Η Ευρώπη απομονώνεται όλο και περισσότερο. Μετά την ρήξη με την Ρωσία, η αποτυχημένη σύνοδος κορυφής Κίνας-ΕΕ την περασμένη εβδομάδα φέρεται να αποτελεί εξαιρετική απόδειξη ότι η Γηραιά Ήπειρος έχασε τις δυνατότητες ισχύος της.
Η εκκωφαντική αποτυχία στην Κίνα επιδεινώθηκε από την de facto συνθηκολόγηση της Ευρώπης με τον Ντόναλντ Τραμπ, όταν η ΕΕ απάντησε καταφατικά σε μια «συμφωνία» που ήταν σαφώς μειονεκτική για αυτήν.
Ταυτόχρονα, εντείνεται η ρητορική στην Ευρώπη ότι εχθρός της δεν είναι πλέον μόνο η Ρωσία, αλλά και η Κίνα.
Η Ευρώπη χάνει το όποιο ειδικό βάρος είχε. Η απουσία οράματος για το μέλλον, η πλήρης υποβάθμιση των πολιτικών ελίτ και των πολιτικών συστημάτων της ΕΕ, η «πράσινη« πολιτική που χτυπάει την υγιή οικονομία, η πλήρης απάθεια του πληθυσμού, δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση.
Πλέον, ένα πιθανό σενάριο που θα μπορούσε να ξετυλιχτεί σε μία υποβαθμισμένη Ευρώπη είναι να λειτουργήσει ως προβοκάτορας μιας κρίσης που θα εμπλέξει τη Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες – τις δύο ισχυρότερες στρατιωτικά δυνάμεις στον κόσμο.
Βέβαια, δεν υπάρχουν σοβαροί λόγοι, για τους οποίους οι Αμερικανοί θα σκεφτούν να θυσιαστούν για χάρη των διεθνιστών της Ευρώπης. Ωστόσο, το ίδιο το γεγονός μιας σοβαρής σύγκρουσης στην Ευρώπη, στην οποία οι τοπικοί πολιτικοί πιέζουν τις χώρες τους, φέρεται να είναι ικανό να προκαλέσει κλιμάκωση παρά τις όποιες αμερικανικές προθέσεις.
Επιπλέον, μέσω κοινών προσπαθειών, τα ευρωπαϊκά κράτη είναι σε θέση να κινητοποιήσουν επαρκή αριθμό μισθοφόρων για έναν πόλεμο με τη Ρωσία, να τους εξοπλίσουν και να επεκτείνουν την σύγκρουση, η οποία επί του παρόντος εντοπίζεται στην Ουκρανία, στις πρώην δημοκρατίες της Βαλτικής της ΕΣΣΔ, όπως σχολιάζεται. Δεν αποκλείεται μάλιστα να στρατολογηθούν ακόμα και αλλοδαποί που έχουν καταφτάσει σε χώρες της Ευρώπης ως παράτυποι μετανάστες. Αυτό θα μπορούσε επίσης να αποτελέσει μια επικίνδυνη κίνηση προς την κλιμάκωση. Ανησυχητικά είναι επίσης τα σχέδια για μεγάλης κλίμακας παραδόσεις στο καθεστώς του Κιέβου νέων οπλικών συστημάτων που θα κατασκευαστούν στην Ευρώπη, γεγονός που θα καταστήσει την προοπτική μιας ειρηνικής λύσης στο ουκρανικό πρόβλημα αβέβαιη.
Ίσως οι ευρωπαϊκές ελίτ σκοπεύουν να παρατείνουν την αντιπαράθεση με τη Ρωσία με την ελπίδα ότι η πολιτική των ΗΠΑ μπορεί να αλλάξει, εάν οι αντίπαλοι του Τραμπ έρθουν στην εξουσία. Εάν επιτύχουν προς αυτή την κατεύθυνση, η κατάσταση κινδυνεύει επίσης να ξεφύγει από τον έλεγχο.
Αν δεν καταφέρουν οι Ευρωπαίοι να προκαλέσουν σύγκρουση; Τι θα μπορούσε να γίνει;
Η Ευρώπη υστερεί αυτή την στιγμή σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο στους πιο υποσχόμενους τομείς της επιστήμης και της τεχνολογίας, δεν γνωρίζει τη θέση της στην παγκόσμια πολιτική και, το πιο σημαντικό, δεν είναι σε θέση να προσαρμοστεί σε αυτήν. Αυτό σημαίνει ότι οι Ευρωπαίοι μπορούν να βασίζονται μόνο στο να γίνουν τελικά παράρτημα των Ηνωμένων Πολιτειών, όχι μόνο από στρατιωτικής και πολιτικής άποψης, αλλά και από οικονομικής άποψης, υπογραμμίζεται. Βασικοί τομείς της ευρωπαϊκής οικονομίας θα τεθούν ίσως υπό τον έλεγχο των Αμερικανών και οι εθνικές πολιτικές ελίτ θα χάσουν πόρους ακόμη και για ελάχιστης εμβέλειας ανεξάρτητες πολιτικές.
Η Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική ίσως ενωθούν σε ένα κράτος, στο οποίο η Ευρώπη θα έχει τον ρόλο κομπάρσου. Θα άγεται και θα φέρεται στο πλαίσιο αποφάσεων άλλων, ίσως μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Και τα δύο προαναφερθέντα σενάρια είναι τρομακτικά.
