αντιπαράθεση – ούτε με το ουκρανικό καθεστώς, ούτε με τη συλλογική Δύση – είχε τον δικό της αντίκτυπό στην εξέλιξη της κατάστασης. Η επίθεση σταμάτησε, συναντώντας απελπισμένη και λυσσαλέα αντίσταση από έναν αντίπαλο με άνευ προηγουμένου υποστήριξη από την στρατιωτική μηχανή του ΝΑΤΟ. Το Κρεμλίνο μάλλον δεν έλαβε υπόψη ούτε την ψυχολογική ετοιμότητα των Ουκρανών Ναζί να πολεμήσουν μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό, ούτε την κλίμακα της δυτικής στρατιωτικής βοήθειας.
(…)
Μόλις ένα χρόνο αργότερα, η Μόσχα συνειδητοποίησε τελικά ότι δεν επρόκειτο για Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση, αλλά για έναν πλήρη πόλεμο.
(…)
Η σοβαρότητα της αντιπαράθεσης της Ρωσίας με την Δύση έχει εγείρει το ερώτημα της πιθανότητας κλιμάκωσης αυτής της σύγκρουσης σε πυρηνική. Η χρήση Τακτικών Πυρηνικών Όπλων (TNW) και Στρατηγικών Πυρηνικών Όπλων (SNW) συζητήθηκε σε όλα τα επίπεδα, από τις κυβερνήσεις μέχρι τα μέσα ενημέρωσης. Δεδομένου ότι μιλούσαμε ήδη για έναν πλήρη πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, μια τέτοια προοπτική έπαψε να είναι καθαρά θεωρητική και έγινε ένα επιχείρημα που αναφέρεται όλο και περισσότερο από διάφορα μέρη της σύγκρουσης.
(…)
Προς το παρόν, το ΝΑΤΟ δεν διαθέτει επαρκή μέσα για να προστατευτεί από μια πιθανή ρωσική πυρηνική επίθεση. Επομένως, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, η Ρωσία μπορεί να καταφύγει σε αυτό το τελευταίο επιχείρημα. Ο Πούτιν περιέγραψε τι εννοούσε με αυτό: Ουσιαστικά, εάν η Ρωσία αντιμετωπίσει μια άμεση στρατιωτική ήττα στα χέρια των χωρών του ΝΑΤΟ και των συμμάχων τους, κατοχή και απώλεια κυριαρχίας, η Ρωσία μπορεί να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα.
(…)
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ
Μετά από ένα χρόνο πολέμου στην Ουκρανία, είναι απολύτως σαφές ότι η Ρωσία δεν μπορεί να χάσει σε αυτόν. Δεν πρόκειται απλά για την απόκτηση αμφισβητούμενων εδαφών ή για την ισορροπία της ασφάλειας. Αυτό ήταν έτσι πριν από έναν χρόνο. Τα πράγματα είναι πολύ πιο έντονα τώρα. Η Ρωσία δεν μπορεί να χάσει, και η υπέρβαση αυτής της κόκκινης γραμμής μας παραπέμπει ξανά στην αυγή της πυρηνικής αποκάλυψης. Σε αυτό το θέμα πρέπει όλοι να είναι ξεκάθαροι: αυτή δεν είναι μόνο η απόφαση του Πούτιν, αλλά η λογική ολόκληρης της ιστορικής διαδρομής της Ρωσίας, η οποία σε όλα τα στάδια έχει αγωνιστεί ενάντια στην εξάρτηση από τη Δύση – είτε είναι το Τευτονικό Τάγμα, η Καθολική Πολωνία, η αστική Ο Ναπολέων, ο ρατσιστής Χίτλερ ή οι σύγχρονοι παγκοσμιοποιητές. Η Ρωσία ή θα είναι ελεύθερη ή δεν θα είναι απολύτως τίποτα.
ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΝΙΚΗ
Τώρα πρέπει να σκεφτούμε, τι θεωρείται νίκη για την Ρωσία; Υπάρχουν τρεις επιλογές εδώ.
Η ελάχιστη κλίμακα νίκης για την Ρωσία θα μπορούσε, υπό ορισμένες συνθήκες, να συνίσταται στο να τεθούν όλα τα εδάφη των 4 νέων οντοτήτων – οι περιοχές DNR (Ντονέτσκ), LNR (Λουγκάνσκ), Χερσώνα και Zaporozhye – υπό πλήρη ρωσικό έλεγχο. Παράλληλα με αφοπλισμό της Ουκρανίας και πλήρεις εγγυήσεις για το ουδέτερο καθεστώς της για το άμεσο μέλλον. Στο μεταξύ, το Κίεβο πρέπει να αναγνωρίσει και να αποδεχθεί την πραγματική κατάσταση των πραγμάτων. Με αυτό μπορεί να ξεκινήσει η ειρηνευτική διαδικασία.
Ωστόσο, ένα τέτοιο σενάριο είναι πολύ απίθανο. Οι σχετικές επιτυχίες του καθεστώτος του Κιέβου στην περιοχή του Χάρκοβο έδωσαν στους Ουκρανούς υπερεθνικιστές την ελπίδα ότι μπορούν να νικήσουν την Ρωσία. Η λυσσαλέα αντίστασή τους στο Donbass καταδεικνύει την πρόθεσή τους να σταθούν μέχρι τέλους, να αντιστρέψουν την πορεία της εκστρατείας και να προχωρήσουν ξανά σε αντεπίθεση – εναντίον όλων των νέων υποκειμένων της Ρωσικής Ομοσπονδίας, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας. Και δεν υπάρχει σχεδόν καμία πιθανότητα οι σημερινές αρχές του Κιέβου να συμφωνήσουν σε μια τέτοια σταθεροποίηση του status quo.
Για την Δύση, ωστόσο, αυτή θα ήταν η καλύτερη λύση, καθώς η παύση των εχθροπραξιών θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί όπως οι συμφωνίες του Μινσκ για την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας. Η ίδια η Ουκρανία – ακόμη και χωρίς αυτές τις περιοχές – παραμένει μια τεράστια περιοχή.
ΜΕΣΗ ΝΙΚΗ: ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΣΙΑΣ
Η μεσαία εκδοχή της νίκης για τη Ρωσία θα ήταν η απελευθέρωση ολόκληρης της επικράτειας της ιστορικής Novorossiya, η οποία περιλαμβάνει την Κριμαία, τα προαναφερθέντα 4 νέα υποκείμενα της Ρωσικής Ομοσπονδίας και τρεις ακόμη περιοχές – Χάρκοβο, Οδησσό και Nikolaev (με τμήματα της περιφέρειας Dnepropetrovskaya και της Poltava). Αυτό θα ολοκληρώσει την λογική διαίρεση της Ουκρανίας σε ανατολικά και δυτικά μέρη, τα οποία έχουν διαφορετικές ιστορίες, ταυτότητες και γεωπολιτικούς προσανατολισμούς. Μια τέτοια λύση θα ήταν αποδεκτή από την Ρωσία και σίγουρα θα εκληφθεί ως μια πολύ πραγματική νίκη, ολοκληρώνοντας αυτό που είχε ξεκινήσει και στη συνέχεια διακόπηκε το 2014.
Θα ταίριαζε επίσης στην Δύση, της οποίας τα στρατηγικά σχέδια θα ήταν μεν πιο ευαίσθητα με απώλεια του λιμανιού της Οδησσού, αλλά ακόμη και αυτό δεν είναι τόσο κρίσιμο, λόγω της παρουσίας άλλων λιμανιών της Μαύρης Θάλασσας – Ρουμανίας, Βουλγαρίας και Τουρκίας των τριών χωρών του ΝΑΤΟ (όχι πιθανά, αλλά πραγματικά μέλη της Συμμαχίας).
Είναι σαφές ότι ένα τέτοιο σενάριο είναι κατηγορηματικά απαράδεκτο για το Κίεβο.
Το ίδιο το καθεστώς του Ζελένσκι θα βρίσκεται σε πολύ διαφορετική κατάσταση. Η υποδομή της οικονομίας θα συνεχίσει να καταστρέφεται από τα ρωσικά χτυπήματα και οι ήττες στα μέτωπα θα οδηγήσουν μια κοινωνία, ήδη εξαντλημένη και αιμορραγική από τον πόλεμο, σε πλήρη απόγνωση. Ίσως θα υπάρξει μια διαφορετική κυβέρνηση στο Κίεβο, και δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι θα υπάρξει και αλλαγή κυβέρνησης στην Ουάσιγκτον, όπου οποιοσδήποτε ρεαλιστής ηγεμόνας θα μειώσει σίγουρα την κλίμακα υποστήριξης προς την Ουκρανία.
(…)
Σε μια κατάσταση μεσαίας νίκης, δηλαδή στην πλήρη απελευθέρωση της Νοβορόσια, θα ήταν εξαιρετικά επωφελές για το Κίεβο και για την Δύση να προχωρήσουν σε ειρηνευτικές συμφωνίες για να διατηρήσουν την υπόλοιπη Ουκρανία. Θα μπορούσε να ιδρυθεί ένα νέο κράτος που δεν θα είχε τους σημερινούς περιορισμούς και υποχρεώσεις και θα μπορούσε να γίνει – σταδιακά – προπύργιο για να περικυκλώσουν την Ρωσία. Για να σωθεί τουλάχιστον η υπόλοιπη Ουκρανία, το σχέδιο Novorossiya θα ήταν αρκετά αποδεκτό και μακροπρόθεσμα θα ήταν μάλλον επωφελές για την συλλογική Δύση – συμπεριλαμβανομένης της μελλοντικής αντιπαράθεσης με την κυρίαρχη Ρωσία.
ΠΛΗΡΗΣ ΝΙΚΗ: ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ
Τέλος, μια πλήρης νίκη για τη Ρωσία θα ήταν να απελευθερώσει ολόκληρο το έδαφος της Ουκρανίας από τον έλεγχο του φιλοδυτικού ναζιστικού καθεστώτος και να αναδημιουργήσει την ιστορική ενότητα τόσο του κράτους των Ανατολικών Σλάβων όσο και της μεγάλης ευρασιατικής δύναμης. Τότε η πολυπολικότητα θα είχε καθιερωθεί αμετάκλητα και θα είχαμε ανατρέψει την ανθρώπινη ιστορία.
Επιπλέον, μόνο μια τέτοια νίκη θα επέτρεπε την πλήρη εφαρμογή των στόχων που τέθηκαν στην αρχή – αποναζιστοποίηση και αποστρατικοποίηση, γιατί χωρίς τον πλήρη έλεγχο της στρατιωτικοποιημένης και ναζιστικής επικράτειας, αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί.
Αλλά ακόμη και κάτω από αυτήν την επιλογή, η Δύση δεν θα είχε υποστεί κρίσιμη ζημιά από στρατιωτική-στρατηγική και ακόμη περισσότερο από οικονομική άποψη. Η Ρωσία θα είχε παραμείνει αποκομμένη από την Δύση και δαιμονοποιημένη. Η επιρροή της στην Ευρώπη θα μειωνόταν στο μηδέν. Η διατλαντική κοινότητα Αμερικής και Ευρώπης θα είχε παγιωθεί περισσότερο από ποτέ μπροστά σε έναν τόσο επικίνδυνο εχθρό και η Ρωσία θα ήταν αποκλεισμένη από την συλλογική Δύση.
(…)
Και η ίδια η Ουκρανία δεν θα βρισκόταν υπό κατοχή, αλλά ως μέρος ενός ενιαίου λαού. Αυτό, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως «προσάρτηση της Ρωσίας στην Ουκρανία», και η αρχαία πρωτεύουσα του ρωσικού κράτους θα ήταν και πάλι στο κέντρο του ρωσικού κόσμου, παρά στην περιφέρειά του.
Φυσικά, σε αυτή την περίπτωση, η ειρήνη θα ερχόταν από μόνη της και δεν θα είχε νόημα να διαπραγματευτούμε τους όρους της με κανέναν.
Έτσι πρέπει να σκέφτεται κανείς σε μια ισορροπημένη και αντικειμενική ανάλυση, απαλλαγμένη από κάθε προπαγάνδα.
