Όπως γράφεται μεταξύ άλλων στο ρωσικό RT, η ξαφνική στρατιωτική κλιμάκωση μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν στρέφει την προσοχή μας αλλού – και μας παρέχει μερικά χρήσιμα μαθήματα.
Από την έναρξη της στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, η επίσημη στάση της Ινδίας ευθυγραμμίζεται γενικά με τα συμφέροντα της Μόσχας. Ωστόσο, έχει τονίσει σταθερά την σημασία της ειρήνης.
Ενώ πολλοί στην πολιτική και μιντιακή ελίτ της Ινδίας -ειδικά το φιλοδυτικό πλήθος- έχουν επικρίνει την Ρωσία, οι απόψεις τους έχουν διαμορφωθεί από την ευθυγράμμιση με την Δύση και όχι από βαθύτερες εθνικές αρχές, όπως τονίζεται.
Στις αρχές της σύγκρουσης, ο Πρέσβης της Ινδίας στον ΟΗΕ, Ruchira Kamboj, δήλωσε, σύμφωνα με το ρωσικό μέσο: «Η Ινδία έχει επανειλημμένα ζητήσει την άμεση παύση των εχθροπραξιών και τον τερματισμό της βίας».
Το 2024, ο πρωθυπουργός Ναρέντρα Μόντι πρόσθεσε, σύμφωνα με το ρωσικό μέσο:
«Η σύγκρουση στην Ουκρανία αποτελεί θέμα βαθιάς ανησυχίας για όλους μας. Η Ινδία πιστεύει ακράδαντα ότι κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί στο πεδίο της μάχης. Υποστηρίζουμε τον διάλογο και τη διπλωματία για την ταχεία αποκατάσταση της ειρήνης και της σταθερότητας».
Ο Υπουργός Εξωτερικών Σουμπραμανιάμ Τζαϊσανκάρ έκανε μια σύντομη δήλωση που επαναλαμβανόταν ασταμάτητα σε διεθνή φόρουμ, τονίζεται στο RT: «Οι πόλεμοι δεν είναι ο τρόπος επίλυσης των διαφορών».
Ο πόλεμος είναι μια τρομακτική και ακραία εκδήλωση ανεπίλυτων αντιφάσεων, αναφέρεται. Ωστόσο, το να μιλά κάποιος για «σοφία» και ειρήνη σταματά, όταν φτάνει ο πραγματικός κίνδυνος. Όπως σημειώνεται, μεταξύ άλλων, όταν ένας εχθρός ή μια υπαρξιακή απειλή στοχεύει το σπίτι σας – δεν απομένει άλλη επιλογή. Τα κράτη παίρνουν τα όπλα και αγωνίζονται για την νίκη προκειμένου να αποκαταστήσουν την ειρήνη. Αυτό δεν είναι δίψα για αίμα, υπογραμμίζει το RT. Είναι η βασική λογική των διεθνών σχέσεων, από τα αρχαία βασίλεια μέχρι τη σημερινή παγκόσμια τάξη.
Η μεγαλύτερη επιτυχία της δυτικής προπαγάνδας τα τελευταία τρία χρόνια ήταν να πείσει μεγάλο μέρος του κόσμου ότι η επίθεση της Ρωσίας ήταν ένας «πόλεμος επιλογής» και όχι ένας «πόλεμος ανάγκης» – όπως και ίσχυε. Πολλοί στις λεγόμενες ανερχόμενες δυνάμεις πίστευαν αφελώς ότι κάθε σύγκρουση προσφέρει μια επιλογή και ότι οι ίδιοι δεν θα κατέφευγαν ποτέ στα όπλα. Αλλά η ιστορία διδάσκει το αντίθετο. Όταν η επιβίωση και η εθνική ασφάλεια διακυβεύονται πραγματικά, ακόμη και τα πιο ιδεαλιστικά κράτη -χωρίς καν να το συνειδητοποιούν- θα εγκαταλείψουν τα συνθήματά τους και θα κάνουν ό,τι είναι απαραίτητο.
Πλέον αυτό το ζει η Ινδία… Έλαβε το μήνυμα το Νέο Δελχί;
