Γράφει το Russia Today:
Είναι δελεαστικό να βλέπουμε την παγκόσμια γεωπολιτική ως έναν δυαδικό αγώνα μεταξύ Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών, έναν ανταγωνισμό μεταξύ δύο οικονομικών κολοσσών, ο καθένας από τους οποίους βλέπει τον άλλο ως θεμελιώδες εμπόδιο για την δική του ασφάλεια και επιτυχία.
Αλλά ο κόσμος είναι πολύ πιο περίπλοκος. Οι διεθνείς υποθέσεις δεν κινούνται προς έναν διπολικό κόσμο στον οποίο δύο υπερδυνάμεις δημιουργούν ανταγωνιστικά συστήματα και αναγκάζουν όλες τις άλλες χώρες να πάρουν θέση. Αντίθετα, κινούνται περισσότερο προς έναν πολυπολικό κόσμο στον οποίο πολλές μεγάλες δυνάμεις ανταγωνίζονται ή συνεργάζονται μεταξύ τους.
Της πολυπολικότητας προηγείται η αποσύνθεση της μονοπολικότητας, με μια ηγεμονική δύναμη να παρακμάζει ολοένα και περισσότερο ενώ άλλες να ανεβαίνουν. Επομένως, η Κίνα δεν είναι η μόνη ανερχόμενη δύναμη που αναδιαμορφώνει το παγκόσμιο περιβάλλον, ακόμα κι αν είναι αυτή την στιγμή η μεγαλύτερη. Για το λόγο αυτό, είναι απίθανο το Πεκίνο να είναι ποτέ ηγεμόνας με την ίδια έννοια όπως η Ουάσιγκτον, γιατί πρέπει να λάβουμε υπόψη και άλλες αναδυόμενες δυνάμεις όπως η Ινδία και η Ρωσία.
Ωστόσο, μια χώρα που, αν και συχνά παραβλέπεται, αποδεικνύεται ιδιαίτερα σημαντική γεωπολιτικά, είναι η Ινδονησία. Αυτό το τεράστιο, ποικιλόμορφο και πολυεθνικό έθνος του αρχιπελάγους φιλοξενεί 273 εκατομμύρια ανθρώπους. Είναι λοιπόν η τέταρτη μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο σε πληθυσμό. Η Ινδονησία έχει επίσης μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες στην Νοτιοανατολική Ασία. Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της χώρας έφτασε το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια τα τελευταία χρόνια και αυξάνεται σταθερά με την πάροδο του χρόνου. Η Ινδονησία έχει γίνει έτσι μια από τις σημαντικότερες αναδυόμενες χώρες και αγορές στον κόσμο.
Η αυξανόμενη σημασία της Ινδονησίας έχει αφήσει το νησιωτικό έθνος όλο και περισσότερο εκτεθειμένο σε μια γεωπολιτική διελκυστίνδα ως μέρος της μακράς αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Κίνας για το ποιος θα κερδίσει τελικά την συμμαχία της Ινδονησίας. Η γεωστρατηγική θέση της χώρας, που απλώνεται σε χιλιάδες νησιά, είναι ζωτικής σημασίας καθώς αποτελεί το θεμελιώδες πέρασμα μεταξύ του Ειρηνικού και του Ινδικού Ωκεανού, γνωστό ως Στενό της Μαλάκα. Η Ινδονησία αντιπροσωπεύει έτσι μια αποτελεσματική γέφυρα προς την Ασία και την Ωκεανία καθώς και προς την Θάλασσα της Νότιας Κίνας. Επομένως, η Δύση βλέπει την χώρα ως κρίσιμης σημασίας στην προσπάθεια «στριμώγματος» της Κίνας στην γειτονιά της. Το Πεκίνο, από την άλλη πλευρά, επιδιώκει την συνεργασία με την Ινδονησία για τον αντίθετο λόγο και επομένως θεωρεί την Ινδονησία εξίσου κρίσιμη.
Αλλά όταν πρόκειται για γεωπολιτική, η Ινδονησία είναι το αρχέτυπο ενός αδέσμευτου έθνους και μια σημαντική φωνή του Παγκόσμιου Νότου. Ως εκ τούτου, η περίφημη Διάσκεψη Μπαντούνγκ των Αφρικανικών και Ασιατικών Κρατών πραγματοποιήθηκε στο έδαφός της το 1955 . Η Ινδονησία είναι ουδέτερη και επειδή είναι μουσουλμανικό έθνος, η χώρα δεν είναι φιλοδυτική αλλά ούτε φιλοκινεζική. Αντίθετα, η Τζακάρτα ακολουθεί μια εξωτερική πολιτική που συνδυάζει τα καλύτερα και των δύο κόσμων. Η ινδονησιακή διπλωματία στοχεύει στην διατήρηση καλών σχέσεων για να αποκομίσουν οφέλη και οι δύο πλευρές. Με την Κίνα ως σημαντική αγορά και οικονομικό ευεργέτη στο κατώφλι της, η Τζακάρτα δεν μπορεί απλώς να αγνοήσει το Πεκίνο και επομένως λαμβάνει προσεκτικές αποφάσεις στο εμπόριο, την τεχνολογία σε τομείς όπου ευθυγραμμίζεται με το Πεκίνο.
Από την άλλη πλευρά, η Ινδονησία φυσικά δεν θέλει να υποταχθεί στρατιωτικά από την άνοδο της Κίνας και ως εκ τούτου αναζητά και άλλους εταίρους για να ενισχύσει τη δική της αυτονομία ώστε να μην γίνει υποδεέστερος κατώτερος εταίρος. Η Ινδονησία είναι επομένως επίσης στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ. Αυτή είναι η ουσία ενός πολυπολικού κόσμου στον οποίο τα έθνη επιτρέπεται να καλλιεργούν την αίσθηση ότι δεν χρειάζεται να υποταχθούν στην ηγεμονία ενός και μόνο εταίρου. Παραμένουν σε θέση να εξερευνήσουν πολλαπλές επιλογές αντί να πρέπει να ακολουθούν τις εντολές και τις προτιμήσεις μιας υπερδύναμης. Επομένως, η Ινδονησία δεν είναι ούτε υπέρ της Κίνας ούτε υπέρ των ΗΠΑ, η Ινδονησία είναι υπέρ της Ινδονησίας και θα χρησιμοποιήσει αυτή την στάση για να γίνει βασική δύναμη στο μέλλον.
Ωστόσο, αυτό σηματοδοτεί επίσης αναπόφευκτα το τέλος της δυτικής κυριαρχίας σε παγκόσμια κλίμακα. Με την άνοδο νέων οικονομιών όπως η Ινδονησία, με τον τεράστιο πληθυσμό της, οι παραδοσιακές δυνάμεις όπως η Βρετανία και η Γαλλία γίνονται όλο και πιο ανίσχυρες.
Υπάρχει μια αναμφισβήτητη αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων και φυσικά αυτό σημαίνει επίσης ότι η κυριαρχία των ΗΠΑ δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, και επομένως η Κίνα, πρέπει τελικά να κερδίσουν την συμμαχία χωρών, όπως η Ινδονησία, και να προσελκύσουν αυτές τις νέες οικονομίες, προκειμένου να τερματιστεί η ευρωατλαντική κυριαρχία στις παγκόσμιες υποθέσεις που έχει διαρκέσει για περισσότερα από τετρακόσια χρόνια.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ΗΠΑ είναι τώρα τόσο εστιασμένες σε αυτό που αποκαλούν Ινδο-Ειρηνικό και γιατί χώρες όπως η Ινδονησία θα γίνουν τελικά βασιλιάδες καθώς θα εδραιώνουν ολοένα και περισσότερο την παγκόσμια επιρροή τους.
