Ο συντάκτης θεωρεί μεν «το παράπονο του Ζελένσκι δικαιολογημένο», ωστόσο αναρωτιέται: «Πρέπει τα πάντα να γίνονται δημόσια;; Πρέπει να σνομπάρει κανείς την Τουρκία, ως χώρα-διαμεσολαβητή με διασυνδέσεις στο Κρεμλίνο μπροστά στις κάμερες της ελληνικής τηλεόρασης; Ο Ζελένσκι θα έπρεπε να γνωρίζει για τα προβλήματα ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Έτσι θα μπορούσε να υποθέσει ότι η έκκλησή του, μέσω Αθηνών, ότι θα θεωρούνταν προσβολή. Η σοφή αυτοσυγκράτηση και η παρασκηνιακή διπλωματία μπορούν να εξυπηρετήσουν κάποιες φορές καλύτερα την κατάσταση στην Ουκρανία. Ο δημόσιος χώρος μπορεί να φθείρει τα πάντα – ακόμη και τις εκκλήσεις ενός ανθρώπου που έχει το δίκιο με το μέρος του».

Δηλαδή ο αρθρογράφος περίμενε από τον Ζελένσκι, που εξαρτάται το τι λέει, από το τι έχει πιεί και τι έχει καπνίσει -όπως είπε ο Λαβρόφ- να συγκρατηθεί; Μάλλον είναι αλλού ή κάτι άλλο συμβαίνει.

Κι επίσης θέτει το ρητορικό ερώτημα: «Ποιος θα μπορούσε να εκπροσωπήσει καλύτερα τη χώρα του, εν μέσω ρωσικής εισβολής, από αυτόν;»

Φυσικά, γιατί τέτοιον ανεύθυνο ηγέτη που τα κάνει όλα, εξοντώνοντας τη χώρα του, πολύ δύσκολο να τον πετύχει κάποιος!

_{photo vid scr}