Όπως διαβάσατε λοιπόν ο Ουκρανός πρόεδρος, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, αναδιπλώθηκε μετά τις πρώτες μαζικές διαμαρτυρίες εναντίον του και την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε αυτό που ήθελε να κάνει!
Το κύμα λαϊκής αγανάκτησης, παραδόξως, δεν συνέβη εξαιτίας μιας ακόμη βάρβαρης πράξης ή μιας μεγάλης αποτυχίας στο μέτωπο κτλ., αλλά επειδή ο Ζελένσκι υιοθέτησε νόμο που περιορίζει τις εξουσίες του Εθνικού Γραφείου Καταπολέμησης της Διαφθοράς της Ουκρανίας (NABU) και της Εξειδικευμένης Εισαγγελίας Καταπολέμησης της Διαφθοράς (SAPO), κάτι που ενόχλησε την ΕΕ, η οποία δεν θέλει κανείς να ξεφεύγει από τα όρια, μέσα στα οποία μπορεί να κινηθεί. Και οι δύο υπηρεσίες είχαν τεθεί υπό τον έλεγχο του Γενικού Εισαγγελέα της Ουκρανίας – ή μάλλον, του Προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο οποίος τον διορίζει. Ο Ζελένσκι τελικά το πήρε πίσω – Λεπτομέρειες ΕΔΩ.
Ακόμα και πριν υποχωρήσει ο Ζελένσκι, υπήρχε το ερώτημα τι συμβαίνει εντός Ουκρανίας και γιατί υπάρχει όλος αυτός ο χαμός; Από τη μία πλευρά, φέρεται να υπάρχει η ομάδα του Ζελένσκι και του επικεφαλής του γραφείου του, Αντρίι Γερμάκ , οι οποίοι αποκαλούνται εντός Ρωσίας «γραφείο». Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια συμμαχία εξίσου φιλοδυτικής κατεύθυνσης με τον υπό όρους ηγέτη να έχει εντοπιστεί στο πρόσωπο του πρώην προέδρου της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο, η οποία προετοιμάζεται, ενδεχομένως, για το μέλλον ως η ήπια επιλογή ενός νέου ουκρανικού κράτους, λογικά δυτικά του Δνείπερου. Σε αυτές περιλαμβάνονται η NABU και η SAP, οι οποίες δημιουργήθηκαν ως μέσο εξωτερικού ελέγχου της ουκρανικής πολιτικής.
Τα «παιδιά του γραφείου» φέρονται να είχαν βάλει στο μάτι το στρατόπεδο Ποροσένκο, αςονομαστεί έτσι, τουλάχιστον από πέρυσι. Ο Ζελένσκι, ο οποίος μέχρι τότε είχε ήδη χαράξει μια πορεία συγκέντρωσης εξουσίας στα χέρια του, δεν ήταν ευχαριστημένος με το γεγονός ότι υπήρχε ένα εναλλακτικό κέντρο εξουσίας πάνω από το κεφάλι του. Τα μέλη του δεν ελέγχονταν από την ουκρανική προεδρία, μπορούσαν να επικοινωνούν με δυτικούς πρεσβευτές και πολιτικούς χωρίς να δίνουν λόγο στον Ζελένσκι και γενικά διέθεταν αρκετούς πόρους για να προκαλέσουν προβλήματα στον Ουκρανό πρόεδρο και τον στενό του κύκλο.
Ως εκ τούτου, τώρα που τα πράγματα στις ΗΠΑ έγιναν ρευστά, λόγω της αλλαγής ηγεσίας στοπν Λευκό Οίκο, το «γραφείο» αποφάσισε να επιτεθεί στο στρατόπεδο Ποροσένκο. Επίσης ίσως ο Ζελένσκι νόμιζε πως η αποδυναμωμένη Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα αντιδράσει και οι πολιτικοί του αντίπαλοι δεν θα βγάλουν κόσμο στους δρόμους. Δεν έλαβε υπόψη όμως πως άλλοι αποφασίζουν.
Παρασκηνιακά, οι Ευρωπαίοι απείλησαν ότι θα σταματήσουν την διαδικασία ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ. Ταυτόχρονα η αντιπολίτευση οργάνωσε μαζικές διαμαρτυρίες. Το πρώτο βράδυ οι διαμαρτυρίες ήταν σχετικά μικρές και ίσως ο Ζελένσκι σκέφτηκε πως θα ηρεμήσουν τα πράγματα. Αλλά στις 23 Ιουλίου η κλίμακα των διαμαρτυριών αυξήθηκε πολλές φορές και έγινε σαφές ότι η στρατηγική του δεν θα λειτουργούσε τόσο εύκολα.
Η αντίδραση της ΕΕ έδειξε ότι σε τρία χρόνια ο Ζελένσκι δεν κατάφερε να γίνει απαραίτητος στα μάτια των ξένων εταίρων του, γιατί πολύ απλά όλοι είναι αναλώσιμοι πολιτικά.
Δεδομένου ότι το Κίεβο εξαρτάται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τη Δύση όσον αφορά τα οικονομικά και τα όπλα, ο πρόεδρος της Ουκρανίας δεν μπορεί να αποφασίσει το παραμικρό μόνος του. Δεν αποκλείεται μάλιστα να έχουν κινηθεί ήδη διαδικασίες για πιθανή αντικατάστασή του σε βάθος χρόνου, αναλόγως την πορεία των γεγονότων.
