Η «μάχη» μεταξύ διεθνιστικής (Ευρωπαϊκή Ένωση και σύμμαχοι) και δεξιάς (ΗΠΑ, Ρωσία, BRICS Και σύμμαχοι) συνεχίζεται. Ωστόσο παρατηρείται κάτι ιδιαίτερο. Στο πλαίσιο του πολυπολικού κόσμου, στον οποίο καμία υπερδύναμη δεν θα ξεχωρίζει και φαίνεται σε αυτό να συμφωνούν και οι δύο πολιτικές κατευθύνσεις του πλανήτη, ξεπηδά ξαφνικά η λέξη «αυτοκρατορία», η οποία μπορεί σύντομα να γίνει της μόδας για να συζητηθεί η κατεύθυνση προς την οποία κινείται η παγκόσμια πολιτική οργάνωση.
Αν και η εν λόγω λέξη παραπέμπει σε εξουσία, δεν αποκλείεται επί του πρακτέου, να σημαίνει κάτι άλλο.
Η συνεχής συζήτηση του Ντόναλντ Τραμπ για την προσάρτηση των εδαφών του Καναδά και της Γροιλανδίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ολλανδική επιθυμία να διαιρεθεί το Βέλγιο και να προσαρτηθεί μέρος αυτού στην χώρα τους – όλα αυτά φέρονται να είναι μόνο τα πρώτα σημάδια μιας μεγάλης συζήτησης που αναπόφευκτα θα συμβεί καθώς η τάξη που δημιουργήθηκε στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα καταστρέφεται.
Όπως τονίζεται μεταξύ άλλων, η Δύση ξεκινά ένα νέο «παιχνίδι αυτοκρατορίας» και οι υπόλοιποι παρακολουθούν. Η Ρωσία φέρεται να συμπεριφέρεται με αυτοσυγκράτηση, ωστόσο απέναντί της έχει και αυτή κρατίδια της πρώην ΕΣΣΔ που της δημιουργούν πρόβλημα, καθότι προσφέρονται ως εδάφη συγκέντρωσης δυνάμεων του ΝΑΤΟ (βλ. Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία κτλ.)
Η έννοια της «αυτοκρατορίας» συνδέεται είτε με τον παλαιότερο κόσμο είτε με την εποχή που οι γηράσκουσες ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, προσπάθησαν να επιβάλουν τη θέλησή τους στην υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, η έννοια της αυτοκρατορίας παραμένει κατεξοχήν αρνητική.
Ωστόσο, σύμφωνα με την ρωσική Vzglyad, υπάρχουν πλέον αρκετά σημάδια ότι οι αυτοκρατορίες μπορεί να επιστρέψουν στην παγκόσμια πολιτική όχι μόνο ως σκοτεινές σκιές του παρελθόντος. Καταρχάς, με την λειτουργική τους έννοια – ως τρόπος οργάνωσης ενός χώρου ασφάλειας και ανάπτυξης σε συνθήκες, κατά τις οποίες, το χάος μεγαλώνει στην ευρύτερη περιοχή μιας συγκεκριμένης γεωγραφικής “γειτονιάς”.
Για παράδειγμα, μια υπερδύναμη όπως αυτή των ΗΠΑ του Τραμπ αναλαμβάνει την ευθύνη για την τύχη λαών, έχοντας οφέλη και για την δική της οικονομία. Προωθείται η δημιουργία καλών συνθηκών για τους πολίτες τους μέσω της φυσικής επέκτασης της εξουσίας τους σε ευρύτερες γεωγραφικές περιοχές. Αυτό δεν είναι πλέον δυνατό να γίνει χρησιμοποιώντας τις παλιές μεθόδους – μέσω της οικονομικής συνεργασίας. Υπάρχει υπερβολικά μεγάλος ανταγωνισμός από άλλες μεγάλες δυνάμεις: δεν είναι τυχαίο που ο Τραμπ επιμένει ότι αν οι ΗΠΑ δεν πάρουν τον Καναδά και την Γροιλανδία, τότε θα τις πάρουν η Κίνα ή η Ρωσία.
Υπό αυτή την αφορμή λοιπόν, φαίνεται πως υπερδυνάμεις θα συγκεντρώσουν περιοχές, χώρες, λαούς, υπό την εποπτεία τους, θα φτιάξουν υπερκράτη ή πολυεθνικούς οργανισμούς και έπειτα θα συνενωθούν σε μία κυβέρνηση παγκόσμιας συνεργασίας. Οι μοντέρνες «αυτοκρατορίες» (Ευρασία, πιθανό υπερκράτος Αμερικής, BRICS κτλ.) θα αντικατασταθούν ίσως από ένα κέντρο εξουσίας, το οποίο ενδεχομένως να διοικείται από την Τεχνητή Νοημοσύνη, της οποίας την μορφή δεν έχουν παρουσιάσει ακόμα, καθώς δεν έχει συμφωνηθεί το κοινό έδαφος σε σχέση με αυτήν μεταξύ των υπερδυνάμεων.
Ωστόσο, οι συζητήσεις σχετικά με μια νέα… «αυτοκρατορική» τάξη πραγμάτων διευκολύνονται από διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στον τομέα της προηγμένης επιστήμης και τεχνολογίας, η οποία ενώνει τον πλανήτη. Μια πρόχειρη παρατήρηση της συζήτησης υποδηλώνει ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ των μοντέλων Τεχνητής Νοημοσύνης θα μπορούσε να οδηγήσει στην δημιουργία «ψηφιακών αυτοκρατοριών» – όχι νέων κρατών, αλλά ζωνών άνευ όρων κυριαρχίας από τεχνολογικούς γίγαντες από χώρες που είναι ικανές να το κάνουν.
Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που ενισχύει την νέα παγκόσμια τάση είναι ότι ορισμένες χώρες δεν ανταποκρίνονται στις ευθύνες τους να διασφαλίσουν την ειρήνη για τους γείτονές τους.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ένας οργανισμός παλαιού τύπου, οδεύει σιγά σιγά προς τη διάλυση. Άλλοι διεθνείς οργανισμοί δεν γνωρίζουν την απάντηση στο ερώτημα πώς να αναγκάσουν τα μέλη τους να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Ως εκ τούτου νέες τάσεις -με την μορφή «αυτοκρατοριών»- στην παγκόσμια γεωπολιτική σκηνή πιθανώς θα αναλάβουν τον ρόλο να συμμαζέψουν τον πλανήτη. Και έπειτα ίσως αναλάβουν άλλοι…
