Ο Φουσάρο είναι ο μόνος γιατρός που βλέπουν πολλοί άνθρωποι. Οι γιατροί μπορεί να είναι οι μόνοι εκπρόσωποι του κράτους που έφτασαν σε αυτή την ορεινή περιοχή. Δεν υπάρχουν σχολεία, αστυνομία ή ταχυδρομικές υπηρεσίες. Ο Fusaro όχι μόνο περιθάλπει τους κατοίκους και αφήνει αρκετά φάρμακα για τα κιτ πρώτων βοηθειών τους, τους βοηθά επίσης με γραφειοκρατικά έγγραφα, λειτουργεί ως ταχυδρομικός μεταφορέας για την παράδοση σημαντικών εγγράφων σε συγγενείς στην πόλη και οργανώνει εκπαιδευτικές συνεδρίες, μεταξύ άλλων εργασιών.

«Γνωρίζοντας ότι η ιατρική μας εργασία έδωσε σε αυτές τις κοινότητες μια καλύτερη ζωή γεμίζει την καρδιά μου. Αν δεν πάμε εμείς, κανείς δεν θα πάει», αντικατοπτρίζει ο 38χρονος γιατρός. Ανησυχεί ότι οι κυβερνητικές περικοπές θα καταστήσουν αδύνατα τα μελλοντικά ταξίδια. Αναγκάστηκε ήδη να ακυρώσει ένα ταξίδι λόγω έλλειψης χρηματοδότησης.

Για μερικούς ανθρώπους, η άφιξή του είναι η πρώτη φορά που επισκέπτονται γιατρό. Είναι έκπληκτοι που επιστρέφει συνέχεια.

Είναι σχεδόν μεσημέρι και ο ήλιος πέφτει στα 3.600 μέτρα (11.800 πόδια) πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας στην Ovejería, έναν οικισμό όπου παραμένουν μόνο η 67χρονη Doña Virginia Cari, ο σύζυγός της Eustaquio Balderrama και ο γιος τους Panchito. Μέσα σε μια πλίθινα κουζίνα με αχυρένια στέγη, ο Fusaro ψιλοκόβει κρεμμύδια και καθαρίζει πατάτες για να βοηθήσει τη Βιρτζίνια να προετοιμάσει το μεσημεριανό γεύμα. Τη ρωτάει για τις καθημερινές της δουλειές, τα ζώα της, την υγεία του συζύγου της, τον καιρό, τα παιδιά της που ζουν μακριά και τα φαρμακευτικά της φυτά.

«Αξιοποιούμε στο έπακρο τον σύντομο χρόνο που περνάμε στις κοινότητες βλέποντάς τους πως προσπαθούν να ζήσουν κόβοντας ξύλα ή περπατώντας για ώρες για να φέρουν νερό», είπε. «Με αυτόν τον τρόπο, καταλαβαίνουμε τις προσπάθειες και τις ανησυχίες τους, τον πόνο στο γόνατο ή την πλάτη τους. Εάν δεν έχουν κρεβάτι και χρειαζόμαστε για να κοιμηθούμε σε ένα δέρμα προβάτου, το κάνουμε αν έχουν σούπα μόνο το βράδυ, πίνουμε σούπα.

Η Ντόνα Βιρτζίνια λέει ότι είναι σημαντικό για εκείνη και την οικογένειά της να επισκέπτονται αυτόν τον αγροτικό γιατρό μερικές φορές το χρόνο.

“Χαίρομαι πολύ όταν βλέπω τον γιατρό να φτάνει με το μουλάρι του. Φέρνει τα φάρμακα που παίρνουμε εδώ για μήνες”, είπε. «Η δουλειά με τα ζώα είναι δύσκολη, είμαστε μεγάλοι και το σώμα μας πονάει».

photo: pixabay