Διακαής πόθος της Ρωσίας από την εποχή της Μεγάλης Αικατερίνης ήταν η έξοδος-κάθοδος στις θερμές θάλασσες. Αυτόν τον στόχο προσπαθεί να πετύχει ο Πούτιν και από το 2013 η Ρωσία έχει ξεχωριστή ναυτική μοίρα για τη Μεσόγειο.
Ένας από τους λόγους ύπαρξης αυτής της στρατηγικής είναι η διασφάλιση των νοτίων συνόρων της Ρωσίας όπου έχει δεχτεί δύο μεγάλες εισβολές, μία στον Κριμαϊκό πόλεμο το 1853 και άλλη μία πάλι στην Κριμαία το 1919 (όπου είχαμε και συμμετοχή ελληνικού εκστρατευτικού σώματος).
Επειδή η Ρωσία δεν έχει τη δυνατότητα να αντιπαρατεθεί με το σύνολο του ναυτικού του ΝΑΤΟ λόγω της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας στη θάλασσα, προσπαθεί να δημιουργήσει στρατιωτικούς θύλακες σε καίρια γεωγραφικά σημεία. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί συνθήκες πλεονεκτήματος σε περιοχές ενδιαφέροντος της, ‘’φορτώνοντας’’ αυτές τις περιοχές με οπλικά συστήματα άρνησης περιοχής. Εάν το ΝΑΤΟ προβεί σε κάποια εχθρική ενέργεια, το κόστος θα είναι υψηλό.
Αυτή η στρατηγική θα ήταν αδύνατη αν το καθεστώς Άσαντ κατέρρεε. Οι βάσεις στην Ταρσό και τη Λαττάκεια είναι καίριες για την εξυπηρέτηση της. Η Ρωσία αποφάσισε την άμεση εμπλοκή της στον Συριακό εμφύλιο το 2015 με γνώμονα τα παραπάνω. Ο Πούτιν έχει προσπαθήσει με διαφορετικά σε κάθε περίπτωση αποτελέσματα να έρθει σε συνεννόηση με την Αίγυπτο, Κύπρο και Ελλάδα για την εξυπηρέτηση του Ρωσικού Ναυτικού. Η ευκαιρία που παρέχεται από τον Λιβυκό εμφύλιο είναι πρώτης τάξεως για τη Ρωσία, αφού μια βάση στη Λιβύη θα αύξανε σημαντικά τις Ρωσικές δυνατότητες στη Μεσόγειο.
Στη δε Συρία και γενικότερα στις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, η Ρωσία έρχεται αντιμέτωπη με ακραίους Ισλαμιστές. Αυτές οι ισλαμιστικές ομάδες κρατούνται μακριά από τα Ρωσικά σύνορα, κυρίως τον Καύκασο και την Τσετσενία όπου έχουν έρθει σε σκληρή αντιπαράθεση με τον Ρωσικό στρατό. Έτσι ένα πρόβλημα που θα βρισκόταν κοντά στα συνορά της προλαμβάνεται εκτός αυτών.
Η Ρωσία με την έξυπνη υψηλή στρατηγική που ακολουθεί έχει καταφέρει να ανταγωνίζεται επί ίσοις όροις το ΝΑΤΟ αυξάνοντας κατακόρυφα το γόητρο της και την επιρροή της στη διεθνή πολιτική. Αυτό δε, το πετυχαίνει με πολύ λιγότερα διαθέσιμα στρατιωτικά και οικονομικά κυρίως μέσα.
Αλέξανδρος Δούνης
photo: eurokinissi
