Όπως τονίζεται, υπάρχουν τουλάχιστον τρεις περιοχές του κόσμου στις οποίες οι διεθνιστές θα μπορούσαν να ξεκινήσουν πόλεμο, άπαξ και η δεξιά τάξη πραγμάτων σπεύσει να αποκτήσει την απόλυτη κυριαρχία:

• Ουκρανία
• Μέση Ανατολή
• Ταϊβάν

Η Ευρώπη με τους δυτικότροπους συμμάχους της είναι ο τελευταίος βασικός πόλος εξουσίας που έχει μείνει στους διεθνιστές

Από την άλλη τα κράτη BRICS επιδιώκουν ενεργά ένα νέο σύστημα ανταλλαγής νομισμάτων για να υπερκεράσουν το δολάριο ΗΠΑ ως παγκόσμιο αποθεματικό. Παράλληλα, «ξεπηδούν» δημοσιεύματα που δεν αποκλείουν την προσέγγιση των τραμπικών ΗΠΑ με οργανισμούς της Ανατολής, όπως ο SCO.

Εν τω μεταξύ, ο Ντόναλντ Τραμπ επιδίδεται σε ευρύτερους δασμούς, οι οποίοι θα μπορούσαν να επαναφέρουν την αμερικανική οικονομία από το χείλος της καταστροφής του χρέους, αλλά μόνο εάν είναι σε θέση να επιταχύνει με κάποιο τρόπο την εγχώρια παραγωγή ταυτόχρονα. Εάν αποτύχει, ο καταναλωτής των ΗΠΑ θα μείνει με προϊόντα ξένης παραγωγής κυρίως και όλα αυτά τα αγαθά θα είναι πιο ακριβά.

Όπως εκτιμάται, πριν τον Τραμπ, οι διεθνιστές σχεδίαζαν να δημιουργήσουν αρκετό χάος για να αναγκάσουν τις χώρες της Δύσης σε ακόμη βαθύτερο συγκεντρωτισμό (κοινωνία χωρίς μετρητά, αναδιανομή πλούτου, δελτίο και Καθολικό Βασικό Εισόδημα). Τι γίνεται όμως αν ορισμένες χώρες πάνε σε διαφορετική κατεύθυνση;

Τα εθνικά κράτη πλην Ευρώπης ενισχύουν πλέον την εγχώρια παραγωγή τους. Βασίζονται στον οικονομικό τοπικισμό. Η δεξιά τάξη πραγμάτων ενισχύει αυτή την κατεύθυνση, αφενός γιατί πηγαίνει κόντρα στην διεθνιστική τάξη πραγμάτων, αφετέρου γιατί σπεύδει να την οικειοποιηθεί και να κατευθύνει τις χώρες πουν την ακολουθούν στην δική της νέα ψηφιακή εποχή.

Βέβαια, όπως σχολιάζεται, η απομάκρυνση από την παγκοσμιοποίηση μετά από τόσες δεκαετίες εθισμού θα είναι μια δύσκολη διαδικασία. Στην περίπτωση των ΗΠΑ, ένας μεγάλος αριθμός ειδών που δεν είναι απαραίτητα κατασκευάζονται στο εξωτερικό αντί να παράγονται εγχώρια, αλλά υπάρχουν και αρκετά βασικά.

Οι ΗΠΑ, για παράδειγμα, είναι αρκετά τυχερές που διαθέτουν σημαντικούς φυσικούς πόρους, συμπεριλαμβανομένου του ανεκμετάλλευτου ορυκτού πλούτου και του πετρελαίου (η Αμερική έχει περισσότερο αναξιοποίητο πετρέλαιο από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον πλανήτη, εκτιμάται).

Αν οι διεθνιστές δουν πως τα πράγματα για αυτούς ξεφεύγουν, τότε ο πόλεμος είναι πάντα μια «λύση» υπονόμευσης της παγκόσμιας αλλαγής που λαμβάνει χώρα στον πλανήτη. Ειδάλλως, θα κάνουν ακόμα υπομονή μέχρι να μπορέσουν να παρέμβουν ξανά και αποφασιστικά, παίρνοντας μέρος στην νέα ψηφιακή εποχή με τα δικά τους «όπλα».

photo Freepik