Ένα εργοστάσιο εξοπλισμών Rheinmetall στη δυτική Ουκρανία και μια γερμανική ταξιαρχία στην Λιθουανία; Όλα με εντολή των ΗΠΑ και μόνο για το ΝΑΤΟ και για την προστασία της Ουκρανίας; Ένας πρώην Ινδός διπλωμάτης βλέπει τελείως διαφορετικά κίνητρα πίσω από αυτό, καθώς στην Ανατολική Ευρώπη, πέραν των βασικών παγκόσμιων σχεδίων, συντίθεται ένα «μπάχαλο» μεμονωμένων συμφερόντων κρατών που μπορεί να βάλει «μπουρλότο» ανά πάσα στιγμή!!!
Γράφει το Russia Today:
Η γερμανική εμπλοκή στον πόλεμο της Ουκρανίας δεν θεωρείται παντού στον κόσμο τόσο αθώα όσο προσπαθεί να παρουσιαστεί. Ένα παράδειγμα έδωσε πρόσφατα ο πρώην Ινδός διπλωμάτης MK Bhadrakumar, ο οποίος εργάστηκε στην Σοβιετική Ένωση αλλά και στην Γερμανία κατά την διάρκεια της διπλωματικής του σταδιοδρομίας. Ο Bhadrakumar έχει το δικό του γεωπολιτικό ιστολόγιο, αλλά είναι επίσης συχνός συνεργάτης σε ινδικές και διεθνείς εκδόσεις:
“Η υπόθεση ότι ο πόλεμος αντιπροσώπων στην Ουκρανία διεξάγεται κυρίως από τον αγγλοσαξωνικό άξονα είναι μόνο εν μέρει αληθινή. Στην πραγματικότητα, η Γερμανία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος προμηθευτής όπλων της Ουκρανίας μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες.”
Αναφέρει πολλούς γερμανούς πολιτικούς, τον ομοσπονδιακό υπουργό Άμυνας Boris Pistorius (SPD) καθώς και τον πολιτικό του CDU σε θέματα άμυνας, Roderich Kiesewetter, και υποπτεύεται πως τα κίνητρα της γερμανικής εμπλοκής είναι πιο βαθιά ριζωμένα στο παρελθόν:
«Το γερμανικό κίνητρο μπορεί να προέρχεται από την συντριπτική ήττα από τον Κόκκινο Στρατό και δεν έχει να κάνει με την ίδια την Ουκρανία. Η κρίση στην Ουκρανία έδωσε το πρόσχημα για να στρατιωτικοποιηθεί πιο γρήγορα η Γερμανία».
Επικαλείται μια συνέντευξη στην οποία ο Kiesewetter πρότεινε «την αποκοπή του Καλίνινγκραντ από τις ρωσικές γραμμές ανεφοδιασμού». Το συμπέρασμά του είναι: «Το Βερολίνο εξακολουθεί να υποφέρει από την παράδοση της παλιάς πρωσικής πόλης Königsberg τον Απρίλιο του 1945. (…) Τα σχόλια του Kiesewetter δείχνουν ξεκάθαρα ότι στο Βερολίνο, ακόμη και μετά από οκτώ δεκαετίες, τίποτα δεν ξεχνιέται».
Η εκτίμησή του για τα σχέδια της Rheinmetall να κατασκευάσει όχι μόνο ένα εργοστάσιο για την παραγωγή του οχήματος μάχης πεζικού Fuchs στην Ουκρανία, αλλά και άλλα εργοστάσια εξοπλισμών είναι ενδιαφέρουσα:
“Είναι όλα αυτά για την Ρωσία; Η Γερμανία πρέπει να γνωρίζει ότι η Ουκρανία δεν έχει καμία ελπίδα να νικήσει την Ρωσία στρατιωτικά. Η Γερμανία δημιουργεί αξιώσεις στην δυτική Ουκρανία, όπου ανταγωνιστής της είναι η Πολωνία και όχι η Ρωσία.”
Τα γερμανικά ανατολικά εδάφη κάποτε αποζημίωσαν την Πολωνία για την απώλεια της Βολυνίας και της Γαλικίας από την Σοβιετική Ουκρανία. Στην Βαρσοβία υπάρχουν δυνάμεις που προσπαθούν να κάνουν αυτές τις δύο περιοχές ξανά Πολωνικές. Ένα ριψοκίνδυνο παιχνίδι, λέει ο Bhadrakumar: «Μια τέτοια τροπή των γεγονότων σίγουρα θα εγείρει το ζήτημα των γερμανικών εδαφών που αποτελούν πλέον μέρος της Πολωνίας (…). Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον «διαβολικό ρόλο» που έπαιξε ο τότε ομοσπονδιακός υπουργός Εξωτερικών Frank-Walter Steinmeier φέρνοντας την Γερμανία στο πλευρό των νεοναζιστικών στοιχείων στο Κίεβο, ούτε την απιστία της Μέρκελ σχετικά με τις συμφωνίες του Μινσκ».
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μόνο ένα μέσο για έναν συγκεκριμένο σκοπό. Ακριβώς όπως το εργοστάσιο εξοπλισμών Rheinmetall προσπαθεί πρωτίστως να αντισταθμίσει τις πολωνικές διεκδικήσεις, η γερμανική ταξιαρχία στην Λιθουανία, την οποία υποσχέθηκε πρόσφατα ο Γερμανός υπουργός Άμυνας Μπόρις Πιστόριους, θα ήταν πάνω από όλα ένα βήμα προς την επίτευξη ελέγχου στα κράτη της Βαλτικής:
«Ιστορικά μιλώντας, έχουν ήδη γίνει προσπάθειες να εδραιωθεί η γερμανική κυριαρχία στα κράτη της Βαλτικής, με βάση τις ρεβιζιονιστικές αξιώσεις κατά των νέων κρατών της Εσθονίας, της Λετονίας και της Λιθουανίας, όπου Γερμανοί έποικοι είχαν ήδη εγκατασταθεί τον 12ο και 13ο αιώνα».
Οι γερμανικές κινήσεις προς την Ανατολή, ανεξάρτητα από την επίσημη αιτιολόγηση, ανάβουν μια σειρά από προειδοποιητικά φώτα συναγερμού.
