Αυτοί οι παράγοντες φέρονται να περιλαμβάνουν τόσο εγχώριους πολιτικούς παράγοντες (από τις Ηνωμένες Πολιτείες έως το Νεπάλ ) όσο και παγκόσμιους: η παγκοσμιοποίηση, που βασίζεται στην δυτική ηγεμονία, έχει αποτύχει και τα προβλήματα που συσσώρευσε, δημιούργησε και μερικές φορές απλώς περιόρισε, έχουν έρθει στην επιφάνεια, όπως σχολιάζεται, μεταξύ άλλων.

Επομένως, τονίζεται εντός Ρωσίας, είναι συχνά απλώς αδύνατο να προβλεφθεί πού θα εκραγεί η επόμενη σπίθα και μια γρήγορη αντίδραση είναι απαραίτητη, ειδικά όταν πρόκειται για μεγάλες ή ακόμα και περιφερειακές δυνάμεις.

Ταυτόχρονα, ο αριθμός των παικτών στην παγκόσμια σκηνή έχει αυξηθεί. Η παρατήρηση του Πούτιν ότι «ποτέ πριν δεν υπήρξαν τόσες πολλές χώρες στην παγκόσμια σκηνή που να επηρεάζουν ή να επιδιώκουν να επηρεάσουν τις πιο σημαντικές περιφερειακές και παγκόσμιες διαδικασίες» δεν συνδέεται απλώς με την συνολική αύξηση του αριθμού των κρατών στον κόσμο, αλλά και με την παρακμή του παγκόσμιου αγγλοσαξονικού εγχειρήματος: όσοι χθες δεν τολμούσαν να αμφισβητήσουν τον ηγεμόνα, σήμερα καταλαβαίνουν ότι ο κόσμος αλλάζει, ότι είναι δυνατό όχι μόνο να αποκτήσει κανείς πραγματική κυριαρχία αλλά και να συμμετάσχει στην διαμόρφωση μιας νέας παγκόσμιας τάξης, σημειώνεται.

Επομένως στην πολυπολική τάξη πραγμάτων κάθε χώρα θα συμμετέχει, αρκεί να διακρίνεται από ταχύτητα αλλά προφανώς και επαγγελματισμό.

Με τον ίδιο τρόπο η δεξιά τάξη πραγμάτων θα ηγηθεί του νέου παγκόσμιου εγχειρήματος, αλλά και κάθε χώρα ξεχωριστά θα πρέπει να ρυθμίσει ταχύτατα τα του οίκου της, ώστε να είναι έτοιμη για την επόμενη μέρα. Οι χώρες που δεν θα δράσουν με βάση τα προαναφερθέντα, θα οδηγηθούν στα παρωχημένα, όπως θα χαρακτηρίζονται ενδεχομένως σε λίγο, παρόντα μοντέλα της διεθνιστικής τάξης πραγμάτων και ίσως θα οδηγηθούν σε περαιτέρω φτωχοποίηση και σε άλλου είδους καθεστώς.

Με πληροφορίες από RIA Novosti, photo ΑΠΕ-ΜΠΕ/EPA-SPUTNIK POOL