Σήμερα, είναι ένα από τα πιο διάσημα έργα του ρεπερτορίου τους και υπάρχει μια πολύ ιδιαίτερη παράστασή της μία φορά το χρόνο που πιστεύουμε ότι πρέπει να δείτε.
Οι στίχοι του τελευταίου μέρους της «Ωδής στη Χαρά», συνδέονται συχνά με μηνύματα ελευθερίας, ελπίδας και ενότητας και, όταν τραγουδιούνται από μια μεγάλη χορωδία υπό την απλή, σταδιακή μελωδία του Μπετόβεν, έχουν μεγάλη δύναμη και απήχηση σε όλο τον κόσμο.
Και καμία παράσταση δεν είναι αναμφισβήτητα πιο δυνατή από αυτή μιας χορωδίας που αποτελείται συνολικά από πάνω από 10.000 τραγουδιστές.
Στην Ιαπωνία, κάθε Δεκέμβριο, η «Ωδή στη Χαρά» τραγουδιέται σε όλη τη χώρα, αλλά η πιο αξιοσημείωτη παράσταση λαμβάνει χώρα μία φορά το χρόνο, όταν 10.000 τραγουδιστές ενώνονται για να τραγουδήσουν το πιο φημισμένο φωνητικό έργο του Γερμανού συνθέτη.
Μια τέτοια παράσταση δεν μπορεί να περιγραφεί με ακρίβεια με κανέναν άλλο τρόπο παρά μόνο ακούγοντάς την.
Μαζί με τους επαγγελματίες σολίστ, μια μικρότερη χορωδία δωματίου και μια ορχήστρα, οι υπόλοιποι τραγουδιστές της χορωδίας των 10.000 ατόμων είναι όλοι ανεκπαίδευτοι ή ερασιτέχνες που επιθυμούν να συμμετάσχουν στο ετήσιο «Daiku» (που μεταφράζεται κυριολεκτικά ως ο αριθμός εννέα, σε σχέση με τη συμφωνία του Μπετόβεν).
Η «Ωδή στη Χαρά» τραγουδιέται από την ιαπωνική χορωδία στα γερμανικά, και οι τραγουδιστές που συμμετέχουν στην εκδήλωση αφιερώνουν από εβδομάδες έως μήνες προετοιμάζοντας το τραγούδι στην πρωτότυπη γλώσσα.
Η πρώτη φορά που η χορωδία τραγούδησε με πάνω από 10.000 μέλη ήταν κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού, όταν 11.961 φωνές ενώθηκαν εικονικά από όλο τον κόσμο για να γιορτάσουν την 250ή επέτειο από τη γέννηση του Μπετόβεν.
Το πώς το φωνητικό έργο του Μπετόβεν έφτασε στην Ιαπωνία είναι μια σοβαρή ιστορία που ξεκινά κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, η Ιαπωνία και η Γερμανία ήταν εχθροί και περίπου 1.000 Γερμανοί στρατιώτες αιχμαλωτίστηκαν από το κατεχόμενο από τη Γερμανία κινεζικό νησί Τσινγκτάο και μεταφέρθηκαν σε ιαπωνικό στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου το 1914.
Στη συνέχεια, λέγεται ότι η «Ωδή στη Χαρά» έφτασε στην Ιαπωνία μέσω αυτών των Γερμανών κρατουμένων, οι οποίοι τραγουδούσαν το αριστούργημα του Μπετόβεν ενώ κρατούνταν στο στρατόπεδο πολέμου Μπάντο του Ναρούτο.
Μέχρι το 1918, το στρατόπεδο πολέμου είχε δεχθεί περισσότερους κρατούμενους. Και τον Ιούλιο του ίδιου έτους, ένας Γερμανός αιχμάλωτος πολέμου διηύθυνε μια ορχήστρα (αποτελούμενη κυρίως από χειροποίητα όργανα) 45 κρατουμένων και μια χορωδία 80 ατόμων που αποτελούνταν αποκλειστικά από άνδρες, σε μια παράσταση της Ενάτης Συμφωνίας.
Τα νέα αυτής της συναυλίας διαδόθηκαν σε όλη την Ιαπωνία και μέχρι το 1925, η πρώτη γνωστή εκτέλεση της Ένατης Ορχήστρας από Ιάπωνες μουσικούς πραγματοποιήθηκε από φοιτητές στο Πανεπιστήμιο Τεχνών του Τόκιο, το οποίο προηγήθηκε του Πανεπιστημίου Τεχνών του Τόκιο.
Πάνω από 100 χρόνια από την καταστροφή του στρατοπέδου συγκέντρωσης Μπάντο, απομεινάρια αυτής της πρώτης μουσικής ανταλλαγής παραμένουν στον σύγχρονο Ναρούτο.
Ένας σταθμός δίπλα στο δρόμο με την ονομασία «Σπίτι της Ενάτης» βρίσκεται σήμερα στο Ναρούτο, όπου πωλούνται γερμανικά λουκάνικα, μεταξύ των συνηθισμένων προϊόντων που βρίσκονται σε τέτοια καταστήματα. Το κτίριο είναι κατασκευασμένο από τα αυθεντικά μέρη και υλικά που χρησιμοποιήθηκαν στο στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου.
Ένα άγαλμα του Μπετόβεν βρίσκεται επίσης κοντά, το οποίο ανεγέρθηκε το 1997 από τον Γερμανό γλύπτη Πέτερ Κούσελ. Γύρω από το άγαλμα υπάρχουν φωτογραφίες που τραβήχτηκαν σε διάφορες επετειακές συναυλίες, σηματοδοτώντας την πρώτη εκτέλεση της Ενάτης Συμφωνίας του στην Ασία σε αυτό το στρατόπεδο συγκέντρωσης το 1918.
Δείτε το ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ
photo: pixabay
