Γράφουν εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης στην Αμερική:
Η κυβέρνηση των ΗΠΑ αρέσκεται σήμερα να προσποιείται ότι είναι ο αιώνιος υπερασπιστής της πολιτικής ανεξαρτησίας για χώρες που κάποτε βρίσκονταν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα.
Αυτό που συχνά ξεχνιέται, ωστόσο, είναι ότι μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου η Ουάσιγκτον αντιτάχθηκε στην ανεξαρτησία για σοβιετικές δημοκρατίες όπως η Ουκρανία και τα κράτη της Βαλτικής.
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση Μπους υποστήριξε ανοιχτά τις προσπάθειες του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ να κρατήσει ενωμένη την Σοβιετική Ένωση αντί να επιτρέψει στην ΕΣΣΔ να αποκεντρωθεί σε μικρότερα κράτη. Το καθεστώς των ΗΠΑ και οι υποστηρικτές του στον Τύπο δήλωναν τότε ότι ο εθνικισμός —όχι ο σοβιετικός δεσποτισμός— ήταν το πραγματικό πρόβλημα για τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης και του Καυκάσου (Σήμερα στηρίζουν τους ΝΑΖΙ).
Πράγματι, στην περίπτωση της Ουκρανίας, ο Πρόεδρος George HW Bush ταξίδεψε ακόμη και στο Κίεβο το 1990 για να δώσει διαλέξεις στους Ουκρανούς σχετικά με τους κινδύνους της αναζήτησης ανεξαρτησίας από την Μόσχα, ενώ κατήγγειλε την υποτιθέμενη εθνικιστική απειλή.
Σήμερα, ο υπέρ-εθνικισμός εξακολουθεί να είναι η αγαπημένη ιδεολογία μεταξύ των φερέφωνων του κατεστημένου της Ουάσιγκτον!
(…)
Όταν ο εθνικισμός βολεύει το ΝΑΤΟ και τους Ευρωπαίους διεθνιστές μας λένε ότι ο εθνικισμός είναι μια δύναμη για το καλό.
Το 1991, ωστόσο, οι ΗΠΑ ήταν εναντίον του ουκρανικού εθνικισμού. Έτσι, εκείνες τις μέρες, βρίσκουμε το καθεστώς των ΗΠΑ να συμπαρατάσσεται με την Μόσχα (σ.σ. ΑΝΗΚΑΝ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΥΤΙΝ ΣΗΜΕΡΑ) σε προσπάθειες να καταπνίξει ή να αποθαρρύνει τις τοπικές εθνικιστικές προσπάθειες για ρήξη με το παλιό σοβιετικό κράτος. Ο τρόπος με τον οποίο διαδραματίστηκαν τα τότε γεγονότα είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση μελέτης τόσο για την ταραχή της κυβέρνησης Μπους όσο και για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, πριν από την εμφάνιση της μονοπολικής αμερικανικής διεθνιστικής ηγεμονίας.
ΗΠΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΣΟΒΙΕΤΙΣΜΟΥ
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ήταν ήδη φανερό ότι η Σοβιετική Ένωση είχε αρχίσει να χάνει τον έλεγχο της σε πολλά μέρη. Οι ανήσυχοι εθνικιστές στην Σοβιετική Ένωση άρχιζαν να διεκδικούν τον τοπικό έλεγχο. Για παράδειγμα, μέχρι το 1989, οι Αρμένιοι και οι Αζέροι είχαν εμπλακεί στην σύγκρουση για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η αιματηρή εθνοτική βία ξέσπασε, αλλά η Μόσχα, στην αποδυναμωμένη της κατάσταση, άργησε να αναλάβει δράση. Ωστόσο, τον Ιανουάριο του 1990, η Μόσχα ενήργησε, όπως είναι γνωστό σήμερα στο Αζερμπαϊτζάν, ως «Μαύρος Ιανουάριος»: Σοβιετικά τανκς εισέβαλλαν στο λιμάνι Μπακού της Κασπίας Θάλασσας και σκότωσαν έως και 150 Αζέρους—πολλούς από αυτούς αμάχους: «Ο φαινομενικός στόχος της επέμβασης ήταν να σταματήσει τις σφαγές των Αρμενίων από τους Αζέρους, αλλά ο πραγματικός στόχος ήταν να αποτραπεί το Λαϊκό Μέτωπο του Αζερμπαϊτζάν από την ανάληψη της εξουσίας».
Η Ουάσινγκτον τότε δεν στήριξε το Αζερμπαϊτζάν», αλλά μας είπαν ότι η πραγματική απειλή ήταν ο εθνικισμός. Όπως έγραψε ο Doyle McManus στους Los Angeles Times το 1990: «Ένα αρχαίο φάντασμα στοιχειώνει την Ευρώπη: ο αδάμαστος εθνικισμός… Από το Μπακού στο Βερολίνο, καθώς το Σοβιετικό Μπλοκ διαλύθηκε, οι εθνοτικές συγκρούσεις που κάποτε έμοιαζαν μέρος του παρελθόντος επανήλθαν ξαφνικά στην ζωή». Οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Μπους «ανησύχησαν» ότι μικρότερες εθνικές ομάδες θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν την Σοβιετική Ένωση. Εκείνη την εποχή, δεν ήταν ασυνήθιστο να ακούσουμε ότι ο εθνικισμός στην Ευρώπη θα επιφέρει μια κατάσταση παρόμοια με αυτή που υποτίθεται ότι προκάλεσε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Έτσι, όταν εμφανίστηκαν τα σοβιετικά τανκς για να συντρίψουν ένα πιθανό πραξικόπημα που θα μπορούσε να απελευθερώσει ορισμένους σοβιετικούς υπηκόους από τον ζυγό της Μόσχας, η αίσθηση στην Ουάσιγκτον ήταν ανακούφιση και όχι απογοήτευση για την επιθετικότητα της Μόσχας..
ΗΠΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΒΑΛΤΙΚΗΣ
Στα τέλη του 1990, ήταν ολοένα και πιο εμφανές ότι το σοβιετικό κράτος βρισκόταν σε βαθιά προβλήματα και τα γεγονότα ξεπερνούσαν τον έλεγχο είτε της Μόσχας είτε της Ουάσιγκτον. Η κατάσταση στη Βαλτική ήταν ιδιαίτερα οξεία. Στις 30 Μαρτίου 1990, η Λιθουανία κήρυξε την ανεξαρτησία της και αποσχίστηκε από την Σοβιετική Ένωση. Το σοβιετικό κράτος απάντησε με αποκλεισμό. Η Λετονία και η Εσθονία άρχισαν επίσης να κινούνται προς την ανεξαρτησία, αν και αυτές οι δύο χώρες δεν θα αποσχίζονταν επίσημα μέχρι τα τέλη Αυγούστου 1991.
Ωστόσο, ακόμη και στις αρχές Αυγούστου του 1991, η Ουάσιγκτον υπό τον Τζορτζ HW Μπους εξακολουθούσε να έχει εμμονή με την εθνικιστική «απειλή». Στις αρχές του 1990, οι Σοβιετικοί ισχυρίστηκαν ότι η ανεξαρτησία της Βαλτικής ήταν «απειλή για την ευρωπαϊκή σταθερότητα» και αυτή η θέση, σύμφωνα με τους Los Angeles Times , «έχει κερδίσει σημαντική συμπάθεια εντός της κυβέρνησης Μπους και στις πρωτεύουσες της Δυτικής Ευρώπης».
Την 1η Αυγούστου 1991, ο Τζορτζ Μπους εκφώνησε την περιβόητη ομιλία του προς το Ανώτατο Σοβιέτ της Ουκρανικής ΕΣΣΔ, τονίζοντας στους Ουκρανούς την ανάγκη απόρριψης του εθνικισμού.
Το δάχτυλο του Μπους, που κουνούσε στους αποσχιστές, έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τους «μετριοπαθείς» κομμουνιστές υπέρ της Μόσχας. Αλλά έτυχε λιγότερο θετικής υποδοχής από τους Ουκρανούς εθνικιστές -για να το θέσουμε ήπια- και οι αποσχιστές της Βαλτικής ήταν επίσης τρομοκρατημένοι . Λίγοι όμως περίμεναν την έγκριση των Αμερικανών. Σε λιγότερο από έξι μήνες αργότερα, όλες οι χώρες της Βαλτικής είχαν αποσχιστεί από την ΕΣΣΔ και ένα ουκρανικό δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία πέρασε εύκολα. (Η ελλιπής υποστήριξη για απόσχιση συνεχίστηκε στην Κριμαία και σε περιοχές της ανατολικής Ουκρανίας.)
Κατά την εκφώνηση αυτής της ομιλίας, ο Μπους ουσιαστικά ενεργούσε ως ο αγγελιοφόρος του Γκορμπατσόφ, υποστηρίζοντας ξεκάθαρα την Πανενωσιακή Συνθήκη» του Γκορμπατσόφ, η οποία υποτίθεται ότι δημιουργούσε μια νέα φωτισμένη εκδοχή της Σοβιετικής Ένωσης που θα αντικαθιστούσε την παλιά ΕΣΣΔ.
Ωστόσο, εάν η Σοβιετική Ένωση επρόκειτο να μείνει ενωμένη, θα απαιτούσε τη συμμετοχή των Ουκρανών. Αυτό δεν συνέβη, και το Foreign Affairs κατέληξε στο συμπέρασμα το 1992 «ήταν η Ουκρανία, με επικεφαλής τον Πρόεδρο Leonid Kravchuk, που προκάλεσε τελικά την κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας: η άρνηση της Ουκρανίας να υπογράψει τη συνθήκη ένωσης του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ επιτάχυνε την κατάρρευση της ΕΣΣΔ».
Ωστόσο, μόλις έγινε σαφές ότι ο εθνικισμός μπορούσε να αξιοποιηθεί για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς των επεκτατικών βλέψεων του ΝΑΤΟ, τότε ο ουκρανικός εθνικισμός έγινε «σημαία» της «κυριαρχίας» και της «τάξης που βασίζεται σε κανόνες».
