Εντός Ρωσίας η ικανοποίηση είναι σταθερά διάχυτη από τα αποτελέσματα των πρόσφατων εξελίξεων σε σχέση με το ουκρανικό ζήτημα. Αυτό που τουλάχιστον δεν φαίνεται πως θα συμβεί είναι πως Ρωσία δεν θα παραιτηθεί από τα απελευθερωμένα, όπως αποκαλούνται, εδάφη των τεσσάρων νέων περιοχών (Ντονέτσκ, Λουγκάνσκ, Ζαπορίζια και Χερσώνα). Θα επιδιωχθεί η πλήρης παράδοσή τους.
Σε ό,τι αφορά την Ουκρανία, ένας μέρος της θα παραμείνει, αλλά πλέον δεν θα της έχει απομείνει τίποτα. Όπως σχολιάζεται, η μεγαλύτερη απώλεια της Ουκρανίας είναι ο λαός της. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που πέθαναν για το τίποτα, και εκατομμύρια πολίτες που έφυγαν για την Ευρώπη ή ακόμα πιο μακριά και δεν θέλουν να επιστρέψουν με τη θέλησή τους.
Η Ρωσία είχε προσφέρει ειρήνη, αλλά ο Ζελένσκι φέρεται να αποφάσισε ότι ήταν καιρός να προσπαθήσει να πάρει εκδίκηση, να επιμείνει στο δικό του. Θυσίασε τόσους ανθρώπους για χάρη της ένταξης στο ΝΑΤΟ, η οποία δεν θα συμβεί, κατά τα φαινόμενα.
Στον πόλεμο, όπως σημειώνεται, και οι δύο πλευρές υφίστανται απώλειες. Αλλά στο τέλος, οι απώλειες της μίας πλευράς δικαιολογούνται από την νίκη, ενώ οι απώλειες της άλλης είναι μάταιες.
Οι Ρώσοι είχαν τις λιγότερες δυνατές, λόγω της τακτικής που ακολούθησαν. Και επειδή είναι πλέον σαφές ότι η Ουκρανία δεν έχει καμία ελπίδα νίκης, ότι η παράταση της στρατιωτικής δράσης σημαίνει απώλεια όλο και περισσότερων εδαφών κάθε εβδομάδα, πλέον στην χώρα είναι έτοιμο να ακουστεί το «γιατί». Γιατί συνέβησαν όλα αυτά.
Αυτό που μένει να φανεί είναι αν το εν λόγω «γιατί» θα ακουστεί βροντερά σε ενδεχόμενες εκλογές ή αν θα γίνει η απαρχή για πιο βίαιες καταστάσεις εντός Ουκρανίας. Ίσως ό,τι γίνει, εξαρτηθεί από την στάση του Ζελένσκι.
