ΘΕΜΑ: Το ενεργειακό παιχνίδι της Τουρκίας με την Ρωσία

Κάποιες από τις κινήσεις της Τουρκίας όσον αφορά το ζήτημα των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου, μπορούν να εξηγηθούν εφόσον κάποιος κάνει μία απλή εποπτεία των μεριδίων των διαφόρων προμηθευτούν φυσικού αερίου της Τουρκίας. Στα πλαίσια των συμφωνιών Πούτιν-Ερντογάν και όλο το αλισβερίσι που έγινε τα τελευταία χρόνια μεταξύ των δύο χωρών, η Τουρκία συμφώνησε να […]

Κάποιες από τις κινήσεις της Τουρκίας όσον αφορά το ζήτημα των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου, μπορούν να εξηγηθούν εφόσον κάποιος κάνει μία απλή εποπτεία των μεριδίων των διαφόρων προμηθευτούν φυσικού αερίου της Τουρκίας.

Στα πλαίσια των συμφωνιών Πούτιν-Ερντογάν και όλο το αλισβερίσι που έγινε τα τελευταία χρόνια μεταξύ των δύο χωρών, η Τουρκία συμφώνησε να δώσει ένα αρκετά μεγάλο μερίδιο της αγοράς στη GAZPROM.Τα προηγούμενα τουλάχιστον δύο χρόνια οι Τούρκοι φαίνεται ότι κράτησαν το λόγο τους και διέθεταν στη Ρωσία ένα μεγάλο μερίδιο ( περίπου 25%) της συνολικής πίτας.

Το τελευταίο διάστημα όμως και μετά από τα γεγονότα του περασμένου Μαρτίου, η Τουρκία μείωσε την αγορά ρωσικού αερίου και μοίρασε το ποσοστό στους υπόλοιπους. Για την ακρίβεια τα στοιχεία έχουν ως εξής για τον περασμένο μήνα:

·         Αζερμπαϊτζάν           34.8%

·         Ρωσία                        17.86%

·         Αλγερία                     13.97%

·         Η.Π.Α.                        10.95%

·         Κατάρ                           9.94%

·         Τρινιδάδ & Τομπάκο 9.92%

·         Νιγηρία                        3.16%

και να προσθέσουμε εδώ ότι λείπει το μερίδιο του Ιράν καθώς ο αγωγός που μετέφερε στην Τουρκία το Ιρανικό αέριο ανατινάχθηκε από τους Κούρδους στις 31 Μαρτίου και αναμένεται να επαναλειτουργήσει αυτές τις μέρες μετά το πέρας των επισκευών οπότε, τα ποσοστά αυτά είναι στην πραγματικότητα μικρότερα.

Η Τουρκία έχει φροντίσει να κάνει εδώ και μία 15ετία μία αρκετά καλή ενεργειακή πολιτική η οποία συνδυάζεται με τις διπλωματικές της κινήσεις. Για παράδειγμα, η προμήθεια υδρογονανθράκων από το Ιράν παρά τις πιέσεις των Η.Π.Α. για ολικό εμπάργκο, είναι ο μία από αυτές τις κινήσεις. Δεν  άλλωστε η πρώτη φορά που η Τουρκία ακολουθεί δική της πολιτική ως προς το Ιράν.

Το Αζερμπαϊτζάν παραμένει ο μεγαλύτερος μέτοχος στο τουρκικό ενεργειακό κάδρο ενώ μία αξιόλογη θέση έχει και ο σύμμαχος της Τουρκίας στη μέση Ανατολή και τη βόρεια Αφρική, το Κατάρ.

Ως προς τη Ρωσία, τα πράγματα είναι ισορροπημένα όσο-όσο καθώς οι ρωσοτουρκικές σχέσεις είναι μία ξεκάθαρη λυκοφιλία μεταξύ δύο κρατών που μπόρεσαν να βρουν κοινά σημεία ως προς την κόντρα τους με τις Η.Π.Α. αλλά στα πεδία ενδιαφέροντός τους, δηλαδή τη Συρία και τη Βόρεια Αφρική, έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα.

Οι συμφωνίες με τη Ρωσία στον ενεργειακό τομέα αφορούν το μερίδιο της GAZPROM στην Τουρκική αγορά και την κατασκευή του πυρηνικού εργοστασίου στο Ακούγιου στο οποίο οι εργασίες συνεχίζονται απρόσκοπτα. Στο ενεργειακό κομμάτι, η Τουρκία παρ΄ ότι είχε συμφωνήσει ψηλότερο μερίδιο, δηλαδή μεγαλύτερες ποσότητες αερίου να αγοράζονται από τη GAZPROM, το τελευταίο διάστημα δεν το τηρεί και οι ποσότητες που αγοράζονται δεν είναι οι συμφωνημένες.

Οι Τούρκοι το κάνουν για αντίποινα στην Ρωσία για τη στάση της στη Συρία και τη Λιβύη καθώς ο ρωσικός παράγοντας έχει εμποδίσει τα σχέδια της Τουρκίας να έρθουν σε πέρας και να πετύχουν σε κάποιο μέτωπο από όσα τους “καίνε’ σαφή στρατηγική. Οι συμφωνίες όμως είναι συμφωνίες και οι Ρώσοι θέλουν να τηρούνται για να μη χάνουν σε λεφτά και φυσικά σε αξιοπιστία δηλαδή, να μη θεωρεί ο καθένας ότι δε θα πληρώνει όσο πρέπει και αυτό θα είναι ανεκτό από ρωσικής πλευράς.

Οι Τούρκοι πάντως έχουν δείξει ότι όταν είναι αποφασισμένοι να πετύχουν ένα στόχο τους δεν αλλάζουν το στόχο αλλά μόνο τη μέθοδο με την οποία θα τον πετύχουν. Το ζήτημα των Τουρκο-ρωσικών σχέσεων είναι πολύ πιο σύνθετο άλλωστε και το ενεργειακό εντάσσεται στη συνολική ατζέντα των επιδιώξεων και των δύο χωρών.

Τέλος, από τα ποσοστά των εισαγωγών γίνεται κατανοητό και το γιατί οι Τούρκοι επιμένουν σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων θα μειώσουν την εξάρτηση της τουρκικής οικονομίας από τις ξένες εισαγωγές ενέργειας και θα τροφοδοτήσουν με φθηνότερη ενέργεια τη βιομηχανία τους η οποία γνωρίζει σαφή κάμψη λόγο κρίσης αλλά και λόγο της αυξανόμενης υποτίμησης της τουρκικής λίρας. Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος για τον οποίο οι Τούρκοι δεν πρόκειται να κάνουν πίσω ως προς την ΑΟΖ Κύπρου και Ελλάδας και στο δικό τους μυαλό, το ζύγι ίσως κλίνει προς το να επιχειρήσουν πάση θυσία να πάρουν το πάνω χέρι στην Ανατολική Μεσόγειο.

ΠΟΛΙΤΙΚΟΛΟΓΙΕΣ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

Κύρια Θέματα

ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΑΓΟΡΩΝ

Κάθε μέρα μαζί