Φρονώ ότι είναι δύο οι αιτίες. Η πρώτη είναι ο απολύτως ψευδής αυτοπροσδιορισμός του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του ηγέτη του ορθόδοξου κόσμου.

Από την άποψη της ορθόδοξης εκκλησιολογίας είναι πρώτος μεταξύ ίσων, αλλά θεωρεί τον εαυτό του όχι πρώτο μεταξύ ίσων, αλλά πρώτο επί όλων των υπόλοιπων.

Δηλαδή, παρασύρθηκε από την ίδια ιδέα, η υλοποίηση της οποίας οδήγησε στο διχασμό του χριστιανισμού σε ανατολικό και δυτικό.

Και τώρα, δεν θα διστάσω να το πω, με προσωπική πρωτοβουλία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου το ίδιο θέμα της εξουσίας δίχασε πλέον την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Πρόκειται για τραγική σελίδα στην ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας και όλοι εμείς, ιδιαίτερα οι Προκαθήμενοι των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, χρειάζεται να πράξουμε το παν, προκειμένου εκ νέου να τελούμε από κοινού τη Θεία Ευχαριστία πέριξ της ενιαίας Αγίας Τράπεζας, ενισχύοντας την ορθόδοξη πίστη μεταξύ των συνανθρώπων μας.

Προκειμένου η Εκκλησία να μπορέσει να γίνει πνευματική δύναμη, ικανή να βοηθήσει τον άνθρωπο να βρίσκει οδούς σε αυτή την όχι εύκολη σύγχρονη ζωή.

Πώς είναι δυνατόν να τυφλωθεί κανείς σε τέτοιο βαθμό από το εσφαλμένως ερμηνευόμενο θεολογικό δόγμα, ώστε να πνίξει τη συνείδησή του;

Δεν θα ήθελα να σκέπτομαι κατ᾽ αυτόν τον τρόπο. Δεν έχω αναφέρει ακόμη έναν άλλο παράγοντα, ο οποίος θα μπορούσε να επηρεάσει τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και είναι η πολιτική παράμετρος.

Η θέση του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως είναι πάντοτε πολύ ασταθής, όταν λέγω «πάντοτε» εννοώ βεβαίως την εποχή μετά την άλωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Το Πατριαρχείο ευρισκόταν και έως σήμερα ευρίσκεται υπό τον έλεγχο μη ορθοδόξων πολιτικών δυνάμεων και γενικότερα ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ως μου φαίνεται, είναι υποχρεωμένος όχι ακριβώς να υποτάσσεται, αλλά να συσχετίζει τη θέση του με εκείνο το φιλελεύθερο πλαίσιο, που υφίσταται στις δυτικοευρωπαϊκές χώρες και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Υπό κάποια έννοια η Εκκλησία στη Δύση είναι αρκετά ευάλωτη. Ιδού, ένα απλό παράδειγμα: η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν συμφωνεί και ουδέποτε θα συμφωνήσει με την ιδέα της μοδός, που αφορά τις γαμήλιες σχέσεις.

Αποκαλούμε τη συμβίωση, την οποία συνάπτουν πρόσωπα του ιδίου φύλου, ιδιαίτερη αμαρτία.

ΠΗΓΗ: romfea