Σύμφωνα και με αυτά που γράφονται στην Ρωσία, το κύριο πράγμα που ενώνει την Ευρώπη σήμερα είναι η έλλειψη του δικού της οράματος για το μέλλον. Αντίθετα όραμα έχουν οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, σχεδόν όλες οι χώρες της Ασίας, της Αφρικής, ακόμη και της Λατινικής Αμερικής.
Αλλά για τους Ευρωπαίους και τους πολιτικούς τους, οι ιδέες για ένα ιδανικό αύριο περιορίζονται στην επιθυμία να παρατείνουν το χθες, ενώ την ίδια ώρα η μία χώρα βλέπει την άλλη εχθρικά.
Η Γερμανία προσπαθεί να υπερασπιστεί μόνη της την θέση της ως το κέντρο της ευρωπαϊκής οικονομίας, δίνοντας συνεχώς σήμα στους Αμερικανούς ότι μόνο αυτή μπορεί να είναι ένας σχετικά αξιόπιστος επιχειρηματικός εταίρος.
Η Γαλλία τονίζει την φερόμενη στρατιωτική της υπεροχή: οι στρατιωτικές της δυνατότητες από μόνες τους είναι ασήμαντες, αλλά σε σύγκριση με τους Γερμανούς ή τους Ισπανούς και τους Ιταλούς φαίνονται σταθερές.
Η Βρετανία, ξαφνικά συνειδητοποιημένη ξανά ως Ευρώπη, προσπαθεί να ρίξει τους Γερμανούς κάτω από τους τροχούς των επικείμενων αλλαγών και της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία.
Η Ιταλία έχει ήδη συνηθίσει αρκετά να οικοδομεί εξωτερικές σχέσεις χωρίς να λαμβάνει υπόψη τους ευρωπαίους συμμάχους της.
Τα μικρότερα ευρωπαϊκά κράτη ζούνε όσο καλύτερα μπορούν μέσω κονδυλίων και πάει λέγοντας.
Όλη αυτή η ετερόκλητη φάρσα, όπως αποκαλείται εντός Ρωσίας, είναι «Η Ευρώπη στην διεθνή πολιτική». Η ευρωπαϊκή πολιτική έχει μετατραπεί σε παράσταση όχι μόνο ως προς την μορφή αλλά και ως προς το περιεχόμενο – δεν υπάρχουν ζωντανά συναισθήματα ή πάθη σε αυτήν, μόνο απομνημονευμένοι ρόλοι που παίζονται από κουρασμένους ηθοποιούς διαφορετικού επιπέδου ταλέντου τονίζεται. Και στο παρελθόν, η ευρωπαϊκή πολιτική ήταν θέατρο, αλλά η παρουσία πραγματικής εξουσίας μεταξύ των κορυφαίων ευρωπαϊκών δυνάμεων μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα έκανε τα πράγματα πιο αληθοφανή. Τώρα όχι μόνο τα λόγια και τα συναισθήματα είναι ψεύτικα, αλλά και η δύναμη των ευρωπαϊκών κρατών.
Ενδεικτικό του πώς πάνε τα πράγματα στην κοινότητα των ευρωπαϊκών κρατών ήταν οι επισκέψεις τους στην Ουάσιγκτον τους πρώτους μήνες του 2025. Όλοι οι μεγαλόσχημοι του Παλαιού Κόσμου, όπως αποκαλείται, έχουν κάνει προσκυνήματα στην αμερικανική πρωτεύουσα, με εξαίρεση τους Γερμανούς, οι οποίοι έχουν ακόμα τα δικά τους (η νέα κυβέρνηση δεν έχει αναλάβει ακόμα). Κανείς δεν έκρυψε ότι ο κύριος σκοπός των επισκέψεων στον Τραμπ του Βρετανού πρωθυπουργού και του Γάλλου Προέδρου, μεταξύ των άλλων, ήταν να ζητούν να μπουν οι χώρες τους ως προτεραιότητα στο καλεντάρι του Λευκού Οίκου
Τι κάνουν οι υπόλοιποι; Η Ουγγαρία και η Σλοβακία είναι σε κόντρα με όλους τους μεγάλους γείτονές τους στην Δύση, καθώς ακολουθούν αντιδιεθνιστική πολιτική. Η Ισπανία και η Ιταλία δηλώνουν ανοιχτά ότι η Ρωσία δεν τους απειλεί και οπότε αν οι Βρετανοί και οι Γάλλοι θέλουν να εμπλακούν σε μια περιπέτεια, τότε μάλλον δεν θα τους βγει σε καλό. Η επικεφαλής της ιταλικής κυβέρνησης Τζόρτζια Μελόνι δεν κρύβει ότι ο διάλογός της με τους Αμερικανούς είναι καθαρά διμερής και δεν λαμβάνει υπόψη τα συμφέροντα της υπόλοιπης Ευρώπης.
Σύμφωνα με την ρωσική εκτίμηση, η Ευρώπη είναι μια γεωπολιτική οντότητα που ζει αποκλειστικά στον δικό της εσωτερικό κόσμο. Το κύριο καθήκον των ευρωπαίων πολιτικών είναι να παραμερίσουν τους ανταγωνιστές τους και να πλησιάσουν περισσότερο στον διάλογο μεταξύ Ουάσιγκτον, Μόσχας και Πεκίνου. Το πόσο καιρό μπορεί να υπάρχει η Ευρώπη σε ένα τέτοιο καθεστώς εξαρτάται, δυστυχώς, σχεδόν αποκλειστικά από τους Αμερικανούς: μόνο οι ΗΠΑ μπορούν να βάλουν τάξη στις τάξεις των “δορυφόρων” τους και να δώσουν νόημα στην ύπαρξή τους.
Ειδάλλως η διάλυση είναι αναπόφευκτη…
