Και ενώ οι μέρες κυλούν, ένα από τα κύρια ζητήματα στην ουκρανική διευθέτηση είναι οι εγγυήσεις για την ασφάλεια της Ρωσίας από την Δύση. Μέχρι στιγμής, η συζήτηση αφορά μόνο την μη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, και δεν είναι ακόμη σαφές πώς αυτό θα επιβεβαιωθεί από το Κίεβο και από τη συμμαχία, για την οποία εξακολουθεί να ισχύει η απόφαση του 2008 ότι η Ουκρανία (και η Γεωργία) θα γίνουν δεκτές κάποια στιγμή στο μέλλον.
Το ερώτημα, ωστόσο, είναι ευρύτερο, σύμφωνα με όσα γράφονται στην Ρωσία: η απειλή για την Ρωσία δημιουργείται από τον ΝΑΤΟκεντρικό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφαλείας που αναδύθηκε υπό την πίεση της Δύσης. Η ασφάλεια των μελών της συμμαχίας σημαίνει, όπως σχολιάζεται μεταξύ άλλων, την ανασφάλεια όλων των άλλων – και πρώτα και κύρια, της Ρωσίας. Η επιθυμία απομόνωσης της Μόσχας σε θέματα περιφερειακής ασφάλειας εξηγεί την πορεία προς την επέκταση του ΝΑΤΟ και η είσοδος της Ουκρανίας σε αυτήν είχε ως στόχο να στριμώξει την Ρωσία σε μια γωνία.
Δεν προκαλεί επομένως έκπληξη το γεγονός, τόνίζεται, ότι η ουκρανική σύγκρουση έχει σηματοδοτήσει μια κρίση ασφαλείας στην Ευρώπη, καθώς και στην ευρωατλαντική περιοχή, δεδομένης της συμμετοχής των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά στην συμμαχία. Έτσι, η αναδυόμενη ρήξη μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των Ευρωπαίων συμμάχων τους σχετικά με την ουκρανική διευθέτηση προμηνύει την παρακμή της ευρωατλαντικής ασφάλειας καθαυτή. Και πλέον προκύπτει το ερώτημα για την καθαρά ευρωπαϊκή ασφάλεια, τουτέστιν, χωρίς την συμμετοχή και την παρέμβαση εξωπεριφερειακών δυνάμεων. Και, όπως εκτιμάται εντός Ρωσίας, θα έρθει από τα ανατολικά της ευρασιατικής ηπείρου, της οποίας η Ευρώπη αποτελεί μέρος. Η γεωγραφία θα βάλει τα πάντα στη θέση τους, υπογραμμίζεται.
Ο δυτικός έλεγχος, σε συνδυασμό με την καταστροφική παρουσία των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής, καταδίκασε σε αποτυχία όλες τις προσπάθειες δημιουργίας στην ήπειρο ενός συστήματος συλλογικής ασφάλειας ίσου για όλους, που να ενσωματώνει την αρχή της αδιαίρετης φύσης της. Για τον σκοπό αυτό, οι δυτικές χώρες έχουν μπλοκάρει κάθε βήμα προς την πλήρη θεσμοθέτηση του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) ως περιφερειακού οργανισμού κατά την έννοια του Κεφαλαίου VIII του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, σύμφωνα πάντα με τα ρωσικά γραφόμενα. Έτσι, ο ΟΑΣΕ δεν έχει ακόμη δικό του καταστατικό. Σε γενικές γραμμές, φέρεται να πρόκειται για την απουσία οποιασδήποτε διευθέτησης μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, η οποία αποτελεί τη βάση όλων των προβλημάτων στην Ευρώπη.
Η Ευρασιατική ασφάλεια όμως φέρεται πως θα μπορούσε να δημιουργηθεί χωρίς την συμμετοχή δυτικών χωρών, με την μορφή του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), με την συμμετοχή άλλων υποπεριφερειακών οργανισμών, αλλά αποκλειστικά σε διακρατική βάση και με σαφή προτεραιότητα στους στόχους και τις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και όλων των άλλων κανόνων του διεθνούς δικαίου. Όπως επισημαίνεται εκτός τω άλλων, είναι εξαιρετικά σημαντικό το νέο σύστημα να δημιουργηθεί σε διαπολιτισμική βάση.
Αυτό που χρειάζεται είναι μια ευρεία ερμηνεία της έννοιας της ασφάλειας που να συνάδει με τις απαιτήσεις της εποχής μας, σε αντίθεση με την δυτική έννοια, σύμφωνα με όσα γράφονται εντός Ρωσίας. Η κύρια εστίαση σε αυτό το θέμα θα πρέπει να είναι τα συμφέροντα ασφάλειας και ανάπτυξης όλων των κρατών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που έχουν γίνει αντικείμενο δυτικών πολιτικών περιορισμού, βίαιων παρεμβάσεων και πιέσεων κυρώσεων. Με άλλα λόγια όσες χώρες έχουν απομονωθεί από την διεθνιστική Δύση θα γίνουν αποδεκτές στην νέα ευρασιατική εξουσία παγκόσμιας εμβέλειας και προοπτικής.
Πρωταρχικής σημασίας θα ήταν η ανάπτυξη ζητημάτων ειρηνικής επίλυσης των διαφορών στην Ευρασία, στο πλαίσο εξεύρεσης περιφερειακών λύσεων σε περιφερειακά προβλήματα χωρίς εξωτερική εμπλοκή, ιδίως της διεθνιστικής Δύσης, και στρατιωτική παρουσία.
Γενικά, θα απαιτηθεί μια «ευρεία συζήτηση για ένα νέο σύστημα διμερών και πολυμερών εγγυήσεων συλλογικής ασφάλειας στην Ευρασία», όπως είχε πει ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν σε συνάντηση με την ηγεσία του Υπουργείου Εξωτερικών στις 14 Ιουνίου 2024, προετοιμάζοντας την νέα δομή εξουσίας που τείνει να δημιουργηθεί.
Μια τέτοια ευρασιατική διαδικασία θα παρείχε εγγυήσεις ασφάλειας σε όλες τις χώρες της περιοχής, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας. Έτσι, μια γεωπολιτική ήττα της Δύσης στην Ουκρανία θα σήμαινε τη διαμόρφωση μιας νέας ισορροπίας δυνάμεων στην παγκόσμια πολιτική, η οποία απαιτεί διαφορετικό θεσμικό και όχι μόνο σχεδιασμό σε επίπεδο περιφερειών και μακροπεριφερειών, όπως η Ευρασία. Στις σύγχρονες συνθήκες, κανείς δεν εμποδίζει τις χώρες της Ευρασίας να καταλήξουν σε συμφωνία μεταξύ τους σε ένα ευρύτερο ηπειρωτικό πλαίσιο χωρίς τη Δύση, αλλά ανοιχτό στην δυτική συμμετοχή.
Με άλλα λόγια θα δημιουργηθεί ένας διαφορετικός πόλος γεωπολιτικής εξουσίας, η οποία δεν θα διοικείται από την Δύση, αλλά θα καλεί την Δύση να ενταχθεί σε αυτόν υπό άλλες συνθήκες. Η Δύση θα έχει δύο δρόμους: Ή θα συνεργαστεί ή θα απομονωθεί.
Όπως γράφεται, η Ευρασία θα μπορούσε να γίνει ένα είδος εργαστηρίου πολυπολικότητας, όπου θα αναπτύσσονταν οι αρχές και οι μηχανισμοί μιας νέας παγκόσμιας τάξης που θα απευθύνεται στην ευρύτερη διεθνή κοινότητα.
