Ο Buncis είχε υποστεί θανάσιμα χτυπήματα στο λαιμό, το στήθος και την κοιλιά του, κατά τη διάρκεια μιας «βίαιης και παρατεταμένης επίθεσης». Νωρίτερα στη δίκη, είχε ακουστεί ότι ο δράστης ήθελε να «ασκήσει σοβαρή βία» στο θύμα, τον οποίο θεωρούσε «καρφί».

Ο δολοφόνος, τότε 14 ετών, ισχυρίστηκε αρχικά ότι το θύμα είχε φέρει το μαχαίρι μαζί του στο δάσος και ότι «η κατάσταση ξέφυγε εκτός ελέγχου» όταν ο δράστης έστρεψε το όπλο απειλητικά εναντίον του. Ο δράστης αρχικά παραδέχτηκε την ανθρωποκτονία, αλλά αρνήθηκε την κατηγορία της δολοφονίας. Τελικά καταδικάστηκε ως δολοφόνος.

Οι ένορκοι δεν αποδέχτηκαν τους ισχυρισμούς του δράστη και έκριναν πως «η δολοφονία δεν οφειλόταν σε απώλεια ελέγχου, αλλά ήρθε ως αποτέλεσμα του θυμού του δράστη και της πρόθεσής του να τιμωρήσει το θύμα του».

Ο δικαστής είπε για τον κατηγορούμενο: «Όταν οι δυο σας συναντηθήκατε στη δασώδη περιοχή, αντιλαμβάνομαι ότι, ενώ το θύμα ήταν άοπλο και μη προετοιμασμένο για ό,τι ακολούθησε, εσύ ήσουν οπλισμένος με ένα μεγάλο μαχαίρι και εξοπλισμένος με γάντια λάτεξ έχοντας εκείνη την ώρα τον σκοπό να προκαλέσεις τουλάχιστον σοβαρή σωματική βλάβη στο θύμα».

Πριν τον βίαιο θάνατό του, ο 12χρονος Robert Buncis ζούσε στο Ηνωμένο Βασίλειο με τον πατέρα του, έχοντας μεταναστεύσει από την Λετονία σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Στη δίκη, ο συντετριμμένος πατέρας δήλωσε:

«Πώς μπορώ να εκφράσω με λόγια αυτό που νιώθω; Είναι όλο λάθος. Ένας πατέρας δεν θα έπρεπε ποτέ να χρειαστεί να θάψει τον γιο του. Το να πεθάνει ο γιος μου με αφορμή “τσακωμούς, κορίτσια και ναρκωτικά” απλά δε βγάζει νόημα. Έχω χάσει τον σκοπό μου στη ζωή. Η ζωή μου τώρα είναι το κοιμητήριο όπου βρίσκεται ο γιος μου. Νιώθω κενός και τίποτα δεν θα το αλλάξει αυτό».

(eleftherostypos. gr – MIRROR / photo: pexels)